Τόν Ἱερό Κλῆρο, τίς Μοναχικές Ἀδελφότητες
καί τόν εὐσεβῆ λαό τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Κρήτης.
Ἀγαπητά μου παιδιά,
«Ἐπεφάνη ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἡ σωτήριος πᾶσιν ἀνθρώποις» (Τίτ. 2, 11). «Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί» (Α΄Τιμ. 3,16). Αὐτή εἶναι ἡ οὐσία καί τό νόημα τῆς μεγάλης αὐτῆς ἡμέρας τῶν Χριστουγέννων, κατά τήν ὁποία ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τήν κατά σάρκα γέννηση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ ἀπό τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, στό σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ, ἐπί Καίσαρος Αὐγούστου.
Αὐτή ἡ φανέρωση τοῦ Θεοῦ ἐν σαρκί, αὐτή ἡ γέννηση τοῦ Θεοῦ ὡς ἀνθρώπου, εἶναι τό μεγαλύτερο γεγονός ὅλων τῶν ἐποχῶν καί ὅλων τῶν αἰώνων, ἀφοῦ ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος γιά νά κάνει τόν ἄνθρωπο Θεό, πού θά μετέχει στή ζωή καί στήν δόξα Του. «Αὐτός ἐνηνθρώπησεν ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν» κατά τόν Μέγα Ἀθανάσιο.
«Ὡς παιδίον νέον», ὡς «βρέφος κείμενον ἐν φάτνῃ» (Λουκ. β, 12) γνωρίσθηκε ἀπό τούς ἀγραυλοῦντες ποιμένες ὁ Χριστός, πού ἦλθε στή γῆ γιά νά χαρίσει τόν οὐρανό σέ ἐκείνους πού εἶναι προσκολημμένοι στή γῆ, πού εἰσῆλθε στό χρόνο γιά νά μᾶς χαρίσει τήν αἰωνιότητα καί γεύθηκε ἔπειτα τόν θάνατο γιά νά μᾶς χαρίσει τήν ἀθανασία.
Στήν ἐκκλησιαστική μας ζωή κάθε ἑορτή ἔχει τήν ἰδιαίτερη σημασία της, γιατί ἐκφράζει τήν ἰδιαιτερότητα τοῦ ἤθους καί τῆς θεολογίας τῆς Ἐκκλησίας, τῆς λατρείας καί τῆς εὐσέβειάς της. Εἶναι ὁ τρόπος πού ζεῖ και κινεῖται, ὁ τρόπος πού βιώνει καί δοξολογεῖ τά ἱστορικά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ ἡ Ἐκκλησία μας.
Ἑορτάζοντας ἐντός της τή Γέννηση τοῦ Χριστοῦ σήμερα, ὁ πιστός μετέχει σ’ αὐτήν ὡς αὐτόπτης μάρτυρας καί γίνεται ὁ ἴδιος τόπος νέας χριστογέννησης καί ἡ ὕπαρξή του ὁλόκληρη μετατρέπεται σέ βηθλεεμικό σπήλαιο γιά νά χωρέσει ἐντός του ὁ Ἄπειρος Θεός καί νά χαρίσει στήν ἐλαχιστότητά του οὐράνιες διαστάσεις, ἀφοῦ τόν κάνει νά ὑπερβεῖ τήν μικρότητά του.
Ὁ Χριστός ἔρχεται στή ζωή μας καί στή ζωή τοῦ κόσμου μας ὡς «παιδίον νέον». Αὐτήν τήν κατάσταση τῆς παιδικότητας, πού τή συνοδεύει ἡ ἀθωότητα, ἡ ἁπλότητα, ἡ ἀγνότητα, τήν ὁποία προβάλλει ἡ ἑορτή τῆς θείας Ἐνανθρωπήσεως καί πού δέν ἀποτελεῖ ἡλικιακή χρονική περίοδο, εἶναι ἡ κατάσταση τήν ὁποία ὀφείλει νά βιώνει καθένας ἀπό ἐμᾶς πού ἐπιθυμεῖ τή σωτηρία. Ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ μας εἶναι σαφής μέσα στό ἱερό Εὐαγγέλιο, ὅταν καλεῖ τά παιδιά λέγοντας στούς μεγάλους: «ἄφετε τά παιδία καί μή κωλύετε αὐτά ἐλθεῖν πρός με˙ τῶν γάρ τοιούτων ἐστίν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. ιθ’, 14) καί, ὅταν λέγει στούς ἴδιους «ἀμήν λέγω ὑμῖν, ἐάν μή στραφῆτε καί γένησθε ὡς τά παιδία, οὐ μή εἰσέλθητε εἰς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. ιη΄, 3).
Ὅσο κι ἄν εἶναι δύσκολο νά γκρεμίσομε τόν ψεύτικο κόσμο πού ἔχουμε οἱ ἴδιοι δημιουργήσει μέ ἐπίκεντρο τόν ἑαυτό μας, τό ἄστρο τῆς Βηθλεέμ τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας μᾶς δείχνει τό δρόμο γιά νά βγοῦμε ἀπό τά σκοτάδια στό ξέφωτο τῆς νέας ζωῆς πού φανέρωσε μέ τόν ἐρχομό Του ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης Χριστός.
«Ἐπεσκέψατο ἡμᾶς ἐξ ὕψους ὁ Σωτήρ ἡμῶν… καί οἱ ἐν σκότει καί σκιᾷ εὕρομεν τήν ἀλήθειαν» (Ἐξαποστειλάριον Ἑορτῆς Χριστουγέννων). Ἐκεῖνος μᾶς προτρέπει διά τῆς Ἐκκλησίας σέ ἕνα, ἄς μᾶς ἐπιτραπεῖ ἡ ἔκφραση, ἐκκλησιαστικό παλιμπαιδισμό. Καλεῖ ὅλους μας να ξεφύγουμε ἀπό τήν ἀτομικιστική καί ναρκισσιστική αἰχμαλωσία πού μᾶς φθείρει καί νά ἀνανεωθοῦμε μέσα ἀπό τήν ἐν Χριστῷ παιδικότητα, νά λυτρωθοῦμε πνευματικά, ἀφοῦ ἐργασθοῦμε γιά νά ἀνακαλύψουμε ἐντός μας τό παιδί πού κρύβεται μέσα μας. Καί νά ἀναγεννηθοῦμε οὐσιαστικά.
Τό «παιδίον νέον, ὁ πρό αἰώνων Θεός» μέσα στή φάτνη, μπορεῖ νά φαίνεται ἀνίσχυρο καί εὐπρόσβλητο σέ ὁποιαδήποτε ἐπιβουλή καί ἀνθρώπινη κακία, διατρανώνει ὅμως σέ ὅλο τόν κόσμο, ὅτι ἡ πραγματική Του δύναμη καί ἡ βοήθεια πού μᾶς προσφέρει βρίσκεται στήν ἀγάπη Του, τήν ἀνεξικακία καί τή συγχωρητικότητά Του. Αὐτή εἶναι ἡ δύναμη καί ἡ εἰρήνη τῶν ψυχῶν πού προσφέρει γιά ἐμᾶς ὁ Ἐνανθρωπήσας Χριστός καί μέ αὐτήν ἐξαλείφει τήν κάθε ἀνθρώπινη ἀδυναμία δίδοντας νόημα στή ζωή μας.
Μέσα ἀπό αὐτήν τή φάτνη λαμβάνομε ὅλοι καί ἐφέτος τό μήνυμα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο, τῆς Φιλανθρωπίας μέ κεφαλαῖο τό φ, πού ὀφείλουμε νά τό κάνομε πράξη στήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, τόν κάθε συνάνθρωπο, μέ τή φιλανθρωπία μας πού σημαίνει ἀγαπητική διάσταση στίς σχέσεις μας καί βέβαια ὄχι οἶκτο. Στόν μετά τή γέννηση τοῦ Χριστοῦ ἀναγεννημένο αὐτό κόσμο, μποροῦμε ὅλοι οἱ ἄνθρωποι νά χωροῦμε, νά συν-χωροῦμε ἀφοῦ πρῶτα συγχωρήσομε καί συγχωρηθοῦμε.
Ἐάν σήμερα εἴμαστε μέσα σέ σύγχυση, ἐάν τύραννός μας εἶναι ὁ ἴδιος μας ὁ ἑαυτός καί κόλασή μας ὅλοι οἱ γύρω μας τότε αὐτή ἡ γιορτή θά εἶναι ἁπλά κορύφωση τῆς μοναξιᾶς μας. Ἐάν γίνομε φίλοι Θεοῦ, προσκυνητές τοῦ μυστηρίου τῆς Ἐκκλησίας στή φάτνη Του, τότε θά γίνομε καί φίλοι τοῦ ἑαυτοῦ μας καί ἡ ἀναστροφή μας στόν κόσμο θά ἔχει διαστάσεις παραδείσιας χαρᾶς, ἀφοῦ στό πρόσωπό κάθε ἀδελφοῦ θά βλέπομε τόν ἴδιο τό Θεό. Πόσο ὄμορφα ἀλήθεια τά λέγει ἕνας ἀββᾶς τοῦ Γεροντικοῦ «εἶδες, φησί, τόν ἀδελφό σου, εἶδες Κύριον τόν Θεόν σου».
Ἀδελφοί καί παιδιά μου ἀγαπητά,
Ἑορτάζοντας γιά πρώτη φορά, ὡς Ἐπίσκοπος καί πνευματικός σας Πατέρας μαζί σας τά Χριστούγεννα, ἐπιθυμῶ νά σᾶς ἀγκαλιάσω πατρικά, νά σᾶς δώσω ἀσπασμό ἀγάπης καί νά σᾶς εὐχηθῶ ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς μου, νά ἔχετε ὑγεία καί δύναμη Θεοῦ σέ ὅ,τι κατά τό θέλημά Του σκέφτεσθε καί ἐργάζεσθε. Αὐτήν τήν εὐχή πού γίνεται προσευχή γιά ὅλους καθημερινά καί ἐξαιρετικά αὐτήν τήν ἡμέρα τῆς Μητροπόλεως τῶν Ἑορτῶν συνοδεύει καί μία ἀκόμη, νά ἀξιώνει ὁ Θεός ὅλους μας νά ζοῦμε μέσα στήν Ἐκκλησία μας παντοτινά τήν διαρκῆ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ στίς καρδιές μας.
Ἔχετε πάντοτε, μαζί μέ τίς δικές μου εὐχές, τήν εὐχή καί τήν ἀγάπη τοῦ Σεβασμιωτάτου προκατόχου μου, Ἀρχιεπισκόπου Εἰρηναίου, ὁ ὁποῖος καθημερινά μᾶς παιδαγωγεῖ μέ τήν ἁγία ὑπομονή καί τήν παραδειγματική καρτερία του στήν ἀσθένειά του.
Σᾶς εὔχομαι κλείνοντας, νά διέλθετε τό Ἅγιο Δωδεκαήμερο μέ πνευματική εὐφροσύνη καί νά εἰσέλθετε στό βαθύτερο νόημα τῶν Ἑορτῶν του, προσεγγίζοντας τήν οὐσία τῶν γεγονότων. Ἄς μήν περάσουν καί αὐτές οἱ ἑορτές χωρίς νά τίς καταλάβομε, γιά νά εἰρηνεύσομε μέσα μας καί γύρω μας καί γιά νά εἰρηνεύσει κάποτε καί ὁ κόσμος ὁλόκληρος, πού χωρίς τήν εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ, παραμένει ἀνειρήνευτος.
Αὐτό σᾶς παρακαλῶ, μέ ὅλη μου τήν πατρική ἀγάπη, πάντοτε καί ἰδιαίτερα σήμερα. Χρόνια πολλά καί εὐλογημένα.
Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καί πατέρας σας
† Ὁ Κρήτης Εὐγένιος
