Νίκος Ηγουμενίδης: H ψήφος του βουλευτή από απόσταση υποβαθμίζει τη λειτουργία του Κοινοβουλίου

“Ο ρόλος του βουλευτή είναι στο Κοινοβούλιο”, τόνισε ο Νίκος Ηγουμενίδης σήμερα μέσα στην Αίθουσα της Ολομέλειας αντιδρώντας στο θέμα της ψήφου του βουλευτή από απόσταση κατά τις ψηφοφορίες της Βουλής. «Δεν μπορεί ο Βουλευτής να ψηφίζει από το σπίτι του. Αυτή είναι η προσωπική μου θέση. Η απόφαση για ψηφοφορία από απόσταση, ακόμα και σε περιπτώσεις άρσης ασυλίας, πιστεύω ότι υποβαθμίζει τη λειτουργία του Κοινοβουλίου», σημείωσε ο βουλευτής Ηρακλείου του ΣΥΡΙΖΑ. Αναφορικά με το νομοσχέδιο του ΥΠΟΙΚ ο Νίκος Ηγουμενίδης κατέκρινε έντονα την νέα “λίστα Πέτσα” και τη συμπεριφορά των Υπουργών της Κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας που “ουσιαστικά κρύβει την πραγματική ιδεολογική και πρακτική αντίληψη της Νέας Δημοκρατίας για την εκτελεστική εξουσία”, όπως είπε, ενώ έκλεισε την ομιλία του με μια ιδιαίτερη αναφορά στο Νίκο Καζαντζάκη και στην “αξιοπρέπεια του ανθρώπου”.

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΗΓΟΥΜΕΝΙΔΗΣ: Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, σε άμεση συνάφεια με τα έκτακτα μέτρα αντιμετώπισης για τον κορωνοϊό, που συζητάμε σήμερα, επιτρέψτε μου να επισημάνω μια διάσταση που αφορά την ίδια τη λειτουργία της κοινοβουλευτικής δραστηριότητας. Να ξεκαθαρίσω και να είμαι απόλυτα σαφής: Είναι κατανοητά τα μέτρα προστασίας που πρέπει να παίρνει το Κοινοβούλιο. Βεβαίως και επιβάλλεται αυτά τα μέτρα να επικαιροποιούνται, να αναπροσαρμόζονται, κατά την πορεία του ελέγχου της πανδημίας. Βεβαίως και πρέπει η Βουλή να στέλνει ένα μήνυμα προς όλη την κοινωνία. Όμως, άλλο είναι αυτό και άλλο η καθιέρωση μιας πρακτικής που στέλνει ένα άλλο μήνυμα στον κόσμο και ενδεχομένως κινδυνεύει να αγγίξει τον πυρήνα της δημοκρατικής λειτουργίας του Κοινοβουλίου. Και όσο σαφής ήμουν σε σχέση με τα μέτρα, το ίδιο σαφής είμαι, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, κύριε Πρόεδρε, στο ότι δεν μπορεί ο Βουλευτής να ψηφίζει από το σπίτι του. Αυτή είναι η προσωπική μου θέση. Η απόφαση για ψηφοφορία από απόσταση, ακόμα και σε περιπτώσεις άρσης ασυλίας, πιστεύω ότι υποβαθμίζει τη λειτουργία του Κοινοβουλίου.

Αλλά δεν είναι μόνον αυτό. Γιατί οι ομιλίες έγιναν πέντε λεπτά στη σημερινή διαδικασία; Πειράζει αν γίνονταν και αν συνεχιζόταν η διαδικασία και αύριο; Πόσες συνεδριάσεις και πόσα νομοσχέδια έχει φέρει η Κυβέρνηση με περιορισμένο χρόνο, περιορισμένο αριθμό ομιλητών, που βεβαίως στερεί τον λόγο από συναδέλφους που θέλουν να μιλήσουν; Πιστεύω ότι κανένας από όσους σκέφτονται την ψήφο από απόσταση δεν έχει τίποτα στο πίσω μέρος του μυαλού του.

Ωστόσο, για να κλείσω το πρώτο θέμα που ήθελα να αναφέρω, δυσκολεύομαι να επιχειρηματολογήσω ότι αυτό εδώ το θέμα δεν σχετίζεται με την πρόσφατη πρόταση άρσης ασυλίας, που δεν πέρασε, τον Υπουργό που ζήτησε συγγνώμη ή τον κ. Μητσοτάκη που μιλούσε για θερινή ραστώνη. Πιστεύω ότι ο Βουλευτής έχει καθήκοντα και ο ρόλος του είναι στο Κοινοβούλιο.

Σχετικά με το νομοσχέδιο υπάρχουν δύο πλευρές, γιατί ούτως ή άλλως ο χρόνος τρέχει αμείλικτος. Νέα «λίστα Πέτσα»: Παρά τον αρχικό εξευτελισμό, παρά το ότι κανένας δεν ένιωσε την ανάγκη να απαντήσει σε τίποτα. Είναι μόνο όμως αυτό στοιχείο της αλαζονείας, της αλαζονικής έπαρσης, αν το θέλετε, που διακρίνει την Κυβέρνηση; Ο κατ’ εξοχήν αρμόδιος Υπουργός για ζητήματα προστασίας του πολίτη ευτυχώς αποτυπώθηκε σε εικόνα, που με γλυτώνει από τις χίλιες λέξεις, για το πώς αντιμετωπίζει το ράσο ή το χέρι του ιερέα. Το ίδιο σε εικόνα αποτυπώθηκε ο Αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών, που με γλυτώνει από άλλες χίλιες λέξεις. Από πολλές χιλιάδες λέξεις μας γλυτώνει όλους η εικόνα των Μυκηνών, όπου τι είπε η Υπουργός και μένει στη θέση της; «Τι έγινε; Λίγο μαύρο στο χώμα.».

Κατά τη γνώμη μου, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, το θράσος, η αλαζονεία, η έπαρση και η κυνικότητα που κρύβει η συμπεριφορά των Υπουργών της Κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας ουσιαστικά κρύβει την πραγματική ιδεολογική και πρακτική αντίληψη της Νέας Δημοκρατίας για την εκτελεστική εξουσία. Ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης είπε στη ΔΕΘ τη μαγική φράση «Ο ιός δεν είναι ταξικός». Δυστυχώς για εσάς, κύριε Μητσοτάκη, ο ιός, στην ευρύτερη έννοια και η αρρώστια και η υγεία, είναι ταξική υπόθεση, όπως κι η βαθιά οικονομική κρίση είναι βαθύτατα ταξική. Δεν ζουν την κρίση της πανδημίας όλοι με τον ίδιο τρόπο. Δεν έχουν όλοι την πολυτέλεια να πάνε με ταξί ή ιδιωτικό μέσο στη δουλειά τους, αντί να στοιβάζονται στα μέσα μαζικής μεταφοράς, που τα αφήσατε υγειονομικές βόμβες να κινούνται ανάμεσά μας. Δεν έχουν όλοι τις καταθέσεις να τους περιμένουν, τώρα που βάζουν λουκέτο στην επιχείρηση ή που κλείνει η δουλειά τους ή που μένουν χωρίς δουλειά. Δεν είναι όλοι ιδιοκτήτες μέσων ενημέρωσης για να παίρνουν τα δώρα που ο εκπρόσωπος Τύπου σας, κάθε λίγο και λιγάκι, τους στέλνει. Δεν έχουν όλοι την πολυτέλεια της ιδιωτικής ασφάλειας για να μην βρεθούν στο ράντζο του κρατικού νοσοκομείου, που κινδυνεύει να μείνει ακόμα και χωρίς κρεβάτια ΜΕΘ.

Η κρίση λοιπόν και ο ιός έχουν βαθύτατα ταξικό αποτύπωμα, όπως και το επιτελικό κράτος που εγκαθιδρύετε. Και ευτυχώς σε αυτό βεβαίως έχει ταξικό πρόσημο και η απάντηση, με τους ανθρώπους του πολιτισμού, τη νεολαία, τους ανθρώπους τους εργαζόμενους, τις παραγωγικές δυνάμεις, για την υπεράσπιση των αξιών και της αξιοπρέπειας του τόπου.

Θέλω την ανοχή σας για να κλείσω με ένα θέμα. Άκουσα και τον κ. Χαρακόπουλο, που αναφέρθηκε στο πέρασμά του «Ιανού» από την περιοχή του, παρακολουθώ την ειδησεογραφία, είδα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, είδα τις κινήσεις της Κυβέρνησης, ακούω διάφορα και από τη σημερινή συζήτηση. Δεν έχω να προσθέσω επί της ουσίας τίποτα στην πρόταση που έκανε η Εισηγήτρια του ΣΥΡΙΖΑ, με την οποία συμφωνώ απολύτως. Θα μου επιτρέψετε, όμως, κλείνοντας, κύριε Πρόεδρε, να αναφερθώ σε μια καταστροφή και στον Νίκο Καζαντζάκη. Σ’ ένα χωριό της Κρήτης, στους Οψιγιάδες, είναι οι περιοχές που είναι ακουμπισμένη η ρόγα του σταφυλιού για να γίνει σταφίδα, είναι ακουμπισμένοι οι κόποι της χρονιάς που πέρασε και ο πλούτος της χρονιάς που έρχεται.Μια ξαφνική νεροποντή το καταστρέφει. Οι εικόνες που περιγράφει, πέρα από την απαράμιλλη βεβαίως ικανότητα και τον λόγο του Καζαντζάκη, θα μπορούσαν να είναι εικόνες όχι ενός χωριού της Κρήτης τότε, η εικόνα με την σταφίδα που περιγράφει, αλλά η εικόνα ενός χωριού της Κεφαλονιάς, της Καρδίτσας κλπ. Και το παιδί, ο Καζαντζάκης, πάει στον πατέρα του.

«Τον είδα να στέκεται στο κατώφλι, ακίνητος και δάγκανε τα μουστάκια του. Πίσω του, όρθια, η μητέρα έκλαιγε. Πατέρα, φώναξα, πάει η σταφίδα μας! Εμείς δεν πάμε, αποκρίθηκε. Σώπα! Ποτέ δεν ξέχασα τη στιγμή ετούτη. Θαρρώ πως στάθηκε στις δύσκολες στιγμές της ζωής μου μεγάλο μάθημα. Αναθυμόμουν τον πατέρα μου ήσυχο, ασάλευτο, να στέκεται στο κατώφλι. Μήτε βλαστημούσε, μήτε παρακαλούσε, μήτε έκλαιγε. Ασάλευτος κοίταζε τον όλεθρο και έσωζε μόνος αυτός, ανάμεσα σε όλους τους γειτόνους, την αξιοπρέπεια του ανθρώπου.».

Ευχαριστώ τον Καζαντζάκη για την βοήθεια που μου πρόσφερε σε δύσκολες στιγμές της ζωής μου.