Όταν στην καρδιά του χειμώνα ξαφνικά εμφανίζονται κάποιες ημέρες ηλιόλουστες, λέμε πως έφτασαν οι Αλκυονίδες ημέρες. Γνωρίζατε όμως τον μύθο πίσω από την ονομασία αυτή; Στην ελληνική μυθολογία, η Αλκυόνη, κόρη του Αιόλου, ζούσε ευτυχισμένη με τον Κύηκα πλάι στη θάλασσα. Η ευτυχία τους ήταν τόση, που κάποια στιγμή θεώρησαν εαυτούς ισάξιους αθάνατων θεών. Κάτι τέτοιο, όπως είναι αναμενόμενο, εξόργισε το δωδεκάθεο.
Όταν μάλιστα το ζεύγος άρχισε να αλληλοαποκαλείται με τα ονόματα του Δία και της Ήρας αντί για τα δικά τους, ο Ζευς περίμενε να σαλπάρει ο Κύηκας μια μέρα, και έριξε κεραυνό στο καράβι του και τον τσάκισε, με αποτέλεσμα να πέσει στη φουρτουνιασμένη θάλασσα και να πνιγεί. Μόλις έμαθε η Αλκυόνη το γεγονός, έτρεξε στ΄ακρογυάλι μήπως μπορέσει να βρει τον αγαπημένο της ζωντανό, αλλά το μόνο που βρήκε ήταν κάτι λίγα σπασμένα ξύλα που είχαν ξεβράσει στην ακτή. Απαρηγόρητη η Αλκυόνη, θρηνούσε ατελείωτα μερόνυχτα το χαμό του αγαπημένου της, με αποτέλεσμα να τη λυπηθεί ο Δίας και να τη μεταμορφώσει στο γνωστό μας πουλί (ο μύθος θυμίζει τον αντίστοιχο τραγικό έρωτα του Ορφέα και της Ευριδίκης).
Το ομώνυμο πουλί, από το οποίο πήρε το όνομά της, ζει κοντά στη θάλασσα, σα να περιμένει καρτερικά να εμφανιστεί μέσα από τα κύματά της ο χαμένος Κήυκας. Αλλά, το μαρτύριο της Αλκυόνης δεν είχε τελειωμό: γεννούσε τα αυγά της μες το καταχείμωνο, κλωσώντας τα στα βράχια των ακτών. Τα αγριεμένα όμως κύματα ορμούσαν στη στεριά και σκαρφάλωναν στα βράχια, καταστρέφοντας τη φωλιά και τ΄αυγά της. Συμπονώντας την, ο Δίας διέταξε 15 ημέρες μες την καρδιά του χειμώνα να κοπάζουν οι άνεμοι, να ζεσταίνει την πλάση ο Ήλιος, ώστε να μπορέσει η Αλκυόνη να κλωσήσει τ΄αυγά της και να γεννήσει τα μικρά της.
Σύμφωνα με μια μεταγενέστερη εκδοχή, η Αλκυόνη ήταν κόρη του Άτλαντα και της Πλειόνης (ή κατ΄άλλους της Αίθρας), αλλά πολλοί μελετητές πιστεύουν ότι πρόκειται για μετεξέλιξη του ίδιου μύθου (ως κόρη του Αιόλου και της Ενάρετης). Βάσει αυτής της εκδοχής, η Αλκυόνη (νύμφη), έχει άλλες έξι αδελφές (τη Μερόπη, τη Μαία, την Ταϋγέτη, την Κελαινώ, την Ηλέκτρα και τη Μαία), οι γνωστές Επτά Αδελφές (ή οι ‘Επτά θρηνούσες Αδελφές’, αγγλ. ‘WeepingSisters’), οι οποίες καλούνται και Πλειάδες. Η ετυμολογία του ονόματος ‘Πλειάδες’ συνδέεται κατά πάσα πιθανότητα με τον όρο ‘πλους’/‘πλέω’,συνεπώς ο αντίστοιχος καταστερισμός ήταν σημαντικός (ως ‘ουράνια πυξίδα’ στον αρχαίο κόσμο όσον αφορά τη (χειμερινή) ναυσιπλοϊα.
Τα σχόλια είναι κλειστά.