Μια Ελληνίδα βρίσκεται εδώ και 20 μέρες αποκλεισμένη στην Ινδία και αναζητά εναγωνίως τρόπο να επαναπατριστεί στη χώρα μας. Το κυριότερο θέμα που αντιμετωπίζει είναι η έλλειψη τροφής και το γεγονός ότι οι ντόπιοι την έχουν «απωθήσει» καθώς την φοβούνται μήπως μεταφέρει τον κορωνοϊό. Η ίδια βρίσκεται σε καραντίνα από τις 19 Μαρτίου, είναι καλά στην υγεία της και κάνει έκκληση για βοήθεια. Η Λενιώ Διαλυσμά βρίσκεται στο Ματζούλι από τις 12 Μαρτίου και εδώ και 20 ημέρες βρίσκεται σε καραντίνα. Το χειρότερο είναι πως οι ντόπιοι την αντιμετωπίζουν λες και είναι προσωποποίηση του Κορωνοϊού και η ίδια επιβιώνει με ξηρούς καρπούς. Φοβάται για τη ζωή της και απευθύνει απελπισμένο μήνυμα να οργανωθεί αποστολή σωτηρίας για την ίδια και για άλλες 10 ψυχές Ελλήνων που βρίσκονται σε απομονωμένες περιοχές της Ινδίας όπου έχει επιβληθεί πλήρης απαγόρευση.
«Νομίζουν πως είμαι ο κορωνοϊός»
«Είμαι στο Ματζούλι στο Απερασάμ από τις 12 Μαρτίου. Στις 22 επιβλήθηκε γενικό Lock down. Εγώ από 19 ήμουν σε καραντίνα που τελείωσε χθες αλλά πρακτικά συνεχίζεται. Οι άνθρωποι εδώ με φοβούνται, νομίζουν πως είμαι εγώ ο κορωνοϊός. Δε μου μιλάει κανείς. Λόγω Lock Down δεν υπάρχει τροφή, τρέφομαι με ξηρούς καρπούς και ψάχνω μία πτήση να φύγω από τη χώρα. Τα τρένα που υπήρχαν, ακυρώθηκαν όπως και οι πτήσεις. Προσπαθώ με κάποιο τρόπο να συμπεριληφθώ σε πτήση σωτηρίας. Από την ελληνική κυβέρνηση δεν βρήκα κάποια ανταπόκριση. Μέσω ενός φίλου Ισπανού απευθύνθηκα στη γερμανική πρεσβεία».
Υπάρχουν και άλλοι 10 Έλληνες»
«Οι άνθρωποι κατάφεραν και με έβαλαν σε πτήση σωτηρίας, η οποία, όμως έφυγε από την Καλκούτα αλλά εγώ δε μπόρεσα να το πάρω διότι βρίσκομαι 1.500 χιλιόμετρα μακριά και δε μπορούσα να ταξιδέψω επειδή δεν υπήρχαν τρένα. Βρίσκομαι σε ένα νησί και δεν υπάρχει κάποιο μεταφορικό μέσο για να προχωρήσω στο μεγαλύτερο αστικό κέντρο που είναι η Καλκούτα. Σήμερα μόλις πληροφορήθηκα πως υπάρχουν άλλοι 8-10 που είναι στα Νορθ Εστ. Είναι 5-6 άτομα στη Μάνιπουρ, δύο στα Μαγκαλέα, δύο στο Ντατσίλινγκ, μία στο Τσιλίγκουρι και μία στην Τριπούρα και ίσως και στο Γκουαχάτι. Θα μπορούσαμε να γεμίσουμε ένα πούλμαν κι εμείς εδώ στην άκρη. Πρέπει να κουνηθούμε κάπως γιατί σε λίγο εδώ δεν θα έχουμε να φάμε».
Τα σχόλια είναι κλειστά.