Πως μπορούν και βγαίνουν ζωντανά τα βρέφη και τα μικρά παιδιά μέσα από τα χαλάσματα.
Ο σεισμός στην Τουρκία και στη Συρία έχει προκαλέσει ανείπωτο και ανυπολόγιστο θρήνο καθώς οι νεκροί έχουν ξεπεράσει τις 25.000, ενώ οι αγνοούμενοι κάτω από τα χαλάσματα είναι χιλιάδες.
Οι εικόνες με τους διασώστες να δίνουν με αυταπάρνηση τη δική τους μάχη με το χρόνο ώστε να απεγκλωβίσουν όσο το δυνατόν περισσότερους εγκλωβισμένους είναι συγκινητικές, ακόμα κι αν ήδη έχουν περάσει πέντε ημέρες από τη στιγμή που σημειώθηκε ο καταστροφικός σεισμός.
Η κλεψύδρα των εγκλωβισμένων
Αλλά πόσος καιρός είναι ο χρόνος που μπορούν να αντέξουν κάτω από τα ερείπια οι επιζώντες;
Σύμφωνα με τους ειδικούς οι πιο σημαντικές είναι οι πρώτες 72 ώρες μετά τον σεισμό.
Ωστόσο σε ανάλυση του Associated Press εκτιμάται πως οι εγκλωβισμένοι μπορούν να επιβιώσουν έως και μια βδομάδα, αλλά αυτό εξαρτάται από τους τραυματισμούς τους, τον τρόπο εγκλωβισμού τους και τις καιρικές συνθήκες που θα επικρατούν στο σημείο των καταστροφών.
Παράλληλα, η πρόσβαση σε νερό και αέρα είναι καθοριστικοί παράγοντες για το συγκεκριμένο χρονικό περιθώριο.
«Συνήθως, είναι σπάνιο να βρεθούν επιζώντες μετά την πέμπτη έως την έβδομη ημέρα, και οι περισσότερες ομάδες έρευνας και διάσωσης θα εξετάσουν το ενδεχόμενο να σταματήσουν μέχρι τότε», είπε ο δρ. Jarone Lee, ειδικός σε έκτακτα περιστατικά και καταστροφές, στο γενικό νοσοκομείο της Μασαχουσέτης.
«Αλλά, υπάρχουν πολλές ιστορίες ανθρώπων που επέζησαν μετά το ορόσημο των επτά ημερών. Δυστυχώς, αυτές είναι συνήθως σπάνιες και ασυνήθιστες περιπτώσεις», συμπλήρωσε.
Το «τρίγωνο της ζωής» και οι διασώσεις παιδιών
Μιλώντας στη Milliyet, ο καθηγητής Ιατρικής Χαλντούν Ακόγλου αναφέρθηκε στην πιθανότητα να επιβιώσει κάποιος μετά από έναν καταστροφικό σεισμό, σημειώνοντας πως υπήρξε ένας επιζώντας στον σεισμό της Αϊτής που ανασύρθηκε από τα χαλάσματα 12 ημέρες μετά τον σεισμό.
«Στον σεισμό στο Μπαγκλαντές το 2013, εντοπίστηκε και μετά από 17 ημέρες, οι πιο σημαντικοί παράγοντες που επηρεάζουν αυτό είναι να είσαι προστατευμένος σε αυτή την περιοχή που αποκαλείται το «τρίγωνο της ζωής», ανέφερε ακόμα ο Ακόγλου.
Ο καθηγητής αναφέρθηκε και σε άλλους παράγοντες που μπορούν να επηρεάσουν, όπως το «να μην έχεις υποστεί κάποιον σοβαρό τραυματισμό, να έχεις τη δυνατότητα πρόσβασης σε φρέσκο αέρα, να μπορείς να βρεις και να πιεις νερό κάτω από τα χαλάσματα, η ηλικία και η απουσία κάποιου νοσήματος».
Σύμφωνα με αναφορές «ένα άτομο μπορεί να επιβιώσει το πολύ τρεις με επτά ημέρες χωρίς νερό, ωστόσο η άνοδος της θερμοκρασίας, η συσσώρευση διοξειδίου του άνθρακα και η μείωση της ροής του αέρα λιγοστεύουν την πιθανότητα της ζωής».
Το «τρίγωνο της ζωής»
Όμως στον σεισμό της Τουρκίας έχουν υπάρξει πολλά «θαύματα» με τις διασώσεις παιδιών και εφήβων μέσα από τα χαλάσματα, με τον καθηγητή Ιατρικής Χαλντούν Ακόγλου να υποστηρίζει ότι αυτό οφείλεται στη θεωρία του «τριγώνου της ζωής».
«Από τη στιγμή που τα παιδιά καταλαμβάνουν λιγότερο χώρο, είναι που πιθανό να χωρέσουν στα λεγόμενα «τρίγωνα της ζωής» και να μην υποστούν σημαντικούς τραυματισμούς. Έχουν επίσης σχετικά μεγαλύτερη αντοχή σε ορθοπεδικά τραύματα. Όμως η ηλικία είναι σημαντική εδώ. Δυστυχώς, αυτές οι πιθανότητες μπορούν να αντιστραφούν, ειδικά σε ηλικία κάτω των 5 ετών», ανέφερε χαρακτηριστικά.
Ένα μωράκι 20 ημερών που διασώθηκε μετά από 60 ώρες ή ένα κοριτσάκι 18 μηνών που βγήκε από τα χαλάσματα μετά από 55 ώρες είναι μόνο μερικές από τις περιπτώσεις όπου φέρεται να λειτούργησε η συγκεκριμένη θεωρία, η οποία όμως θεωρείται αμφιλεγόμενη από τους επιστήμονες.
Η θεωρία για τη μέθοδο προφύλαξης
Το «τρίγωνο της ζωής» είναι μια αμφιλεγόμενη θεωρία για την επιβίωση σε ένα μεγάλο σεισμό που υποστηρίζει μεθόδους προφύλαξης πολύ διαφορετικές από την επικρατούσα συμβουλή.
Συγκεκριμένα, ο δημιουργός της μεθόδου και επικεφαλής της αμερικανικής ομάδας διάσωσης, Νταγκ Κοπ προτείνει όσοι βρίσκονται μέσα σε κτίρια κατά τη διάρκεια ενός μεγάλου σεισμού, να ψάξουν καταφύγιο δίπλα σε στέρεα αντικείμενα τα οποία θα δημιουργήσουν έναν προστατευτικό χώρο.
Πρόκειται για ένα κενό χώρο, ο οποίος θα μπορούσε να αποτρέψει τον τραυματισμό τους ή να επιτρέψει την επιβίωση τους κατά τη διάρκεια μιας μεγάλης κατάρρευσης κτιρίου, και συγκεκριμένα συμβουλεύει εναντίον του να βρίσκεται καταφύγιο κάτω από τραπέζια.
Εκπρόσωποι πολλών οργανισμών, συμπεριλαμβανομένων του Ερυθρού Σταυρού και του οργανισμού Γεωλογικών Ερευνών των ΗΠΑ, έχουν επικρίνει τη θεωρία του «τριγώνου της ζωής», λέγοντας ότι είναι μια «άστοχη ιδέα» και ακατάλληλη για χώρες με μοντέρνα πρότυπα κατασκευής κτιρίων, όπου η ολοκληρωτική κατάρρευση κτιρίων είναι απίθανη.
Σύμφωνα με τον Κοπ, όταν τα κτίρια καταρρέουν, το βάρος της οροφής που πέφτει πάνω στα έπιπλα τείνει να τα συνθλίβει, αλλά το ύψος του κατεστραμμένου επίπλου που παραμένει λειτουργεί σαν ένας τύπος δοκού για την οροφή, δημιουργώντας ένα καλυμμένο κενό γύρω από το χώρο του αντικειμένου.
Ο Κοπ ονομάζει το χώρο αυτό «τρίγωνο της ζωής». Όσο μεγαλύτερο και στιβαρότερο το αντικείμενο, τόσο λιγότερο θα συμπυκνωθεί. Αντίθετα, όσο λιγότερο θα συμπυκνωθεί, τόσο μεγαλύτερος θα είναι ο κενός χώρος.
