Ρατσιστές, κάντε κράτει. Δεν είναι μετανάστες ή πρόσφυγες, είναι άνθρωποι

Η άθλια, ρατσιστική επίθεση του στελέχους της ΝΔ, Θ. Γιάνναρου κατά Σύρου πρόσφυγα, αντιμετωπίστηκε όπως έπρεπε από το κόμμα που σήμερα κυβερνά. Σε αντίθεση με τα κακά αντανακλαστικά του ΣΥΡΙΖΑ (ποιος θα ξεχάσει τις αθλιότητες Πολάκη) η Νέα Δημοκρατία αντέδρασε άμεσα και διέγραψε το μέλος της που είχε και θέση στον τομέα υγείας του κόμματος.

Όταν αποκαλείς «μαϊμού» έναν πρόσφυγα δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία. Ούτε κι όταν προσπαθείς να ανασκευάσεις λέγοντας «μου ξέφυγε, ήταν εν θερμώ έκφραση».

Είναι ρατσισμός και είναι καραμπινάτος. Δεν είναι πλάκα στην παρέα (που έτσι κι αλλιώς δεν πρέπει να γίνεται), δεν είναι αστείο για να περάσει η ώρα ενός βολεμένου αστούλη που βλέπει τον μετανάστη, τον πρόσφυγα, τον έγχρωμο ως «μαϊμού» στη ζούγκλα.

Όμως, πέρα από τον Γιάνναρο, ο οποίος έλαβε την απάντηση που του αρμόζει, για ακόμη μια φορά πρέπει να μας απασχολήσει ο κρυφορατσισμός στην ελληνική κοινωνία. Και στο πολιτικό σύστημα φυσικά.

Ας ρίξει μια ματιά κανείς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να δει τους «υποστηρικτές» του κάθε Γιάνναρου.

Ολους εκείνους που κάνουν «πλάκα» ή που είναι στο DNA τους ο ρατσισμός, ο φασισμός, τα πιο ευτελή και βρόμικα ανθρώπινα ένστικτα που μπορεί να έχει κανείς.

Ας διαβάσει τις αναρτήσεις και «επώνυμων» που παίζουν το ρόλο του social – μιντιακού «καθοδηγητή» ή διαμορφωτή της κοινής γνώμης.

Ή influencer όπως μάθαμε εσχάτως ότι λένε όσους με τις αναρτήσεις τους νομίζουν ότι φτιάχνουν τον κόσμο στα μέτρα τους.

Ας διαβάσουμε χωρίς παρωπίδες και θα δούμε πόσο μίσος κρύβεται, πόσος ρατσισμός, πόσοι Ελληνες πιστεύουν ακράδαντα ότι ο ελληνικός πολιτισμός (που είναι αυτός άραγε τα τελευταία εκατοντάδες χρόνια;) πλήττεται άμεσα από τις «μαϊμούδες» ή τις «κατσαρίδες».

Τους μετανάστες και τους πρόσφυγες δηλαδή που είτε είναι διωγμένοι από τις πατρίδες τους ή που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και αναζητούν μια καλύτερη τύχη.

Ναι, όσο κι αν βάζουμε το κεφάλι στην άμμο όπως η στρουθοκάμηλος, υπάρχει πολύ μίσος στην ελληνική κοινωνία.

Για το διαφορετικό, για το παράξενο, για το άγνωστο.

Ακόμη και αν αυτό είναι άνθρωποι. Κατατρεγμένοι, πονεμένοι, πεινασμένοι, θαλασσοπνιγμένοι, με μικρά παιδιά που έχουν χαθεί στο Αιγαίο.

Με γυναίκες, πατέρες ή μανάδες που τους άφησαν στην πείνα σε κάποιο κατεστραμμένο σπίτι της Συρίας, του Πακιστάν ή του Αφγανιστάν.

Ναι, έχουν και οι «μαϊμούδες» μάνα κύριοι που σπέρνετε το μίσος σας και ρίχνετε τη χολή σας χωρίς να αντιλαμβάνεστε τι κακό κάνετε στην ελληνική κοινωνία.

Ξεχνάτε όλοι εσείς ότι υπάρχετε γιατί εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες πήγαν μετανάστες. Οι πατέρες και οι μάνες σας ήταν. Οι παππούδες και οι γιαγιάδες, οι θείοι, οι φίλοι και οι γείτονές σας στο χωριό.

Ηταν κι αυτοί «μαϊμούδες» και «κατσαρίδες»;

Ηταν ζώα που έπρεπε να τους πνίξουν σε κάποια θάλασσα ή να τους «καθαρίσουν» σε κάποιο κρεματόριο;

Ο Ελληνας που έπαθε πνευμονοκκονίαση στις στοές του Βελγίου τι ήταν;

Ο Ελληνας που έπλυνε χιλιάδες πιάτα στην Αστόρια γιατί ήταν κι αυτός ένας «Σύρος» της εποχής του, τι έπρεπε να πάθει;

Ο Ελληνας που καθάρισε σκάλες και σπίτια στην Αυστραλία τι ήταν; «Κατσαρίδα»;

Ο Ελληνας που κουβάλησε πέτρες για να κτιστούν τα σπίτια των Αμερικανών τι ήταν;

Ο χωριάτης Ελληνας που έφυγε από το χωριό του γιατί δεν είχε στον ήλιο μοίρα και πήγε στη Γερμανία για να καθαρίζει τουαλέτες ή να σκοτώνεται στις μηχανές κρέατος των γερμανικών βιομηχανιών τι ήταν;

Αν είναι έτσι, λοιπόν, ο πατέρας μου, που ήταν γκαστραμπάιτερ στη Γερμανία, ήταν «μαϊμού». Και είμαι περήφανος.

Κάντε κράτει λοιπόν κύριοι που σπέρνετε τη χολή σας ενάντια στους ανθρώπους αυτούς.

Κοιτάξτε τους στα μάτια, ακούστε τους, δείτε το καλό που έχουν μέσα τους.

Υπάρχουν και κακοί; Βεβαίως. Μήπως δεν υπήρξαν και κλέφτες ή δολοφόνοι έλληνες μετανάστες στις αρχές του 20ου αιώνα.

Όμως, πάνω απ’ όλα υπάρχουν άνθρωποι. Δείτε τους, δεν είναι «μαϊμούδες», «κατσαρίδες» ή ό,τι άλλο μέλος του ζωϊκού βασιλείου φαντάζονται οι ρατσιστές αυτής της χώρας.

Προσοχή, λοιπόν. Γιατί όπως είπε ο σπουδαίος Μάνος Χατζηδάκις: «Όταν συνηθίζεις το τέρας, αρχίζεις να του μοιάζεις».

Βασίλης Σ. Κανέλλης