Κλείστηκες στο σπίτι.
Άφησες τους τοίχους να σε απομονώσουν από τον έξω κόσμο πιστεύοντας ότι εκεί, στο προστατευτικό σου κουκούλι θα φυλαχτείς από τις κακοτοπιές. Πίστεψες πως έτσι θα γλιτώσεις τον πόνο και τις σκέψεις. Μόνο που το κουκούλι έγινε θηλιά και σε πνίγει.
Μελαγχόλησες.
Κι όμως ποτέ δε σου ταίριαξε τούτη η θλίψη. Μια ζωή την απόδιωχνες. Κι όμως, τώρα, να που την κρατάς πάνω σου δεμένη σφιχτά.
Γιατί μάτια μου;
Τι δε σου πήγε καλά;
Έρωτας ήταν που έληξε άδοξα; Δουλειά που δε στάθηκε; Άνθρωποι που ήρθαν και δεν έμειναν;
Ίσως τίποτα από αυτά ίσως και λίγο από όλα.
Πονάς, το βλέπω. Φαίνεται στα μάτια σου που πια δε λάμπουν όπως πριν. Φαίνεται στο γέλιο σου που δε βγαίνει αβίαστα πλέον.
Γιατί τους άφησες να σε νικήσουν;
Γιατί αφέθηκες στις δυσκολίες; Γιατί παραιτήθηκες από τη ζωή σου;
Που είναι η ζωντάνια; Που είναι το πείσμα; Που χάθηκαν τα όνειρά σου;
Πόσα ήθελες να κάνεις, πόσα να πετύχεις;
Πολλά.
Μόνο που φάνηκες αδύναμος. Αδύναμος εσύ, ο πιο δυνατός από όλους.
Ξύπνα, όσο είναι καιρός.
Πάρε τη ζωή στα χέρια σου. Διεκδίκησε εκείνα τα όνειρα που τόλμησες να κάνεις. Δικά σου είναι και δεν πρέπει κανείς να στα στερήσει.
Δεν έπρεπε ποτέ να τα παρατήσεις. Όσο κι αν σε γονάτισαν οι δυσκολίες, όσο κι αν έφαγες το χώμα που σε τάισαν. Έπρεπε να σταθείς στο ύψος σου και να πεις “Εγώ μπορώ. Χτυπάτε, αλλά μπορώ”.
Και να αποδείξεις ότι όντως μπορείς. Μόνος ενάντια σε όλους αν χρειαστεί. Μόνος κι ας μην την αντέχεις τη μοναξιά. Προσωρινή θάναι, θα δεις.
Τούτη τη ζωή που σου χαρίστηκε μην τη χαραμίζεις με ήττες και δειλίες. Μην την αφήνεις άκαπνη από φόβο. Τόλμα την.
Βγες από το κουκούλι σου και πάλεψε για όσα θες. Δικά σου είναι, κυνήγα τα. Γιατί έτσι σε θέλει η ζωή. Διεκδικητή κι όχι νικημένο. Κι ας σου βάζει εμπόδια. Για να τα ξεπερνάς είναι. Για να μετακινείς τα “σύνορά” σου ολοένα και πιο μπροστά.
Γιατί μπορείς.
Αρκεί να θέλεις. Αρκεί να πιστέψεις στον εαυτό σου και να παλέψεις.
Να φτύσεις το χώμα που χώθηκε στο στόμα σου, να πάρεις βαθιά ανάσα και να βγεις από το κουκούλι που έφτιαξες. Δεν είναι για σένα τα πισωπατήματα. Εσένα σου ταιριάζει μόνο το μπροστά. Εσένα σου πάει να παλεύεις…
Για τη ζωή, για τα όνειρα μα πάνω από όλα για τον εαυτό σου.
Γιατί εκείνος αξίζει πάντα κάτι περισσότερο από όλα τα άλλα.
Της Στεύης Τσούτση / / διαφορετικό
Τα σχόλια είναι κλειστά.