83 χρόνια συμπληρώνονται από την εισβολή των στρατευμάτων της φασιστικής Ιταλίας τα ξημερώματα της 28ης Οκτώβρη του 1940. Η περίοδος που ακολούθησε σημαδεύτηκε από την τριπλή φασιστική κατοχή της χώρας μας, τις μεγάλες δοκιμασίες και τα βάσανα, αλλά και την αφύπνιση του λαού μας, που πραγματοποίησε την εποποιία της δεκαετίας του ‘40 έχοντας ως νου, καρδιά και οργανωτή το ΚΚΕ.
Τα διδάγματα εκείνης της περιόδου παραμένουν πολύτιμα, ιδιαίτερα σήμερα, που η φωτιά του ιμπεριαλιστικού πολέμου “καίει” στην Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και σε άλλα μέρη του πλανήτη.
Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, μέρος του οποίου ήταν και τα όσα διαδραματίστηκαν στη χώρα μας, ήταν το αποτέλεσμα των μεγάλων αντιθέσεων που συγκλόνιζαν και τότε το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα. Ήταν απόρροια των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων για τον έλεγχο των αγορών και των σφαιρών επιρροής που εντάθηκαν μετά το ξέσπασμα της διεθνούς καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης. Επιβεβαιώνεται ότι ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος είναι γέννημα – θρέμμα και τρόπος ύπαρξης του συστήματος της εκμετάλλευσης. Ταυτόχρονα, στόχος και των δύο ιμπεριαλιστικών μπλοκ, τόσο του Άξονα (Γερμανίας – Ιταλίας – Ιαπωνίας-Βουλγαρία), όσο και των ΗΠΑ – Μ. Βρετανίας και των συμμάχων τους, ήταν η καταστροφή της Σοβιετικής Ένωσης, του πρώτου εργατικού – σοσιαλιστικού κράτους στην Ιστορία, που ενέπνεε τους λαούς σε όλες τις χώρες και είχε την καθοριστική συμβολή στη συντριβή του ναζισμού. Αυτή η ιστορική αλήθεια δεν αλλάζει όσα εκατομμύρια και αν ξοδέψουν η ΕΕ, οι αστικές κυβερνήσεις και οι δυνάμεις του συστήματος στην προβολή της προσβλητικής θεωρίας των δύο άκρων, που εξισώνει ανιστόρητα το ναζισμό με τον κομμουνισμό.
Σήμερα, οι ίδιες αντιθέσεις και οι ίδιες ανάγκες του συστήματος, σε συνθήκες μάλιστα που βρίσκεται σε εξέλιξη η μεγάλη αντιπαράθεση για την πρωτοκαθεδρία στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, έχουν οδηγήσει στο αιματοκύλισμα που βιώνουν εδώ και ενάμιση χρόνο οι λαοί της Ουκρανίας και της Ρωσίας, στην αναθέρμανση άλλων ανοιχτών μετώπων στην περιοχή μας, όπως στα Βαλκάνια και στο Ναγκόρνο Καραμπάχ. Τις τελευταίες βδομάδες, όλος ο πλανήτης παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα το συνεχιζόμενο δράμα του λαού της Παλαιστίνης, που ματώνει και αγωνίζεται για να κατακτήσει αυτό που το δολοφονικό κράτος του Ισραήλ και οι σύμμαχοί του, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, του στερούν: Τη δική του ελεύθερη και ανεξάρτητη πατρίδα.
Ο ελληνικός λαός, που βίωσε την κατοχή και πάλεψε ενάντιά της, δεν θα μπορούσε παρά να βρίσκεται ενεργά στο πλευρό του λαού της Παλαιστίνης. Αυτό θα συνεχίσει να κάνει, παρά την απαράδεκτη και προκλητική στάση της ελληνικής κυβέρνησης, που συμπαραστέκεται στον θύτη και κατακτητή, το κράτος του Ισραήλ. Πολύ περισσότερο, διευκολύνει τα εγκλήματά του, που κοστίζουν ήδη έναν τεράστιο φόρο αίματος στη Γάζα, παρέχοντας βάσεις και διευκολύνσεις στις ΝΑΤΟϊκές δυνάμεις που συγκεντρώνονται στην περιοχή. Την ίδια στιγμή, η Αλεξανδρούπολη συνεχίζει να παίζει κομβικό ρόλο στη συνέχιση του ιμπεριαλιστικού μακελειού στην Ουκρανία. Συνένοχα είναι και όλα τα άλλα κόμματα που τηρούν την ίδια στάση, παρά τα ευχολόγια και τα κροκοδείλια δάκρυα για τους αμάχους.
Καμία επίκληση “εθνικού συμφέροντος” δεν μπορεί να δικαιολογήσει αυτή τη στάση. Δεν υπάρχουν κοινά “εθνικά συμφέροντα” σε μια κοινωνία χωρισμένη σε τάξεις και αυτό αποδεικνύει ολόκληρη η ιστορία της δεκαετίας του 1940. Τα συμπεράσματα από αυτή την επική δεκαετία σηματοδοτούν την αναγκαία ενότητα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών δυνάμεων απέναντι στην ψευδεπίγραφη “εθνική ομοψυχία”, πίσω από την οποία κρύβεται η εξαπάτηση του λαού και ο εγκλωβισμός του στους κάθε φορά “εθνικούς στόχους” του κεφαλαίου. Άλλωστε, η εξέλιξη του λαϊκού αγώνα καθ’ όλη τη δεκαετία εκείνη σφραγίστηκε από την ασυμφιλίωτη αντίθεση, που αντικειμενικά υπάρχει ανάμεσα στη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία από τη μία και την εκμεταλλεύτρια αστική τάξη από την άλλη. Από τη μια μεριά υπήρχε η πλειοψηφία του λαού, που αγωνίστηκε μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, υπήρχε το ΚΚΕ, που ήταν ο βασικός εμπνευστής, καθοδηγητής και αιμοδότης της ΕΑΜικής Αντίστασης κι έδωσε σε αυτόν τον αγώνα τα καλύτερα παιδιά του. Από την άλλη μεριά υπήρχαν η αστική τάξη και οι πολιτικές της δυνάμεις, οι οποίες άλλες συνεργάστηκαν ανοιχτά με τον κατακτητή, άλλες διέφυγαν στο εξωτερικό κι άλλες -λιγοστές- οργάνωσαν αντιστασιακές ομάδες, με την καθοδήγηση των Βρετανών και με τα μάτια στραμμένα στις μεταπολεμικές εξελίξεις για την επανασταθεροποίηση της εγχώριας αστικής εξουσίας και την υπονόμευση του ΚΚΕ και του ΕΑΜ.
Μέσα σε αυτές τις ζοφερές συνθήκες αποδείχτηκε περίτρανα ότι μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό, βαδίζοντας στον δρόμο της σύγκρουσης και της ανατροπής, για την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας, τον σοσιαλισμό. Η μαζική ένταξη των εργατικών – λαϊκών δυνάμεων στις αντιστασιακές οργανώσεις που ιδρύθηκαν από λίγους -στην αρχή- κομμουνιστές και άλλους αγωνιστές και η οργανωμένη δράση τους, ήταν αυτή που ε
πέτρεψε την κλιμάκωση ενός αγώνα που ξεκίνησε από τη μάχη ενάντια στην πείνα και την προστασία της σοδειάς, για να καταλήξει στην απελευθέρωση του μεγαλύτερου μέρους της χώρας από τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ, σμπαραλιάζοντας τα κηρύγματα μοιρολατρίας περί των ανίκητων στρατιών του 3ου Ράιχ. Έτσι και σήμερα, μόνο ο λαός θα σώσει τον λαό από τους κινδύνους που συνεπάγεται η πολεμική εμπλοκή της χώρας μας, σε συνθήκες, μάλιστα, που το ενδεχόμενο γενίκευσης της ιμπεριαλιστικής σύγκρουσης είναι κάτι παραπάνω από ορατό. Μόνο ο λαός μπορεί να βάλει οριστικό τέλος στον φαύλο κύκλο των κρίσεων, της εκμετάλλευσης και των πολέμων, στοχεύοντας τον πραγματικό αντίπαλο: Την ίδια την τάξη των καπιταλιστών και την εξουσία τους.
Το ΚΚΕ, οπλισμένο με τα διδάγματα όλης της ιστορικής του πορείας, θα συνεχίσει να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή αυτού του αγώνα, να καλεί σε αυτόν και να δυναμώνει την πάλη για:
• Τερματισμό της συμμετοχής της χώρας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που διεξάγεται στα εδάφη της Ουκρανίας, στο αιματοκύλισμα του λαού της Παλαιστίνης.
• Να μην αξιοποιηθεί το στρατιωτικό αεροδρόμιο της Ελευσίνας, να επιστρέψουν όλες οι ελληνικές φρεγάτες που βρίσκονται κοντά στην περιοχή της σύγκρουσης στη Μέση Ανατολή και να παύσει κάθε διευκόλυνση προς τις ΗΠΑ και το Ισραήλ.
• Να σταματήσει κάθε οικονομική – πολιτική – στρατιωτική συνεργασία με το κράτος – δολοφόνο Ισραήλ και να προχωρήσει η αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους, στη βάση της ομόφωνης απόφασης του ελληνικού Κοινοβουλίου (2015) και των ψηφισμάτων του ΟΗΕ.
Πάνω από όλα αγώνας για να κλείσουν όλες οι ξένες στρατιωτικές βάσεις στην Ελλάδα, και για αποδέσμευση από ΝΑΤΟ-ΕΕ, με τον λαό στην εξουσία
Τα σχόλια είναι κλειστά.