Υποτίθεται ότι είναι καλλιτέχνης και άνθρωπος του θεάτρου, ηθοποιός και σκηνοθέτης με μακρά καριέρα.
Υποτίθεται ότι είναι πνευματικός άνθρωπος.
Υποτίθεται ότι είναι μορφωμένος και με προβληματισμούς.
Ήταν και καλλιτεχνικός διευθυντής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδας.
Και το μόνο που έχει να κάνει όταν μερικά νέα κορίτσια κάνουν ένα έξυπνο αντιπολεμικό χάπενινγκ στην παρέλαση, είναι να μιλήσει για «γελοία υποκείμενα» και να πει ότι ο δήμος θα τα «ταυτοποιήσει».
Πάλι καλά που δεν δήλωσε ότι τα ψάχνει για να κουρέψει με την ψιλή.
Αυτός που έχει υπάρξει δάσκαλος σε δραματική σχολή και δίδασκε αγόρια και κορίτσια σαν κι αυτά που τώρα βρίζει με τρόπο χυδαίο.
Έχοντας ξεχάσει και την τέχνη και το ήθος και την κοινή λογική που λέει ότι είναι στοιχείο προόδου οι νέοι να «βγάζουν γλώσσα», να αμφισβητούν, να πειραματίζονται.
Αλλά βλέπετε πλέον δεν είναι ούτε ηθοποιός, ούτε και σκηνοθέτης. Έχει αφήσει το θέατρο για να πάει στα σαλόνια της πολιτικής
Τώρα ο Γιάννης Βούρος είναι δήμαρχος.
Είναι ο δημοτικός άρχων της Φιλαδέλφειας και της Νέας Χαλκηδόνας.
Έχει εξουσία και πρέπει να δείξει ότι διοικεί το δήμο, με πυγμή και αποφασιστικότητα.
Μόνο που φαίνεται ότι μπέρδεψε το ρεπερτόριο.
Γιατί δεν φέρεται σαν σύγχρονος δήμαρχος αλλά σαν γυμνασιάρχης από ταινία του παλιού ελληνικού κοινωνικού κινηματογράφου.
Όμως, το να διοικείς ένα δήμο και να πρέπει να δώσεις το παράδειγμα, δεν είναι σαν να παίζεις σε… βιντεοταινία β΄ διαλογής, σαν κι αυτές που γύριζε κάποτε ο Βούρος.
Αλλά αυτά γίνονται όταν κάποιος εκλέγεται δήμαρχος όχι επειδή έχει αγωνιστεί για μια πόλη και τους κατοίκους της, ούτε επειδή έχει κάποιο πολιτικό όραμα, αλλά επειδή συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα δεν θέλουν να επανεκλεγεί ο προηγούμενος δήμαρχος γιατί τους χαλούσε τα σχέδια.
Γράφει ο Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος
