Τι είναι επιτέλους αυτή η ερωτική χημεία;

Πολλά έχουν γραφτεί για το τι θεωρείται έρωτας, χημεία, πόθος, αγάπη και τα συμπαρομαρτούντα.

Οι συναισθηματικοί πιστεύουν ότι είναι η καρδιά αλλά οι επιστήμονες έρχονται να στο καταρρίψουν με ξερές εγκεφαλικές αντιδράσεις.

Αν δηλαδή νόμιζες ότι το τρέμουλο, το χτυποκάρδι και η έλλειψη όρεξης είναι σήματα από την καρδιά, ξανασκέψου το.

Σύμφωνα με τους ειδικούς, η ρομαντική αγάπη αποτελείται από τρεις κατηγορίες που έχουν το δικό τους σετ ορμονών: τον πόθο, την έλξη και τη σύνδεση.

• Ο πόθος ευθύνεται για τη σεξουαλική επιθυμία που μας κυριεύει όταν βλέπουμε το αντικείμενο του ενδιαφέροντός μας. Για την ακρίβεια, μπορούμε να κατηγορήσουμε τα οιστρογόνα και την τεστοστερόνη που μας κάνουν να φερόμαστε βλακωδώς.
• Ακολουθεί η έλξη με την ντοπαμίνη για να έχουμε ενέργεια και ευφορία ώστε να αντέξουμε την αϋπνία και την έλλειψη όρεξης για φαγητό. Σαν να λέμε η κοκαΐνη του σώματος.
• Τέλος, η σύνδεση οδηγεί στην ωκυτοκίνη, που είναι γνωστή και ως η ορμόνη της αγάπης. Αυτή που μας δένει με έναν άνθρωπο και μας κάνει να νοιαζόμαστε, πέρα από το ερωτικό και σεξουαλικό συναίσθημα.

Μπλα μπλα μπλα. Προφανώς και η χημεία του εγκεφάλου παίζει σημαντικό ρόλο στο ποιες ορμόνες θα εκκρίνουμε και γιατί νιώθουμε έτσι όπως νιώθουμε, αλλά τι είναι αυτό που μας κάνει να αισθανόμαστε έτσι για συγκεκριμένους ανθρώπους;

Γιατί εκκρίνεται ντόπα (μίνη) όταν βλέπουμε έναν άνθρωπο ανάμεσα σε πολλούς και δεν συμβαίνει με όλους; Πώς επιλέγει το μυαλό, το σώμα και η καρδιά αυτόν για τον οποίο θα νιώσουμε έρωτα;

Αν αφήσουμε την ιατρική και πάρουμε την ψυχαναλυτική άποψη.

Η καρδιά επιλέγει αυτό που της είναι γνώριμο. Δεν είναι τυχαίο το άτομο με το οποίο θα κάνουμε ορμονικό πάρτι. Αν κάτσουμε όλοι και σκεφτούμε τις μέχρι τώρα επιλογές μας, συνήθως υπάρχει ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο, και είναι απολύτως λογικό.

Δεν μπορούμε να ερωτευτούμε όλους τους τύπους ανθρώπων εκεί έξω.

Ερωτευόμαστε αυτά τα στοιχεία με τα οποία νιώθουμε μία οικειότητα και με τα οποία μεγαλώσαμε. Πολλές φορές, μπορεί η μυρωδιά και μόνο κάποιου να αρκεί για να τον σκεφτόμαστε συνέχεια, από τη στιγμή που η όσφρηση είναι η πιο δυνατή αίσθηση και την συνδέουμε με τα γεγονότα του παρελθόντος.

Δεν είναι τα κοινά ενδιαφέροντα ή η μουσική που φέρνει κοντά δύο ανθρώπους. Και δεν είναι σίγουρα δύο πανομοιότυπες προσωπικότητες.

Ένα οικείο βλέμμα, μία μπερδεμένη ανάμνηση που ζει μέσα μας και δεν ξέρουμε καν ποια είναι, αυτά είναι που δημιουργούν το πλησίασμα των ανθρώπων.

Ακόμα και όταν δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι μας οδήγησε στον τάδε και όχι στο δείνα, το υποσυνείδητο ξέρει πολύ καλύτερα και κάνει χαρτογράφηση στο χώρο.

Το θέμα είναι πώς φτάνει κανείς από τον πόθο στη σύνδεση.

Θέλει χρόνο ή θέλει μαεστρία; Χρειάζεται να μπορείς να αντιλαμβάνεσαι ότι κάθε στάδιο κάνει τον κύκλο του πριν περάσει με επιτυχία στην επόμενη πίστα.

Από την άλλη, μπορούν τα πράγματα να γίνουν ανάποδα;

Να ξεκινήσει μία σχέση με σύνδεση και νοιάξιμο προτού περάσει στον πόθο; Φυσικά.

Κάθε σχέση και χημεία έχει τη δική της μαγεία και τα δικά της βήματα. Έτσι όπως δεν ξέρεις αν θα σου πετύχει ο χαλβάς Φαρσάλων, έτσι ακριβώς γίνεται και με τους ανθρώπους.