Ο διοργανωτής των συλλαλητηρίων του ’92 λέει «ΝΑΙ» στη Συμφωνία των Πρεσπών

Μια τοποθέτηση που έχει ιδιαίτερη αξία, καθώς γίνεται από έναν άνθρωπο, που δεν έχει καμία σχέση με την Αριστερά, ενώ παράλληλα ήταν εκ των διοργανωτών των συλλαλητηρίων του 1992 δημοσιεύεται στην “Καθημερινή”.

Πρόκειται για ένα άρθρο του Νίκου Μέρτζου, που όλοι, κυρίως οι Θεσσαλονικείς, γνωρίζουν το πολιτικό του προφίλ εδώ και δεκαετίες.

Γράφει ο Νίκος Μέρτζος:

“Ασφαλώς η συμφωνία είναι ένας επώδυνος συμβιβασμός. Εθιξε βαθιά το αίσθημα των Ελλήνων, αλλά δεν αφήνει ανοικτές πληγές στο σώμα της Ελλάδος.

Αντίθετα κλείνει πολλές, εξοικονομεί πολύτιμο διπλωματικό κεφάλαιο για άλλα πολύ σοβαρότερα μέτωπα, διασφαλίζει τη ρευστή βαλκανική ενδοχώρα μας, ανοίγει ευρύ πεδίο σε ήδη προγραμματισμένα διεθνή δίκτυα ενέργειας και μεταφορών σε ενιαίο πλέον ευρωατλαντικό χώρο και αναβαθμίζει κατακόρυφα τη γεωπολιτική αξία της Ελλάδος. Κλειδί η Θεσσαλονίκη”

Στο άρθρο αναλύει άρθρο προς άρθρο τη συμφωνία, ενώ ειδικότερα στα θέματα της γλώσσας και της ιθαγένειας, που προτάσσονται στην αντιπολιτευτική κριτική κατά της συμφωνίας.

“Γλώσσα: Μακεδονική γλώσσα έχει αναγνωρίσει επίσημα η Ελλάδα από το έτος 1977 στο πλαίσιο του ΟΗΕ, που έκτοτε την έχει κατατάξει επίσημα στον κατάλογο των επισήμων γλωσσών των Ηνωμένων Εθνών.

Η συμφωνία βελτιώνει το σημείο αυτό, διότι ρητά αναφέρει ότι η μακεδονική είναι σλαβική και ανήκει στον κλάδο των νοτίων σλαβικών γλωσσών. Το σύνταγμα προσθέτει τώρα και την αλβανική γλώσσα.

Ιθαγένεια: Ο όρος «μακεδονική», όπως διατυπώνεται αγγλικά στη συμφωνία, μπορεί να θεωρηθεί ότι σημαίνει εθνικότητα. Αλλά το άρθρο 2 παρ. 2 του συντάγματος διασαφηνίζει ότι η ιθαγένεια δεν σημαίνει εθνικότητα.

Αναμενόταν να ψηφιστεί μία από τις εξής προτάσεις των Αλβανών:

• α) αφαίρεση της λέξης «μακεδονική»,
• β) «ιθαγένεια πολίτης της Βόρειας Μακεδονίας» και
• γ) «οι πολίτες έχουν την ιθαγένεια της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας».

Όταν ένας άνθρωπος που έχει διοργανώσει τα πρώτα μεγάλα συλλαλητήρια διατυπώνει αυτές τις απόψεις, αφενός μεν πρέπει να τον διαβάζουμε με προσοχή, αφετέρου να αναρωτηθούμε τι δυσκολεύει ανθρώπους που ανήκουν στην συντηρητική παράταξη να κάνουν ανάλογες διαπιστώσεις.