Μήπως δεν είναι τελικά η μοναξιά αδυναμία; ”

Είναι κάποιες ώρες που άσχετα με το τι συμβαίνει γύρω σου εσυ είσαι αφοσιωμένος με τις σκέψεις σου, τη “μοναξιά” σου . Σκέφτεσαι , σκέφτεσαι .. συγκεκριμένα πράγματα , άσχετα, τη δουλειά , τη συντροφικότητα , την οικογένεια.

Κάνεις τη συσχέτιση σου. Έχω βιώσει πολλές φορές μοναξιά η ίδια αλλά και ανθρωπων που συναναστρέφομαι , είτε σε φιλική , είτε σε θεραπευτική σχέση . Κάποια στιγμή μου είχαν πει κάτι που με έβαλε σε σκεψεις •όσοι άνθρωποι και αν είναι δίπλα μας, κάποιοι ανθρώποι σου έδωσαν να συνειδητοποιήσεις την αίσθηση της πληρότητας και το τι θα πει ικανοποιηση και είναι δύσκολο να αντικατάσταθει αυτό και να κουμπώσεις εύκολα με αλλους ανθρώπους• .

Αμεσα δημιουργούνται προβληματισμοί πάνω σε αυτή τη σκέψη. Πως γίνεται άραγε αυτό ; Να συναναστρεφόμαστε στη καθημερινότητα μας με τόσο κόσμο και να μη μας ευχαριστεί, ικανοποιεί και να είμαστε συναισθηματικά αμέτοχοι. Άνθρωποι επισης “κλειστοί” και αξιαγάπητοι όπως θα τους χαρακτήριζα εγώ, δεν κοινωνικοποιούνται εύκολα και συχνά δέχονται πικρα σχόλια• “Μου λένε μίλα περισσότερο” , “δεν είσαι πολύ κοινωνικός/ή” , “μόνο άμα συμπαθήσεις κάποιον μιλάς” . Αυτό παράλληλα δεν καθιστά αδυναμία. Ο κάθε ανθρωπος λειτουργεί σαν ένα τηλεκοντρόλ , το κούμπι που θα πατήσεις θα σου παρουσιάσει και ένα στοιχείο του.

Όταν το τηλεκοντρόλ δεν έχει μπαταριες , είτε έχουν εξασθενησει το πιθανότερο είναι ότι δεν θα ανταπεξέλθει να αλλάξει κανάλι, όπως θα είναι το αποτέλεσμα που θα θέλαμε. Ετσι και ο κάθε ανθρωπος , θέλει το χρόνο του για να ανοιχτει, αν οι καταστάσεις είναι εφικτές, να
μας μιλήσει και ανάλογα τη συμπεριφορά μας να γίνουμε καθρεπτης για το τι θα ακολουθήσει, ανεξάρτητα το είδος σχέσεις. Μεταδιδουμε δηλαδή ασυνείδητα συμπεριφορες που δεν περιμέναμε.

Μεγαλώνοντας γινόμαστε πιο επιλεκτικοί , πιο ξεκάθαροι, πιο μαζεμένοι και είναι δικαίωμα του καθένα από εμας να επιλεξει τις συναναστροφές του, με ανθρώπους που “γεμίζουν” τη ζωή μας, τη ψυχή μας και μας κάνουν χαρούμενους. Δίνουμε χώρο σε ανθρώπους που μας πλήγωσαν χωρίς κανένα ενδοιασμό και ξέρουμε ότι οι πιθανότητες για ένα ίδιο περιστατικό είναι πιθανές, αλλά δεν γεμίζουμε εμάς με κακιά, αλλά συγχώρεση. Γιατί είμαστε άνθρωποι.

Όπως εχει πει και ο αγαπημένος μου Χορχέ Μπουκάι,

“‘Οταν ανακαλύπτεις τη μοναξιά σου, και απολαμβάνεις τη σιωπή,και την απόσταση που εσύ επέλεξες..Βρίσκεις την επαφή πάλι με τους ανθρώπους ,αλλά ποτέ πια…δεν διαλύεσαι μέσα στους άλλους.”

*Η Μαριάννα Παντελάκη ειδικεύεται στη γνωσιακή μπεριφορική στο τομέα της ψυχολογίας ως απόφοιτη του του πανεπιστημίου Staffordshire University.