Ο Ιός Του Φθόνου

Θα έλεγε κανείς ότι κάθε φορά που πλησιάζουν οι μεγάλες γιορτές της Χριστιανοσύνης και ιδιαίτερα το Πάσχα, ο Διάβολος κάνει τα πάντα για να αποδείξει όχι μόνο την ύπαρξη του, αλλά και τη «δύναμή» του, όχι απ’ ευθείας, αλλά στα κρυφά και μέσα από τις συνέπειες της, όπως ακριβώς διαπιστώνουμε την ύπαρξη και τη δύναμη της ηλεκτρικής ενέργειας από τα αποτελέσματά της.

Γνωρίζοντας ότι δεν μπορεί να βλάψει το Θεό, βλάπτει το δημιούργημά Του, τον άνθρωπο και δι’ αυτού τη Δημιουργία στο σύνολο της!

Με ένα όπλο, το φθόνο!

Εφθόνησε ο Διάβολος τον ευρισκόμενο στην παραδείσια ευτυχία Αδάμ και συκοφάντησε, διέβαλε σ’ αυτόν, τον Πατέρα και Δημιουργό του, το Θεό.

Τα αποτελέσματα γνωστά: η παρακοή, η πτώση, η έξωση, αλλά και το διά του Σταυρού και της Αναστάσεως του Υιού του Θεού άνοιγμα της «πλατφόρμας» για τον εμβολιασμό του ανθρώπου κατά της αμαρτίας και την επάνοδο του στη σωτηρία και αρχέγονη, παρά τω Θεώ, ευτυχία!

Αλλ’ όπως κάθε εμβολιασμός δεν αρκεί από μόνος του για την εξαφάνιση των ιών της ασθενείας και την επίτευξη της υγείας, αλλά χρειάζεται η ελεύθερη συγκατάθεση και επιλογή του ανθρώπου, έτσι και για να κατατροπώσουμε το διάβολο και να επιτύχουμε τη σωτηρία, απαιτείται η μάλλον προαπαιτείται η ελεύθερη και ολόθυμη προσωπική μας «συνεργασία», διαφορετικά καθιστάμεθα ακούσια έρμαια διαβολικών ενεργειών…

Και αποτελεί αναντίρρητη αλήθεια το γεγονός ότι, με τις μεθοδεύσεις του μισάνθρωπου, ο ιός του φθόνου συνεχίζει να μολύνει πολλές ψυχές, να παραπλανεί αφελείς και απλοϊκές συνειδήσεις, να εγείρει προβληματισμούς και αμφιβολίες, να προκαλεί έριδες και διχογνωμίες και να οδηγεί ενίοτε στην απιστία και τον πνευματικό θάνατο!

Ο σοφός Σολομών παρατηρεί εν προκειμένω: «Ο Θεός έκτισε τον άνθρωπον επ’ αφθαρσία και εικόνα της ιδίας ιδιότητος εποίησεν αυτόν· φθόνω δε διαβόλου θάνατος εισήλθεν εις τον κόσμον» (Σοφ.Σολομ.β’ 23-24)

Και όταν ο Πιλάτος κηρύττει τον αναμάρτητο Ιησού Χριστό ένοχο Σταυρού, ομολογεί ότι ο φθόνος των Ιουδαίων ήταν η αιτία της σταυρώσεως: «Ήδει γαρ ο Πιλάτος ότι δια φθόνον παρέδωκαν αυτόν»(Ματθ.κζ’ 18)

Ο φθονερός άνθρωπος φθονεί όχι τόσο τα αγαθά του άλλου, όσο τις αρετές του.

Ο Άγιος Επιφάνιος Κύπρου παρατηρεί: «φθόνος αεί ταις μεγάλαις ευπραγίαις αντίπαλος» (ΒΕΠΕΣ 76, 402,6)

Όταν δε ο συνάνθρωπος είναι Κληρικός και μάλιστα Επίσκοπος, τότε ο φθόνος βρίσκει πρόσφορο και γόνιμο έδαφος για να καρπίσει με τη μορφή της πάντοτε «επικερδούς» ιεροκατηγορίας!

Πολύ εύστοχα παρατηρεί ο ιερός Χρυσόστομος, ότι « Ο Επίσκοπος καν οργισθή, καν γελάση, καν ανέσεως όναρ επιθυμήση, πολλοί οι σκώπτοντες, πολλοί οι σκανδαλιζόμενοι, πολλοί οι νομοθετούντες, πολλοί οι των προτέρων μεμνημένοι, πολλοί οι εις μηδέν αρεσκόμενοι και τα πάντα κακίζοντες»….

Ο Επίσκοπος, είτε οργιστεί, είτε γελάσει, είτε ανάπαυση ονειρευτεί, θα βρεθούν πολλοί να τον κακολογήσουν, πολλοί που θα σκανδαλιστούν, πολλοί που νόμους και κανόνες θα επικαλεστούν, πολλοί που παλιές υποθέσεις θα θυμηθούν, πολλοί, που τίποτα δεν τους αρέσει και τα πάντα κατηγορούν…

Και όλα αυτά με ανωνυμία προφανή δειλία και με εωσφορική υποκρισία ότι κινούται από αγάπη προς την Εκκλησία, αναγορευόμενοι σε τιμητές των άλλων και κριτές των συνδούλων τους!

Ο κίνδυνος στην περίπτωση αυτή, κατά τον Απόστολο των Εθνών Παύλο είναι πολύ μεγάλος.

Διότι οι διχόνοιες που προκαλούνται από τον φθόνο μπορεί να οδηγήσουν σε τρομακτικές συνέπειες, ακόμη και για το ίδιο το σώμα της Εκκλησίας.

«Ει αλλήλους δάκνετε, βλέπετε μη υπ’ αλλήλων αναλωθήτε», γράφει χαρακτηριστικά στους Γαλάτες (Γαλ.ε’15).

Ο δε ιερός Χρυσόστομος διαπιστώνει ότι «ει κατ’ αλλήλων οπλιζόμεθα, ουδέ του διαβόλου χρεία λοιπόν προς την ημετέραν απώλειαν» (Προς Ρωμ. λογ. κ’).

Αν οπλιζόμαστε, δηλαδή, ο ένας κατά του άλλου, δεν μας χρειάζεται ο διάβολος για να χαθούμε!

Ο φθόνος και η κενοδοξία είναι αναιρετικά της αγάπης, της ειρήνης και της χαράς και κατά συνέπεια διασπούν την ενότητα του Πνεύματος και το σύνδεσμο της ειρήνης μεταξύ των Χριστιανών και ιδιαίτερα την αγάπη, η οποία είναι «σύνδεσμος της τελειότητος» κατά τον Απόστολο Παύλο (Κολασ.γ’ 14).

Η ιστορική πείρα, βέβαια, καταδεικνύει ότι τελικά ο φθόνος μπορεί να τραυματίζει τους στόχους του, αλλά δεν τους σκοτώνει!

Αντίθετα, ο φθονερός είναι που υφίσταται τα επίχειρα του φθόνου του, διότι, όπως ψάλλουμε τη Μεγάλη Εβδομάδα «Φθόνος ουκ οίδε προτιμάν το συμφέρον» και όπως έγραφε ο Ισοκράτης στον Ευαγόρα, στον φθόνο «τούτο μόνον αγαθόν πρόσεστιν, ότι μέγιστον κακόν τοις έχουσιν εστίν»!