Αν τώρα που φτάσαμε στο τέλος και που περιμένουμε σε λίγους μήνες να δημιουργηθεί η ανοσία της αγέλης με τα εμβόλια, εμείς φτιάχνουν την ανο(η)σία της αγέλης, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας.
Μια ακόμη εβδομάδα (προς το παρόν) σε γενικό lockdown η χώρα, κι ένας ακόμη κύκλος γκρίνιας, εσωστρέφειας, τσακωμών στο διαδίκτυο και πολιτικής σύγκρουσης, βρίσκεται σε εξέλιξη.
Την ίδια στιγμή που σε όλη την Ευρώπη γίνεται μεγάλη κουβέντα για το αν τα lockdown έχουν αποτέλεσμα ή αν τελικά η διασπορά μέσα στις οικογένειες δεν «μαζεύεται» εύκολα, στη χώρα μας όλα μοιάζουν ασαφή.
Κι από την άλλη έχει ξεκινήσει μια ακόμη μάχη για το ποιοι ευθύνονται για το πώς φτάσαμε ως εδώ.
Η κυβέρνηση με τις νέες αποφάσεις της μεταθέτει εν προκειμένω τις ευθύνες στον κόσμο, επαναφέρει δηλαδή το αίτημα για ατομική ευθύνη και για υπομονή προκειμένου να μη ζήσουμε χειρότερα.
Από την άλλη η αντιπολίτευση σύσσωμη κατηγορεί την κυβέρνηση ότι δεν έκανε αυτά που έπρεπε για να θωρακίσει τη χώρα, για να στηρίξει το ΕΣΥ, για να κάνει μαζικά τεστ δωρεάν προκειμένου να προστατέψει τον πληθυσμό.
Θα μπορούσε να είναι λόγια του αέρα, άλλωστε όταν η αντιπολίτευση βρίσκεται στην κυβέρνηση κάνει διαφορετικά πράγματα από αυτά που λέει.
Αν μιλήσουμε για τις ευθύνες τις κυβέρνησης μπορούμε να πούμε πολλά. Και για το γεγονός ότι η πίεση στο ΕΣΥ ανέδειξε τα καίρια και συστημικά προβλήματα στο χώρο της υγείας. Και για τον χαμό στα μέσα μεταφορά. Και για αλλοπρόσαλλα μέτρα, όπως, το ότι κολλάει ο ιός π.χ. στα σχολεία ή στα καταστήματα, αλλά δεν κολλάει μέσα στα λεωφορεία.
Και για το γεγονός ότι έπρεπε να έχουν γίνει και να γίνονται μαζικά τεστ. Και για τα μηνύματα που έχει στείλει περί εφησυχασμού, όπως πρόσφατα με το εμβόλιο, με αποτέλεσμα ο κόσμος να «χαλαρώνει». Αλλά και για προηγούμενα λάθη, όπως η αδυναμία της να τα βάλει με την Εκκλησία, το ανεξέλεγκτο άνοιγμα του τουρισμού, οι πιέσεις για να ανοίξουν συγκεκριμένες οικονομικές δραστηριότητες κ.λπ.
Αλλά πρέπει να μιλήσουμε και για την ατομική ευθύνη ξανά. Για το τι πιστεύει ο Ελληνας για τον κοροναϊό, για το πώς πρέπει να προστατευτεί, για το τι πρέπει να κάνει ο ίδιος στην καθημερινότητά του.
Κι αν δεν πιστεύει τους… ξεπουλημένους έλληνες πολιτικούς, ας ρίξει μια ματιά στην Ευρώπη. Η μία μετά την άλλη οι χώρες «ξανακλείνουν», οι θάνατοι αυξάνονται, τα κρούσματα απογειώθηκαν μέσα στις γιορτές, το lockdown παρατείνεται.
Το τρίτο κύμα πανδημίας, ενδεχομένως και με μεταλλάξεις του κοροναϊού, είναι προ των πυλών και της Ελλάδας.
Όλα αυτά δεν τα βλέπει ο καθένας ξεχωριστά από εμάς; Και καλά, οι ψεκασμένοι πάντα θα υπάρχουν και δεν θα πιστεύουν καν στην ύπαρξη του ιού.
Όπως και αυτοί που βλέπουν τα πάντα ως παγκόσμια συνωμοσία ελέγχου του πληθυσμού. Πάντα θα υπάρχουν και πάντα θα ασκούν κριτική.
Όμως, η μεγάλη μερίδα του πληθυσμού που τήρησε τα μέτρα, υπέμεινε, έκανε θυσίες και φοβάται για τη ζωή της δική του και των άλλων, δεν θα πρέπει να σκεφτεί και να δει τι πραγματικά συμβαίνει με την πανδημία;
Και για να εξηγούμαστε, κι αυτό το χρεώνουμε και στην κυβέρνηση. Για πιο click away μιλάμε όταν σε πολλά καταστήματα έμπαιναν μέσα και δοκίμαζαν κανονικά. Όταν σχηματίζονταν ουρές που περίμεναν να πάρουν τα προϊόντα τους.
Όταν στην επαρχία ειδικά δεν υπήρχε κανένας απολύτως έλεγχος για το πώς λειτουργούσαν τα καταστήματα.
Κι ο πολίτης; Η ατομική του ευθύνη; Δεν μπορούσε να περιμένει να αγοράσει παπούτσια, καφετιέρες ή τηλεοράσεις αργότερα; Επρεπε να συνωστίζεται στις ουρές τώρα, εν μέσω της πανδημίας; Γιατί τόση πρεμούρα για αγορές καταναλωτικών προϊόντων που θα μπορούσαν να γίνουν και αργότερα;
Και πάμε στα ρεβεγιόν. Απαγόρευση κυκλοφορίας από τις 10 το βράδυ και κλειστά μαγαζιά. Υπήρχε νέκρα στην Αθήνα; Όχι βέβαια. Πολύς κόσμος, κυρίως 20άρηδες και πάνω, έφυγαν από τα σπίτια τους και πήγαν σε πάρτι που στήθηκαν σε υπόγεια και γκαράζ. Κι αν δε βλέπαμε κόσμο στους κεντρικούς δρόμους, στις γειτονιές γινόταν χαμός.
Για να μην πούμε για τον απίστευτο συνωστισμό στο Σύνταγμα τις προηγούμενες ημέρες για να βγάζουν σέλφι με τα λαμπιόνια του χριστουγεννιάτικου δέντρου.
Εντάξει, ο κόσμος έχει μπουχτίσει, δεν αντέχει άλλο την κλεισούρα, τη στέρηση των φίλων, τις παρέες, αλλά τι νόημα έχει να κινδυνεύεις τη ζωή σου για μια πρόσκαιρη απόλαυση;
Αν όλοι αυτοί που έκαναν ουρές τις τελευταίες ημέρες στους δρόμους και τις πλατείες, μετέφεραν τον ιό στα σπίτια τους, τότε τι νόημα έχει το lockdown;
Κι εδώ βεβαίως το κράτος απουσίαζε. Οι έλεγχοι γίνονταν με… τα μάτια, ίσως για να μη χαλάσει το εορταστικό κλίμα. Όμως, το κακό μπορεί να έχει γίνει και θα το δούμε τις επόμενες ημέρες.
Ετσι φτάνουμε σε μια κατάσταση όπου η αφασία μεγάλης μερίδας του πληθυσμού, σε συνδυασμό με λάθη και καθυστερήσεις του κρατικού μηχανισμού, γυρίζουν τη χώρα πίσω σε ό,τι αφορά την πανδημία.
Και αυτό το «άνοιξε – κλείσε» δημιουργεί ακόμη μεγαλύτερες εντάσεις, κάνει ακόμη πιο δύσπιστους τους πολίτες.
Χρειάζεται επομένως περισσότερη υπευθυνότητα από τους αρμόδιους φορείς και υψηλότερο αίσθημα ευθύνης από τον καθέναν μας.
Αν τώρα που φτάσαμε στο τέλος και που περιμένουμε σε λίγους μήνες να δημιουργηθεί η ανοσία της αγέλης με τα εμβόλια, εμείς φτιάχνουν την ανο(η)σία της αγέλης, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας.
Αν δεν μας ταρακουνά όλους ότι πεθαίνουν 50 κι 100 άνθρωποι κάθε μέρα από τον κοροναϊό, τότε έχουμε πρόβλημα.
Ας συνεχίσουμε, λοιπόν, να κάνουμε πάρτι σε ταράτσες και υπόγεια. Ας συνεχίσουμε να βγάζουμε σέλφι όλοι μαζί και χωρίς μάσκες στις πλατείες.
Ας συνεχίσει και το κράτος να κάνει δήθεν ελέγχους.
Όμως, μην κλαιγόμαστε γιατί η πανδημία είναι εδώ και σκοτώνει ανθρώπους, αλλά «σκοτώνει» και την οικονομία.https://www.in.gr/
