Πώς θα καταφέρουμε τη δεύτερη φορά η Αριστερά, πώς θα καταφέρουμε κερδίζοντας τις εκλογές αυτή τη φορά να αναλάβουμε την ευθύνη και τον έλεγχο, όχι μόνο των κυβερνητικών θέσεων, όχι μόνο των υπουργείων, αλλά και κρίσιμων αρμών της εξουσίας»… Η τοποθέτηση αυτή του κ. Τσίπρα θα περνούσε απαρατήρητη εάν δεν προέρχονταν από ένα κόμμα που κατέχει την θεσμική θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και που λαμβάνει ένα σημαντικό εκλογικό ποσοστό στήριξης του ελληνικού λαού. Τι ώθησε όμως τον κ. Τσίπρα να κάνει την επίμαχη δήλωση; Οι λόγοι είναι τρεις.
Πρώτον ο κ. Τσίπρας απευθυνόταν στην κεντρική επιτροπή του κόμματος του. Αυτό σημαίνει ότι για τον πρώην πρωθυπουργό δεν ήταν απαραίτητο να φοράει μια από τις πολλές μάσκες που υποχρεούται σε άλλες περιπτώσεις να φορά, υποδυόμενος διάφορους ρόλους. Δεν βρίσκονταν σε κάποιο σοσιαλδημοκρατικό φόρουμ να μιλάει περί προοδευτισμού αποκρύπτοντας τη συμπάθεια του για αυταρχικά καθεστώτα τύπου Μαδούρο. Δεν βρίσκονταν σε μια συνάντηση με θέμα την κλιματική αλλαγή να μιλάει περί οικολογίας και περιβάλλοντος, αποκρύπτοντας το πρόσωπο του υπερασπιστή του λιγνίτη. Δεν μιλούσε σε μια συγκέντρωση για την διεύρυνση προς την κεντροαριστερά να μιλάει για βιώσιμη ανάπτυξη αποκρύπτοντας την έχθρα του απέναντι στην ιδιωτική πρωτοβουλία και την επιχειρηματικότητα.
Μιλούσε στον σκληρό πυρήνα του κόμματος του. Και εκεί δεν χρειάζεται να μετράει τα λόγια του. Είπε με ειλικρίνεια εκείνο το οποίο ιδεολογικά πρεσβεύει το κόμμα του. Την πλήρη και ολοκληρωτική κατάληψη όλων των εκφάνσεων της εξουσίας. Έχει ξαναειπωθεί κατά το παρελθόν και από άλλους μέσα από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά το βιώσαμε και ως πολιτική πρακτική όσο ήταν στην κυβέρνηση. Η προσπάθεια για τον απόλυτο έλεγχο των ΜΜΕ, της Δικαιοσύνης, των Ανεξάρτητων Αρχών, της δημόσιας διοίκησης υπήρξε ανέκαθεν ο βασικότερος στόχος. Το τραγικό είναι ότι σε πολλές περιπτώσεις εν μέρει τα κατάφεραν.
Ο δεύτερος λόγος που ο κ. Τσίπρας έβαλε στη συζήτηση το πως θα καταφέρουν την επόμενη φορά που θα κυβερνήσουν να ελέγξουν και άλλους αρμούς της εξουσίας είναι εσωκομματικός. Αυτή τη στιγμή η αξιωματική αντιπολίτευση βρίσκεται σε περιδίνηση, δεν έχει βρει το βηματισμό της, αναζητά μέσα από εσωκομματικές συγκρούσεις και έριδες πως θα κινηθεί από δω και πέρα. Σε αυτό το περιβάλλον μία είναι η απόλυτη συγκολλητική ουσία που μπορεί να τους ενώσει. Η ίδια ουσία που έκατσε τα προηγούμενα χρόνια τον κ. Φίλη με τον κ. Καμμένο στο ίδιο τραπέζι του υπουργικού συμβουλίου. Η ίδια ουσία που έκανε τους βουλευτές να ψηφίζουν πράγματα τα οποία οι ίδιοι ομολογούσαν ότι διαφωνούσαν. Και η ουσία αυτή δεν είναι άλλη από την εξουσία. Η δίψα για εξουσία ξεπερνά κάθε εσωκομματική έριδα και κάθε ιδεολογικό καυγαδάκι. Πόσο μάλλον όταν η εξουσία αυτή δεν περιορίζεται στην εκτελεστική, αλλά περιλαμβάνει και άλλους «αρμούς».
Ο τρίτος λόγος είναι ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης εμμένει σταθερά στο μοτίβο λόγου που διακατέχει όλα τα λαϊκιστικά κόμματα. «Ή εμείς ή οι άλλοι». Καταγγέλλει τους «άλλους» για το κομματικό κράτος που έχτισαν, αλλά όχι το κομματικό κράτος αυτό καθαυτό. Μας αρέσει το κομματικό κράτος αρκεί να είναι ελεγχόμενο από «εμάς» και όχι από τους «άλλους». Με αυτές τις αυταρχικές σκέψεις πήρε ξανά τα πάνω του και ο κύριος Πολάκης που αφού τραμπούκισε εν πτήσει τον εκδότη της εφημερίδας «Παραπολιτικά» Γιάννη Κουρτάκη, έγραψε στο facebook επιτιθέμενος στα ΜΜΕ με κεφαλαία γράμματα για να το καταλάβουμε καλά όλοι μας. «Η άλλη φορά θα είναι αλλιώς». Το ξέρουμε κύριε Πολάκη. Ελπίζουμε να το καταλάβουν επιτέλους και οι ψηφοφόροι σας.
Η Ελλάδα είναι η χώρα που δυστυχώς εν έτει 2020 συζητάμε ακόμα για αυτονόητα πράγματα που αφορούν την ορθή λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος όπως είναι η διάκριση των εξουσιών. Πως περιμένει κανείς να συζητηθούν και να λυθούν τα μεγάλα και φλέγοντα ζητήματα της χώρα όταν ακόμη είμαστε υποχρεωμένοι να υπερασπιζόμαστε τα βασικά δομικά στοιχεία ενός δημοκρατικού κράτους.
Γεώργιος Νάστος
Ιδιωτικός υπάλληλος – Πολιτικός επιστήμονας
Τα σχόλια είναι κλειστά.