Οκτώ χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τον τραγικό χαμό δύο νέων ανθρώπων του Γιάννη Στρογγυλού και της Στέλλας Μόσχου που μαζί με το σκυλάκι τους έχασαν τη ζωή τους σε θανατηφόρα παράσυρση έξω από το Πολυτεχνείο Κρήτης.
Η θλιβερή επέτειος συμπίπτει δυστυχώς με μια τραγική συγκυρία, αυτή της ανείπωτης τραγωδίας στα Χανιά, όπου τρία νέα παιδιά χάθηκαν μετά από το φοβερό δυστύχημα επί του ΒΟΑΚ, στην περιοχή του Γαλατα και μια νεαρή κοπέλα να δίνει την δική “μάχη” για να κρατηθεί στη ζωή.
Με αφορμή το θάνατο του Γιάννη και της Στέλλας, ο Σύλλογος “SoS τροχαία εγκλήματα”, εξέδωσε ανακοίνωση για την τραγική υπόθεση, ενώ δημοσιοποιεί και την ανάρτηση της αδελφής του αδικοχαμένου Γιάννη.
Η ανακοίνωση αναλυτικά:
Οκτώ χρόνια συμπληρώνοννται σήμερα από την μέρα που η Στέλλα Μούσχου και ο Γιάννης Στρογγυλός δολοφονήθηκαν με αποτρόπαιο τρόπο, μαζί με το σκυλί τους, απο εγκληματία οδηγό έξω απο το Πολυτεχνείο Κρήτης.
Το ομαδικό έγκλημα διαπράχθηκε από οδηγό χωρίς άδεια οδήγησης που σύμφωνα με την πραγματογνωμοσύνη της Τροχαίας έτρεχε με 127km/h σε δρόμο με όριο τα 40 km/h και που επιτάχυνε μετά τις παρασύρσεις στα 170km/h.
Πριν απο ένα χρόνο η «υπόθεση» τελεσιδίκησε στο Εφετείο Κρήτης. Το δικαστήριο απέδωσε Δικαιοσύνη: Αποκλειστική ευθύνη στο δράστη και …ποινή 6 ετών και 9 μηνών εξαγοράσιμες προς 5 ευρώ την ημέρα, σε οκτώ δόσεις βαφτίζοντας τους φόνους «Ανθρωποκτονίες από Αμέλεια». Δωδεκάμισι χιλιάδες για τη ζωή κάθε παιδιού και η ζωή του σκύλου δώρο. (Αναλυτικά: ΕΔΩ)
Η Ειρήνη Στρογγυλού, αδερφή του Γιάννη, γράφει:
«Η ημέρα μνήμης της Στέλλας και του Γιάννη για εμένα είναι ακόμα μια υπενθύμιση της αδιαφορίας του κράτους για την ανθρώπινη ζωή.
Ένα κράτος που αφήνει τα πάντα στην τύχη του, πορεύεται με το: «πάμε κι όπου βγεί». Η χώρα που επιτρέπει να καούν ζωντανά τα βρέφη της. Τα παιδιά της τα αφήνει εκτεθειμένα σε σεισμούς και ακραίες καιρικές συνθήκες, χώνοντάς τα μέσα σε κτίρια «ερείπια» για να μάθουν γράμματα.
Αργότερα τα θυσιάζει στις ράγες των τρένων ή ποτίζει τις ασφάλτους με το αίμα τους. Αν δεν καταφέρει να τα σκοτώσει, τα τραυματίζει ισόβια.
Αυτή η αδιαφορία πάντα κρύβεται πίσω από τη μάσκα της ατομικής ευθύνης, του στιγμιαίου λάθους.
Στους γονείς που δίνουν ολοκληρωμένους ανθρώπους στην κοινωνία, επιστρέφει ρημαγμένα κομμάτια κρέας, στάχτες.
Προσπαθεί να εξαγοράσει τον πόνο τους. Σκοτώνει το δίκαιο τους. Στο τέλος λέει ότι λυπάται, αλλά αποφεύγει να τους κοιτάξει στα μάτια.
Η σημερινή μέρα με γεμίζει οργή επειδή μου θυμίζει όσα μου στέρησε αυτή η χώρα».
