Σοκάρομαι ξανά με σχόλια που βλέπω κάτω από την είδηση για τη γυναικοκτονία της Κωνσταντίνας στη Μακρινίτσα.
Σοκάρομαι. Όχι επειδή δεν τα έχω ξαναδεί, όχι επειδή δεν τα περιμένω, αλλά επειδή ακόμα δε μπορώ να πιστέψω πόσο εύκολο είναι για κάποιους ανθρώπους να ξεπλύνουν τη γυναικοκτονία, σε μια χυδαία προσπάθεια να πασάρουν το αφήγημα τους που θέλει τις γυναίκες υστερικές κι εκδικητικές σκύλες απέναντι στους πρώην που τις τρομοκρατούν.
Οι γυναικοκτόνοι.
Οι κακοποιητικοί σύζυγοι κ σύντροφοι που θέλουν ή να είμαστε ιδιοκτησία τους ή να μας τα πάρουν όλα. Αυτές είναι οι επιλογές. Να ζήσεις υποταγμένη με τραύματα σε σώμα κ ψυχή ή να πεθάνεις.
Ο δολοφόνος λέει ότι δε θυμάται τίποτα, γιατί άλλωστε αυτό είναι το πιο βολικό σενάριο για την πράξη του, κ ότι θολωσε επειδή δεν τον άφηναν να δει το παιδί του, παρά τα ασφαλιστικά μέτρα εναντίον του.
Πέρυσι, ο αστυνομικός, πρώην σύζυγος, δολοφόνος της Πολυξένης κ της φίλης της στην Κηφισιά, της έστησε καρτέρι κ τη δολοφόνησε επειδή δεν έβλεπε τα παιδιά του.
Πώς είναι δυνατόν να μην αναγνωρίζετε ότι το νομοσχέδιο της υποχρεωτικής συνεπιμελειας θα δίνει σε τέτοιους ανθρώπους το χώρο που ποθούν για να κακοποιήσουν κ να σκοτώσουν;
Πώς είναι δυνατόν να θεωρείτε ότι είναι αποδεκτό να δοθεί συνεπιμελεια σε έναν κακοποιητικό σύζυγο, εάν δεν καταδικαστεί αμετάκλητα; Ζείτε σε κάποιο άλλο, ιδανικό, παράλληλο σύμπαν, που οι αμετάκλητες καταδίκες λαμβάνουν χώρα άμεσα? Γιατί εδώ δεν ισχύει αυτό.
Επειδή, βάσει του νομοσχεδίου, ο δολοφόνος της Κωνσταντίνας θα μπορούσε να έχει υποχρεωτικά τη συνεπιμελεια του παιδιού.
Αυτός ο άνθρωπος, ο δολοφόνος, που μπούκαρε σε ένα σπίτι κ μαχαίρωσε μέχρι θανάτου την εν διαστάσει σύζυγο του κ τον αδερφό της, θα είχε δικαίωμα να παίρνει ένα μικρό παιδί στο σπίτι του, μόνος του, με το νόμο κ την αστυνομία στο πλευρό του.
Η Κωνσταντίνα είναι άλλη μια σκοτωμένη. Άλλη μια από εμάς.
Μετράμε σαν λίστες πια, πέντε αράδες γραμμένες κάπου οι ζωές κ ο θάνατος μας. Αυτό πρέπει να τελειώσει.
Καμιά άλλη δολοφονημένη.
Τα σχόλια είναι κλειστά.