Μια χρονιά που μας πήρε και μας έδωσε

Μια χρονιά που μας πήρε και μας έδωσε.

Χρονιά με θάνατο, πλημμύρες, φωτιές, σεισμούς, γυναικοκτονίες, κακοποίηση, καταπάτηση δικαιωμάτων, χρονιά με πόνο, με αιμα και δάκρυα. Χρονιά με βία, απανθρωπιά, απόγνωση.

Μια χρονιά που όμως μέσα στη σαπίλα ανθρώπων και συστήματος, κατάφερε και μας έδωσε κεφάλαια στην ιστορία που δεν ξεγράφονται.

Μας έδωσε την καταδίκη του ναζιστικού μορφώματος της Χρυσής Αυγής, την καταδίκη του φασίστα δολοφόνου του Παύλου Φύσσα, την καταδίκη των δολοφόνων και βιαστών της Ελένης Τοπαλούδη, του δολοφόνου και βιαστή της Ζωής Δαλακλίδου, την αντίδραση του λαού στην παραβίαση των συνταγματικών δικαιωμάτων μας, το τεράστιο ξέσπασμα ενότητας του Black Lives Matter, τη νίκη των γυναικών στην Αργεντινή με τη νομιμοποίηση των εκτρώσεων, τη νίκη των γυναικών στην Πολωνία με το πάγωμα του νομοσχεδίου, τη νίκη του λαού στη Γαλλία με την απόσυρση πρότασης νόμου για απαγόρευση βιντεοσκόπησης της αστυνομικής αυθαιρεσίας.

Οι αγώνες, οι αντιδράσεις, οι φωνές μας ένωσαν, μας έκαναν μια γροθιά απέναντι στη βρωμιά, απέναντι στους φασίστες, απέναντι στους ρατσιστές, απέναντι σε αυτούς που διψάνε για αίμα, φόβο και μίσος.

Και μέσα σε αυτό το κύμα αλληλεγγύης που μας ξέσκιζε τα σωθικά για να ελευθερωθεί, μας έμαθε δίχως γυρισμό τον απέναντι, το γείτονα, το νοικοκυραίο, τον επικίνδυνο. Και για μένα είναι πολύ σημαντικό να θυμόμαστε ποιοι είναι εκείνοι που μέσα στις αναταραχές και τις εντάσεις πέταξαν τις μάσκες τους. Εκείνοι που ήθελαν να πνιγούν τα προσφυγοπούλα και οι έγκυες και κλωτσούσαν τις βάρκες. Εκείνοι που απολάμβαναν τη βίαιη αστυνομική καταστολή των διαδηλωτών. Όλοι εκείνοι οι “να τους πάρετε στα σπίτια σας” και οι “τα θελε και τα παθε, ποιος ξέρει τι του κανε”, οι “εγώ δεν είμαι Χρυσή Αυγή αλλά…” , οι “έχω και φίλους γκέι, αρκεί να μην προκαλούν”. Εκείνοι που έλεγαν “πρεζάκι” τον Ζακ, εκείνοι που έλεγαν αλλοίωση του πολιτισμού τα παιδιά που καίγονταν στη Μόρια, εκείνοι που κοροϊδευαν τους θανάτους από τον κορωνοϊο γιατί για δαύτους οι άνθρωποι είναι αριθμοί και όχι ψυχές.

Αυτή η χρονιά λοιπόν μας πήρε και μας έδωσε. Μας στέρησε ανθρώπους και μας έδωσε συσπείρωση.

Θέλω να κρατήσω αυτή τη φωτογραφία από φέτος. Αυτή τη νίκη. Αυτούς τους ανθρώπους. Αυτό το συναίσθημα.

Αλκυόνη Χριστοδουλάκη