Νομιμοποίηση και Νομιμότητα: Οδεύοντας προς τις εκλογές

Με ψήφους 151 «υπέρ» έναντι 148 «κατά» σε σύνολο 299 παρόντων βουλευτών, υπερψηφίστηκε περιπου στα μέσα Ιανουαρίου (16-01-19), η πρόταση για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα.

Ταυτόχρονα τις δυο αυτές ημέρες της ολομέλειας θα έλεγε κανείς πως το κλίμα στη Bουλή χαρακτηριζόταν από έντονες διαφωνίες και γενικότερα από ένα κλίμα πρωτοφανούς πόλωσης, ενώ σε τέτοιο συγκρουσιακό κλίμα προχώρησε και η ψήφιση της συμφωνίας των Πρεσπών. Μετά από αυτό το γεγονός δύο κοινοβουλευτικές ομάδες διαλύθηκαν, ενώ υπήρξαν και 6 δηλώσεις ανεξαρτήτων βουλευτών για την εν λευκό στήριξη τους στην κυβέρνηση στο εξής.

Έπειτα από τα γεγονότα αυτά έχει αναδειχθεί στη δημόσια σφαίρα η συζήτηση για το εύλογο ερώτημα αναφορικά με το αν τόσο η διαδικασία της ψήφου εμπιστοσύνης για την κυβέρνηση του κ. Τσίπρα, όσο και οι μετέπειτα εξελίξεις ναι μεν τηρούν την «αρχή της ουσιαστικής νομιμότητας», αλλα κατά πόσο με όσα έχουν συμβεί τους τελευταίους μήνες η Κυβέρνηση έχει και την «νομιμοποίηση» για να λάβει κρίσιμες αποφάσεις για τα εθνικά συμφέροντα και την χώρα.

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Ο όρος «αρχή της νομιμότητας» ουσιαστικά αναφέρεται στην σχέση που διαμορφώνεται μεταξύ νομοθετικής εξουσίας και δημόσιας διοίκησης σε ένα κράτος δικαίου. Αποτελεί μια εκ των κορυφαίων αρχών της συνολικής έννομης τάξης καθώς τόσο η διοίκηση, όσο και η δικαιοσύνη πρέπει να ενεργούν με βάση τον νόμο που προϋπάρχει, ενώ ταυτόχρονα δρουν σύμφωνα με τις επιταγές του.

Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, η κυβέρνηση κινείται με βάση την νομιμότητα, καθώς πράγματι τηρεί τα όσα εκ του νόμου προβλέπονται. Από την άλλη όμως, ειδικά όταν πρόκειται για κρίσμα ζητήματα, όπως τα εθνικά μας θέματα είναι αναγκαία η ύπαρξη συνεναίσεων, αλλά και αποδοχής των όποιων εθνικών επιλογών. Αυτή την περιόδο υπάρχει μια ιδιαίτερη κινητικότητα στα εθνικά ζητήματα (συμφωνία Πρεσπών, ελληνοτουρκικα και ελληνοαλβανικά) καθώς και τα ζητήματα για την οικονομία, για τα οποία δεν αρκεί απλώς να κινείται η κυβέρνηση σε αυτό το στενό πλαίσιο αναφορικά με την τήρηση της νομιμότητας, αλλά πρέπει και να απολαμβάνει νομιμοποίησης για τα όσα κρίσιμα ζητήματα διαπραγματεύεται και αποφασίζει.

Σίγουρα, μια κυβέρνηση η οποία στηρίζεται σε 6 βουλευτές από διαφορετικά κόμματα, με ένα κοινοβούλιο όπου έχουν διαλυθεί 2 κοινοβουλευτικές ομάδες και πλέον υπάρχουν 22 ανεξάρτητοι βουλευτές δεν φαίνεται να είναι νομιμοποιημένη για να προχωρήσει τα όποια εθνικά ζητήματα προς επίλυση.

Αν λάβουμε υπόψιν δε και την συντρηπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού που αντιτάσσεται στα όσα σύμφωνηθηκαν για το ζήτημα της ονομασίας του Κράτους των Σκοπίων και υλοποιούνται, τότε είναι προφανές ότι οι κυβερνητικές επιλογές σε ευαίσθητα και κρίσιμα θέματα δεν απολαμβανουν της αποδοχής της ευρείας πλειονότητας του ελληνικού λαου.

Επομένως δεν έχει την αναγκαία νομιμοποίηση για να συνεχίζει δεσμεύοντας την χώρα και τις επόμενες κυβερνήσεις. Λαμβάνοντας υπ’ όψιν και το γεγονός των κρίσιμων ζητημάτων στην οικονομία μένουν ακόμη πολλά βήματα να γίνουν, και άμεσα, ώστε να αναπτύξει η χώρα ένα σταθερό και υγιές επενδυτικο προφίλ με πολιτική σταθερότητα και βιώσιμους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης.

Καθίσταται σαφές ότι η παραμονή μιας αδύναμης κοινοβουλευτικά, με οριακή πλειοψηφία Κυβέρνησης, η οποία δεν έχει την αποδοχή από τον λαό, αλλά και στηρίζεται σε βουλευτές από κοινοβουλευτικές ομάδες που διαλύθηκαν, σίγουρα εντείνει την αβεβαιότητα. Μάλιστα, με δεδομένο ότι με βάση τον νόμο υποχρεωτικά στους επόμενους 6 μήνες θα γίνουν εκλογες καθίσταται σαφές ότι η καθυστέρησή τους μόνο ζημιά προκαλεί στα εθνικά ζητήματα, στην οικονομία και στην σχέση πολιτικής – κοινωνίας.

*Φοιτήτρια Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης Πανεπιστημίου Κρήτης.