Αν ο στόχος των κοριτσιών που έκαναν την παρέμβαση στην παρέλαση της Νέας Φιλαδέλφειας, αντιγράφοντας άρτια το θρυλικό Ministry of Silly Walks των Monty Python, ήταν να προκαλέσουν τα μικροαστικά και επιλεκτικώς ευαίσθητα ένστικτα των νοικοκυραίων και των πολιτικών τους εκπροσώπων, τότε μπορούμε να πούμε ότι το κατάφεραν περίφημα.
Μια αντιμιλιταριστική, ειρηνική, εντυπωσιακή και συνάμα χιουμοριστική διαμαρτυρία μέσα στην καρδιά της πιο στρατό(καυ)φιλης εθνικής μας «παράδοσης» είναι σίγουρο ότι θα έκανε τους συντηρητικούς υπερπατριώτες να κοκκινίσουν χωρίς καν να καταλάβουν τι ακριβώς βλέπουν.
Άλλωστε όταν η πραγματικότητα δεν ωφελεί το αφήγημά τους, τότε απλώς μπαίνει στο περιθώριο.
Οι ίδιοι που δε μίλησαν όταν πριν από μια εβδομάδα δυο μαθητές έδειραν μια τυφλή γάτα, οι ίδιοι που δε θα μιλούσαν αν ο παππάς βίαζε το παιδί της Βουλγάρας στο δικό τους χωριό, οι ίδιοι που διαδήλωναν για το «ιερό όνομα της Μακεδονίας» φορώντας μπουφάν αγορασμένο από τα τιμημένα Σκόπια, είναι οι ίδιοι που τώρα πιάνουν στο στόμα τους τους γονείς των νεαρών performers που «δεν ντρέπονται για τα παιδιά που έβγαλαν».
«Υπήρξαμε για λίγο στρατιωτάκια που αρχίζουν να ξεκουρδίζονται, να βραχυκυκλώνουν απέναντι στις διαταγές, τα παραγγέλματα, τα εμβατήρια. ίσως γιατί πλέον δεν μας πείθουν οι ιδέες που ενσαρκώνονται σε όλα αυτά.
»Τι κοινό μπορεί να’χει ο μιλιταρισμός με την ελευθερία; Τι σχέση μπορεί να’χει η υπεράσπιση της ελευθερίας ενός λαού με τον πατριωτισμό που διδασκόμαστε από μικρά παιδιά; Στα σχολεία, στις παρελάσεις, παντού.
»Στα μάτια των επισήμων και πολλών θεατών, είδαμε την περιέργεια, την έκπληξη αλλά και την υποτίμηση. Άλλοι μας γιούχαραν, άλλοι μας πέρασαν για “προβληματικά παιδιά”. Αυτά ακριβώς είναι τα όρια του πατριωτισμού τους. Η πατρίδα των κανονικών, των προβλέψιμων, των άριστων.
Εμείς ήρθαμε από άλλες πατρίδες. τις πατρίδες των περιττών, των απρόβλεπτων, των ζωντανών. Εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί ελευθερίας, λοιπόν».
Αυτά τα πολύ «επικίνδυνα» και προ πάντων «ασεβή» γράφουν μεταξύ άλλων τα «10 στρατιωτάκια της υπο-κριτικής» που έχουν γίνει (όχι άδικα και όχι απρόσμενα) το πιο πολυσυζητημένο θέμα των τελευταίων ωρών χάρη στην άρνησή τους να «καλουπωθούν».
Η έμπνευση του μεγάλου John Cleese
Η άποψη όσων θέλουν να υποτιμήσουν τόσο το μήνυμα των «10 στρατιωτακίων της υπο-κριτικής», αλλά και τις ίδιες τις performers είναι ότι άρχισαν να κάνουν τούμπες για να προσβάλουν τους νεκρούς μας ήρωες.
Μόνο που οι τούμπες των κοριτσιών (σε αντίθεση με τις δικές τους), είναι τούμπες… βραβευμένες.
«Γι’ αυτό και εμείς μπήκαμε στην παρέλαση ακαλούπωτοι… Υπό την πνευματική μπαγκέτα του μεγάλου στρατάρχη της αγγλικής κωμωδίας, John Cleese και όσων μας έχουν διδάξει οι Monty Python. Με το δικό μας silly walk και ρυθμό», εξηγούν οι ίδιες.
Ποιος είναι όμως ο… μοβόρος στρατάρχης της επικίνδυνης στρατιάς τους;
Το σκέτς με τίτλο Ministry of Silly Walks του John Cleese (που πριν λίγους μήνες έπαιζε στο ασφυκτικά γεμάτο Ηρώδειο) και των θρυλικών Monty Python, κυκλοφόρησε τον μακρινό Σεπτέμβρη του 1970.
Στο τετράλεπτο σκετσάκι όπου καυτηριάζεται ταυτόχρονα και με μοναδικό τρόπο το στερεοτυπικό χαμηλόβαθμο κυβερνητικό στέλεχος, ο ναρκισισμός και η αναποτελεσματικότητα της γραφειοκρατίας, ο Cleese είναι υπάλληλος του «Υπουργείου Χαζών Βαδισμάτων» και καλείται να δώσει κρατική χρηματοδότηση σε έναν πολίτη που θέλει να αναπτύξει το δικό του προσωπικό χαζό βάδισμα.
Η ερμηνεία του Cleese είναι, όπως πάντα, ξεκαρδιστική και άρτια και το κλιπάκι αξίζει κανείς να το δει για την κωμική του διάνοια, άσχετα από το χθεσινό συμβάν που το έφερε στην επικαιρότητα.
Το ίδιο ισχύει για το σύνολο της σειράς και των ταινιών των Monty Python, που εδώ που τα λέμε μπορούν εύκολα να προκαλέσουν αναφυλαξία σε πολλούς από αυτούς που τώρα βγάζουν τη ματσίλα τους στα 10 κορίτσια που αμφισβήτησαν την εικονική τους γαλανόλευκη πραγματικότητα.
Το συγκεκριμένο σκετσάκι, πάντως είναι κατά κοινή ομολογία ένα από τα καλύτερά τους. Το 2005, το σκετς επελέγη από ψηφοφορία του βρετανικού Channel4 ως το 15ο καλύτερο κωμικό σκετς όλων των εποχών. Αξίζει να σημειωθεί ότι στην πρώτη 50άδα, οι Monty Python έχουν πέντε θέσεις.
Το συγκεκριμένο σκετς είναι τόσο δημοφιλές που το 2014 έγινε και παιχνίδι για smartphones όπου ο «Cleese» περπατάει στους δρόμους του Λονδίνου κάνοντας το… χαζό του βάδισμα, ενώ η φωνή του παιχνιδιού είναι του ίδιου του Cleese.
H παράσταση πάντως των 10 κοριτσιών έχει ήδη καταχωρηθεί στη σελίδα του «Ministry of Silly Dances» της Wikipedia.
Στην ανάλυση πάντως του σκετς των Monty Python που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο καταφέρνουν ύστερα από τέσσερις δεκαετίες να προκαλούν τα συντηρητικά ένστικτα, θα πρέπει να προστεθεί και η άποψη που εκφράζει ο χρήστης του facebook Γιώργος Δομιανός.
«Με την ορολογία shell shock εννοούμε τα μόνιμα ψυχικά τραύματα τα οποίο δημιούργησε στους στρατιώτες του πρώτου παγκοσμίου πολέμου ο τρόμος της οβίδας, των χαρακωμάτων, του θανάτου, του πολέμου γενικότερα. Ένα από τα βασικά του χαρακτηριστικά ήταν η δυσλειτουργία στο βάδισμα. Όταν οι Monty Python έκαναν το περίφημο Ministry of Silly Walks, η αναφορά στο shell shock ήταν προφανέστατη», αναφέρει στην ανάρτησή του.
Σχεδόν πενήντα χρόνια μετά λοιπόν, ο Cleese καταφέρνει όχι μόνο να προκαλεί τα ένστικτα, αλλά και να εμπνέει νέες γενιές που μάλλον βρήκαν τον τρόπο να κάνουν τα Χαζά Βαδίσματα των Monty Python, λίγο ακόμη πιο ενοχλητικά…
Δεν ξέρουμε αν ο ίδιος ο Cleese έχει μάθει για τη νέα περιπέτεια των Silly Walks στην εθνική γιορτή της Ελλάδας, αλλά θα τολμήσουμε να διακινδυνεύσουμε την πρόβλεψη ότι θα ήταν ιδιαίτερα ικανοποιημένος από τη χαοτική κατάσταση που έχει δημιουργήσει.
Πηγή: Κουτί Πανδώρας
