Φορώντας μια μοναδική Σιβιανή μάσκα – προσωπείο, ο Δήμαρχος Ηρακλείου Αλέξης Καλοκαιρινός χαιρέτησε το Καστρινό Καρναβάλι 2024, δίνοντας ταυτόχρονα το μήνυμα για το πώς μπορεί να γίνει ακόμα καλύτερο αλλά και διαφορετικό το 2025.
Ο Δήμαρχος Αλέξης Καλοκαιρινός εκφράζοντας τις ευχαριστίες του προς τον Πολιτιστικό Σύλλογο Σίβα του Δήμου Φαιστού για την παραχώρηση της μάσκας τόνισε: «Καλώς ορίσατε στο καρναβάλι 2024! Είμαστε εδώ, θα είμαστε εδώ να χαιρόμαστε, να βρισκόμαστε μαζί. Το καρναβάλι έρχεται από πολύ μακριά. Και έχει και την παράδοσή του σε αυτή την πόλη. Είναι βέβαια πάνω απ’ όλα για να διασκεδάσουμε, είναι για να ξεφαντώσουμε, αλλά έχει και το στοιχείο της κριτικής. Της πολιτικής κριτικής, της κοινωνικής κριτικής. Τα θέλουμε όλα αυτά. Ξεκινάμε λοιπόν αυτή τη στιγμή το Καστρινό Καρναβάλι. Μπορούμε να το κάνουμε καλύτερο; Μπορούμε. Μπορούμε να το κάνουμε διαφορετικό και καλύτερο; Μπορούμε να το κάνουμε διαφορετικό και καλύτερο και να του δώσουμε ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Να του δώσουμε χαρακτηριστικά που συνδέουν το παρόν μας με ένα παρελθόν το οποίο ούτως ή άλλως μας είναι πολύτιμο. Σας εύχομαι καλή διασκέδαση και να είμαστε εδώ για να σχεδιάσουμε μαζί το επόμενο και τα επόμενα Καστρινά Καρναβάλια! Καστρινό Καρναβάλι 2024, πάμε!!».
Η Σιβιανή μάσκα
1) Ένας μύθος που ξεκινάει από πολύ παλιά συνδέεται με τη Σιβιανή μάσκα. Πριν την ανανέωση της κατασκευής της μάσκας με Αθάνατο από ένα παιδί τη δεκαετία του ’60 τον Οδυσσέα Μεσσαριτάκη, υπήρχε ένας μύθος προφορικός που μεταφερόταν από τα χρόνια της Ενετοκρατίας: «Άκου παιδί μου ένα μύθο που μου έλεγε ο παππούς σου π. Ιωακείμ. Ήταν λέει στα χρόνια της Βενετιάς μια όμορφη κορασοπούλα, τόσο όμορφη που όλοι σαν την έβλεπαν κάρφωναν το βλέμμα τους στις γαλαζοπράσινες θάλασσες των ομαθιώ τζη και δεν έλεγαν να ξεκολλήσουν με τίποτα. Εκείνη σεμνή, αμάλαγη παιδούλα κι ακάτεχη στου έρωτα τα τεχνάσματα τραγουδούσε και με τέχνη μπαλαρίνας περνοδιάβαινε τα σοκάκια του Σίβα… που τότε ήταν κεφαλοχώρι…. Ένας νέος ,ενός προύχοντα ο γιός, λαβώθηκε με τα βέλη του Έρωτα και δεν έλεγε παιδί μου, να μερέψει… Αρρώστησε βαριά και τότε ο πατέρας του – φρόνιμος και συνετός άνθρωπος αλλά΄…άρχοντας του τόπου… θέλησε να πάει για γυναίκα του γιού ντου την όμορφη κορασοπούλα, την Μαριγώ….
Το μαθαίνει η μάνα τζη και δεν ήξερε είντα να κάμει, σκέφτηκε λοιπόν ότι μόνο αν την έκρυβε κι έλεγε ότι πόθανε… θα την έσωζε…. Πήγε λοιπόν παιδί μου, μια νύχτα στον καλαθά… στην εξωμπασά του χωριού και έκοψε ένα «αθάνατο» τον ξερίζωσε προσεκτικά και την έκρυψε στα σωθικά του και μετά τον ξαναφύτεψε με τέχνη για να τον ξεθάβει καθ αργά να την ταΐζει και να την ποτίζει για να μην ποθάνει μέχρι να καταλαγιάσει το κακό που τους βρήκε.. Βλέπεις παιδί μου ήτανε μόλις 11 χρόνων σαν τη γιαγιά σου την Όλγα, τη μάνα μου δηλαδή!!!
Και πέρασαν έτσι τα χρόνια.. το γεγονός ξεχάστηκε, ο νέος έφυγε από το χωριό και πήγε στο Μεγάλο Κάστρο και η κορασοπούλα παντρεύτηκε με ένα νέο του χωριού σαν ήταν ο καιρός τση… έκανε οικογένεια και η μάνα τζη για να τιμήσει καταπώς λένε τον «αθάνατο» σωτήρα τση κόρης τση θέλησε να τον ε κόβει κάθε χρόνο και να ντύνει τσι γιους τση στις αποκριές στο σπίτι μέσα στις γιορτές που κάνανε τότε, σε ανάμνηση της περιπέτειας της αδελφής τους»!
Πηγή: Εύα Καπελλάκη – Κοντού (εκπαιδευτικός, αρθρογράφος & ραδιοφωνική παραγωγός).
2) Το μαύρο και το κόκκινο, σύμβολα της ζωής και του θανάτου της δύναμης και της αδυναμίας, του έρωτα και του φόβου, της ανυπαρξίας, του ερέβους, της μάχης, της φωτιάς και της θράκας γεμίζουν τις γραμμές και τους όγκους του προσωπείου, δημιουργώντας στον αέρα φαντασιακά τοπία και κόσμους άλλους.
Παρατηρούμε την σκωπτική και παιχνιδιάρικη διάθεση της γλώσσας έξω. Βγάζει στην κυριολεξία γλώσσα στον θάνατο για να ξορκίσει τον φόβο του. Τα μεταλλικά κατασκευάζονται αυτιά από κονσερβοκούτια τα οποία με σοφία ανακυκλώνονται,
Μεγάλη σημασία έχει η αποδοχή της πρώτης μάσκας στη θέα της οποίας οι συντοπίτες του σκευοποιού αποδέχτηκαν την κωδικοποίηση της και την ψυχοβιωματική της γραφή και η κατασκευή της συγκεκριμένης μάσκας τυποποιήθηκε με ευφάνταστες παραλλαγές. Αναγνωρίζουμε σημαντική απόδειξη της αποδοχής της μάσκας που δημιούργησε ο κ. Μεσσαριτάκης από την αναπαραγωγή της από συντοπίτες του και την αγωνία των πολλών να καθιερωθεί η κατασκευή της μέσα από την γνώση και την βιωματική εμπειρία καθώς και να δημιουργηθεί ένας χώρος διαφύλαξης και ζωντανής μνήμης.
Η μάσκα αυτή αποτελεί πλέον σύμβολο του Σίβα καθώς συνδέει τους κατοίκους με τη χαρά της χρήσης της και αποτελεί κοινό πολιτισμικό αγαθό που θα πρέπει να διαφυλάξουν. Η μάσκα αυτά βέβαια αναβιβάζει τον κ. Οδυσσέα Μεσσαριτάκη από λαϊκό καλλιτέχνησε σπουδαίο δημιουργό και θα πρέπει να του το αναγνωρίσουμε.
Πηγή: Άννα Μαχαιριανάκη (σκηνογράφος, ενδυματολόγος)
