Του Θοδωρή Δουλουμπέκη,
Μέλους ΚΕΑ ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, Υπ. Ευρωβουλευτή
Είναι στιγμές που η ιστορία εμπνέει τους ανθρώπους, αλλά είναι και κάποιες άλλες, λίγο πιο γοητευτικές. Είναι στιγμές που οι άνθρωποι, οι νέοι άνθρωποι, αναντρανίζουν και γίνονται αυτοί οι εμπνευστές της ιστορίας.
Τώρα είναι μια τέτοια στιγμή.
Είναι η στιγμή, εμείς οι άνθρωποι, που ξέρουμε πως η ιστορία είναι εδώ, ζωντανή, να βγούμε μπροστά και να τη συντάξουμε. Να τη διαμορφώσουμε.
Κι όταν μιλάμε για ανθρώπους, για καθημερινούς ανθρώπους, μιλάμε για την Αριστερά.
Γιατί εμείς ξέρουμε πως είναι το συναίσθημα μιας μάνας που δεν μπορεί να ταΐσει ο παιδί της, το συναίσθημα ενός πατέρα όταν βάζει τη μικρή του κόρη σε μια μισοτρύπια βάρκα για να περάσει το Αιγαίο, το συναίσθημα ενός νέου που θέλει να σπουδάσει και δεν το αντέχει οικονομικά.
Εμείς ξέρουμε πως νιώθει ένα ζευγάρι που λόγω των σεξουαλικών προτιμήσεων του δεν μπορεί να τεκνοθετήσει, να παντρευτεί να κάνει οικογένεια. Ξέρουμε πως νιώθει ένας παππούς που δεν μπορεί να πάρει δώρο στο εγγόνι του, πως είναι το συναίσθημα ενός μικρού επιχειρηματία που κοιμάται αγωνιώντας για το πως θα πληρώσει τους συνεργάτες του, το συναίσθημα μιας νέας κοπέλας που θέλει να ερωτευτεί και μένει ακόμη στο παιδικό της δωμάτιο, που θέλει να παράξει, που έχει χιλιάδες ευρώ στο μυαλό της αλλά μόνο μερικά στην τσέπη της.
Αυτά τα συναισθήματα, αυτές οι ψυχές και τόσες άλλες είναι η δική μας ψυχή μας.
Η ψυχή της Αριστεράς.
Είναι λοιπόν τώρα μια κρίσιμη καμπή για την ιστορία. Ο κορωνοϊός έδειξε ότι ο κόσμος, όπως τον ξέραμε, δε δουλεύει. Δεν είναι θέμα ρύθμισής του.
Οι υποκείμενες ιδέες της καθημερινότητας του χθες είναι ο χάρτινος ουρανός του Pirandello. Τώρα είναι η στιγμή να σχεδιάσουμε και να διεκδικήσουμε ένα νέο κόσμο.
Ένα νέο κόσμο στον οποίο δε θα επικρατεί η ισότητα των ευκαιριών, αλλά η ισότητα στην απόλαυση των αγαθών, των προϊόντων της προόδου. Γιατί η πρόοδος ανήκει σε όλους μας, σε όλους όσοι εργάστηκαν για αυτήν και όχι μόνο σε όσους επένδυσαν σε αυτήν.
Να διασφαλίσουμε ότι ο νέος κόσμος θα είναι ένας κόσμος συνεργασίας. Όχι ανταγωνισμού. Ένας κόσμος όπου ο ένας θα δουλεύει μαζί με τον άλλον και όχι για τον άλλον. Μια κοινωνία κοινωνική.
Να μιλήσουμε για τον κόσμο όπου το κράτος θα έχει τον απόλυτο κεντρικό σχεδιασμό και που θα (επανα)κοινωνικοποιήσει μέσα, πόρους και εργαλεία που χρειάζονται για τον σχεδιασμό αυτό. Τράπεζες, μεταφορές, ενέργεια, πόρους παραδοσιακούς αλλά και σύγχρονους, όπως τα μεγάλα δεδομένα, που σήμερα η διαχείρισή τους επηρεάζει τους πολλούς, ακόμη και τη Δημοκρατία, αλλά ανήκουν στους λίγους.
Κανένας νέος, μικρός και μεσαίος επιχειρηματίας δεν επιτρέπεται να μένει αποκλεισμένος από τη χρηματοδότηση. Καμία κοινωνία δεν επιτρέπεται να εκβιάζεται από μια αεροπορική εταιρία.
Να αλλάξουμε την αντίληψη για την εργασία. Να την αποσυνδέσουμε από την αξιοπρεπή διαβίωση. Να αποσυσχετίσουμε την αμοιβή της από την ποσότητα του παραγόμενου πλούτου και να τη συνδέσουμε με το κοινωνικό της αποτύπωμα. Κανένας CEO μιας απρόσωπης τράπεζας που παράγει χρήμα, εκμεταλλευόμενη το χρήμα άλλων, ούτε καν την εργασία τους, δεν μπορεί να αμείβεται περισσότερο από μια εκπαιδευτικό ειδικής αγωγής ή έναν νοσοκόμο.
Να μιλήσουμε για την κατοικία, τη θέρμανση, το νερό, την πρόσβαση στην πληροφορία. Όχι ως προνόμια, αλλά ως υποχρέωση της κοινωνίας και του κράτους προς όλες και όλους. Κανένας δεν επιτρέπεται να έχει πάνω από ένα σπίτι αν δεν έχουν όλοι ένα, κανένας πισίνες αν δεν έχουν όλα τα παιδιά ένα ποτήρι νερό. Είναι η κοινωνική συνοχή αυτή η δύναμη που μπορεί να κάνει μια κοινωνία να προοδεύσει.
Να μιλήσουμε για την περιβαλλοντική δικαιοσύνη, που δεν βλέπει ανάπτυξη και περιβάλλον ως ανταγωνιστικές έννοιες, αλλά ως συμπληρωματικές. Να μιλήσουμε, ακόμα, για τη διαγενεακή αλληλεγγύη, για τα δικαιώματα, για τη δημοκρατία στην εποχή της τεχνολογίας αλλά και της απαξίωσης της αντιπροσώπευσης και των μεσαζόντων, για έναν κόσμο που δε θα αφήνει καμία και κανέναν πίσω.
Όμως για να τα κάνουμε όλα αυτά, για να εκφράσουμε τους καθημερινούς ανθρώπους, για να επανασχεδιάσουμε τον κόσμο όπου θα ζήσουν, πρέπει να το κάνουμε μαζί τους.
Κανείς από εμάς, καμία ελίτ δεν έχει τη δύναμη να μιλάει εξ ονόματός τους. Έχουμε όμως τη δύναμη και την καταστατική υποχρέωση στο όνομα των αποφάσεων του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, της Αριστεράς της εποχής μας, τόσο να τους εντάξουμε στο κόμμα όσο και να τους μετατρέψουμε σε πολιτικούς παραγωγούς. Και πιστέψτε με, έχουμε μια νέα γενιά, δουλεύω μαζί τους, με πολύ υψηλή παραγωγική ικανότητα.
Γι αυτό, λοιπόν, το επόμενο διάστημα πρέπει να σημάνει την επανεκκίνηση της προσέγγισης των καθημερινών ανθρώπων. Πρέπει να δώσει το μήνυμα ότι η Αριστερά, οι δυνάμεις του σοσιαλισμού και της προόδου, του πατριωτισμού, της δημοκρατίας, ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία είναι εδώ, είναι ενωμένος, είναι δυνατός, είναι ανοιχτός σε όλες και όλους, είναι προσβάσιμος στον καθένα.
Και εμείς, μακριά από αριστοκρατικές κουβέντες σε κλειστές αίθουσες, να γίνουμε ακτιβιστές της μεγάλης προσπάθειας για έναν μεγάλο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία. Και πόρτα-πόρτα, μαγαζί-μαγαζί, στόμα-στόμα, messenger-messenger να επανεκκινήσουμε τη διαδικασία μαζικών εγγραφών χωρίς αστερίσκους σε κόμμα και νεολαία.
Γιατί οι αστερίσκοι εξυπηρετούν τις δυνάμεις του φόβου. Τις δυνάμεις εκείνες, δηλαδή, που είναι ταυτισμένες με τον συντηρητισμό, που όντως είναι ισχυρές αλλά που πάντα θα είναι λίγο λιγότερο ισχυρές από αυτές που εμείς υπηρετούμε. Τις δυνάμεις της ελπίδας.
Μαζικές εγγραφές και ταυτόχρονα μετασχηματισμό του κόμματος σε έναν σύγχρονο πολιτικό οργανισμό με μια νέα πυρηνική δομή, η οποία θα μειώνει τις αποστάσεις με την κοινωνία, θα καλλιεργεί την κομματική κινητικότητα, θα στηρίζει τα κινήματα των καθημερινών ανθρώπων, θα ανανεώνεται διαρκώς και τελικά θα πορεύεται μέσα από μια συλλογική νοημοσύνη.
Ένα κόμμα των καθημερινών ανθρώπων και όχι των στελεχών. Ένα κόμμα της ελπίδας και όχι του φόβου.
Γιατί απέναντι στον κόσμο των ανθρώπων με τα εκατομμύρια, εμείς πρέπει να παρατάξουμε το κόμμα των εκατομμυρίων ανθρώπων. Απέναντι στο καπιταλιστικό όνειρο του 1%, το σοσιαλιστικό και δημοκρατικό όραμα του 99%. Γιατί μπορεί η Δεξιά να είναι το σύστημα και το χρήμα, αλλά εμείς είμαστε οι άνθρωποι. Και στο τέλος, να είστε σίγουροι, οι άνθρωποι όταν ενωθούν κερδίζουν!
