Πάλι πίστεψες ανόητε το παραμύθι του “θα περάσει κι αυτό”

Άλλη μια μέρα ξεκινά.
Σηκώνομαι πάω στον καθρέφτη, τεντώνομαι και κοιτώ πίσω μου, εμένα.
Ταλαιπωρημένο, νυσταγμένο..
Μα καλά πώς είσαι εδώ μου λέω..
Δεν έχω καν το κουράγιο να μου μιλήσω..
Μόνο σηκώνω τα μάτια μου και με κοιτώ..
Μέσα μου κυριαρχεί η μελαγχολία και η θλίψη και μια μοναξιά ξεχωριστή απ’ όλες τις άλλες..
Εικόνες πολλές..
Τίποτα δεν θυμίζει χαρούμενο πια..
Όλα μέσα μου μαύρα, ότι μέσα μου κι έξω..
Ακόμα και το νερό που έριξα πάνω μου, μόλις με άγγιξε έχασε το οξυγόνο του..
Ότι με αγγίζει πεθαίνει..
Χάνει την ζωντάνια του..
Χάνει την υπόσταση του..
Και ξεψυχά μπρος στα μάτια μου..
Κοιτώ πίσω μου και δεν με βλέπω τώρα..
Καλύτερα να πάω να ξαπλώσω..
Πριν ξαπλώσω τινάζω λίγο την μοναξιά μου και τυλίγομαι με δαύτη..
Ίσως αύριο ξημερώσει μια καλύτερη μέρα γι’ αυτόν..
Με αγκαλιάζω πνίγοντας με μέσα μου..
Κι ο άλλος δεν σαλεύει καν..
Σσσσσσς μου λέω..
Θα περάσει κι αυτό..
Ανόητος εαυτός ,πιστεύει πάλι το ίδιο παραμύθι..
Πως θα μου περάσει..
Ανόητο παραμύθι..