Νέα θεωρία για εξωγήινους πολιτισμούς

Οι εξωπλανήτες (πλανήτες εκτός του Ηλιακού Συστήματος) που έχουν λάβει κατά καιρούς τον χαρακτηρισμό της «Σούπερ Γης», εξαιτίας του μεγέθους τους, θεωρούνται γενικότερα ως «υποψήφιοι» με μεγαλύτερες πιθανότητες να είναι κατοικήσιμοι σε σχέση με τους πλανήτες στο μέγεθος του δικού μας- ωστόσο νέα μελέτη υποδεικνύει πως, εάν υπάρχουν εξωγήινοι πολιτισμοί σε αυτούς, ενδεχομένως να αντιμετωπίζουν μεγάλες δυσκολίες ως προς την εξερεύνηση του διαστήματος από πλευράς τους.

Για την εκτόξευση μιας αποστολής όπως αυτές του προγράμματος «Απόλλων», ένας πύραυλος σε έναν τέτοιο πλανήτη («Σούπερ Γη») θα έπρεπε να έχει μάζα περίπου 440.000 τόνων, εξαιτίας των απαιτήσεων καυσίμου- η οποία αντιστοιχεί σε αυτή της Πυραμίδας του Χέοπα.

«Σε πιο μεγάλους πλανήτες, οι πτήσεις στο Διάστημα θα ήταν πολύ πιο δαπανηρές» είπε ο Μίκαελ Χίπκε, ανεξάρτητος ερευνητής που υπάγεται στο Αστεροσκοπείο Σόνεμπεργκ στη Γερμανία.

«Τέτοιοι πολιτισμοί δεν θα είχαν δορυφορική τηλεόραση, αποστολές σε φεγγάρια ή διαστημικά τηλεσκόπια σαν το Χαμπλ» πρόσθεσε σχετικά ο ερευνητής, σύμφωνα με δημοσίευμα του Space.com.

Καθώς επιστήμονες ανακαλύπτουν εξωπλανήτες γύρω από μακριά άστρα, αρκετοί εξ αυτών ανήκουν στην κατηγορία της «Σούπερ Γης», με μάζες που μπορεί να φτάνουν μέχρι και το δεκαπλάσιο αυτής του δικού μας πλανήτη.

Κάποιοι από αυτούς βρίσκονται στις θεωρούμενες ως κατοικήσιμες ζώνες γύρω από τα άστρα τους, όπου οι θερμοκρασίες θεωρητικά μπορούν να υποστηρίξουν την παρουσία νερού σε υγρή μορφή στην επιφάνεια, και ως εκ τούτου ζωή όπως τη γνωρίζουμε στη Γη.

Παλαιότερες έρευνες έχουν δείξει όχι μόνο πως υπάρχουν πλανήτες διαφορετικοί από τη Γη που θα μπορούσαν, υπό συνθήκες, να υποστηρίξουν ζωή, αλλά και ότι κάποιοι θα ήταν ακόμα καταλληλότεροι και από πλανήτες στο πρότυπο της Γης.

Οι πλανήτες τύπου «Σούπερ Γης», σύμφωνα με ερευνητές, θα μπορούσαν να είναι παράλληλα «σούπερ κατοικήσιμοι», με τη μεγαλύτερη μάζα τους να συνεπάγεται ισχυρότερη βαρυτική έλξη, κάτι που με τη σειρά του σημαίνει πιο πυκνές ατμόσφαιρες και μεγαλύτερο βαθμό προστασίας από την κοσμική ακτινοβολία.

Εάν όντως έχουν εμφανιστεί μορφές ζωής σε τέτοιους πλανήτες, θα μπορούσαν να είχαν εξελιχθεί σε πολιτισμούς ικανούς για πτήσεις στο Διάστημα.

Ωστόσο, η μεγάλη βαρύτητα θα έκανε τα πράγματα πιο δύσκολα για αυτούς, καθώς θα ήταν πολύ πιο δύσκολο να στείλουν διαστημόπλοια έξω από τα όρια των πλανητών τους, σύμφωνα με την έρευνα του Χίπκε- ο οποίος υπολόγισε τα μεγέθη που θα απαιτούνταν για να εκτοξευτεί ένα σκάφος από μια «Σούπερ Γη» πλάτους 70% μεγαλύτερου της Γης και δεκαπλάσιας μάζας- όπως ο πλανήτης Κέπλερ-20b, σε απόσταση 950 ετών φωτός, η βαρύτητα του οποίου υπολογίζεται πως είναι 2,4 φορές αυτή της Γης.

Υπό αυτές συνθήκες, θα αποτελούσε τεράστια πρόκληση η ποσότητα του καυσίμου που θα έπρεπε να φέρει ένας πύραυλος: Ως γνωστόν, για να βγει ένας πύραυλος στο Διάστημα χρειάζεται πολλά καύσιμα, ωστόσο αυτά τον κάνουν βαρύτερο, οπότε απαιτούνται περισσότερα καύσιμα κ.ο.κ.

Όπως είπε στο Space.com ο Χίπκε, η ανθρωπότητα είναι τυχερή από αυτή την άποψη, καθώς βρίσκεται σε έναν πλανήτη που επιτρέπει σχετικά «ελαφριές» διαστημικές πτήσεις. «Άλλοι πολιτισμοί, αν υπάρχουν, ίσως να μην είναι τόσο τυχεροί».

Υποθέτοντας πως ένας πύραυλος σε μια «Σούπερ Γη» λειτουργεί σε γενικές γραμμές σαν γήινους πυραύλους όπως ο Falcon Heavy της SpaceX, η εκτόξευση ενός φορτίου όπως το επερχόμενο διαστημικό τηλεσκόπιο James Webb της ΝΑΣΑ θα απαιτούσε περίπου 60.000 τόνους καυσίμου- μάζα που αντιστοιχεί σε ένα γιγαντιαίο, βαρύ πολεμικό πλοίο όπως τα μεγάλα θωρηκτά του 20ού αιώνα.

«Πολιτισμοί από πλανήτες τύπου “Σούπερ Γης” θα ήταν λιγότερο πιθανό να εξερευνούν τα άστρα. Αντ’αυτού, θα ήταν, μέχρι ενός σημείου, κρατούμενοι στους μητρικούς τους πλανήτες, χρησιμοποιώντας περισσότερο, για παράδειγμα, λέιζερ ή ραδιοτηλεσκόπια για διαστρικές επικοινωνίες αντί να στέλνουν ρομποτικά σκάφη και διαστημόπλοια».

Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα υπήρχαν επιλογές, δεδομένου ότι οι πύραυλοι λειτουργούν καλύτερα στο Διάστημα από ό,τι εντός ατμόσφαιρας.

Οπότε, σύμφωνα με τον Χίπκε, θα μπορούσαν να εκτοξεύουν σκάφη από κορυφές βουνών (αν και η μεγαλύτερη βαρύτητα θα συνεπαγόταν χαμηλότερα βουνά, ενώ αξίζει να σημειωθεί πως στη Γη δεν είναι ιδιαίτερα σημαντικά τα πλεονεκτήματα που παρέχουν για αυτή τη δουλειά οι βουνοκορφές σε σχέση με το επίπεδο της επιφάνειας της θάλασσας), ή να έχουν αναπτύξει άλλες μεθόδους, όπως διαστημικούς ανελκυστήρες, που θα ξεκινούν από την επιφάνεια του πλανήτη και θα φτάνουν σε τροχιά (βέβαια θα απαιτούσαν πάρα πολύ ανθεκτικά υλικά), ή εναλλακτικές, ισχυρότερες μεθόδους προώθησης, όπως η προώθηση με πυρηνικούς παλμούς (που προϋποθέτει σειρά πυρηνικών εκρήξεων πίσω από το διαστημόπλοιο- και ως εκ τούτου θεωρείται δύσκολη μέθοδος, για σειρά προφανών λόγων).