Πάνω από 6,5 χρόνια, τέσσερις ήπειροι, 14 χώρες και αρκετά νησιά, περισσότερα από 32.000 χιλιόμετρα πεζή, 12 ζευγάρια παπούτσια, αμέτρητα κυπελάκια προμαγειρεμένα νούντλς.
«Αυτή ήταν η άγρια περιπέτειά μου στο άγνωστο, η εξερεύνηση του κόσμου και η δημιουργία συνδέσεων, που γεφυρώνουν σύνορα, ζώνες ώρας και πολιτισμούς», γράφει στην ιστοσελίδα της η 39χρονη Αμερικανίδα Άντζελα Μάξγουελ, που περπάτησε μόνη ολόκληρο τον κόσμο.
«Ήθελα να ανακαλύψω τι πραγματικά είμαι ικανή να κάνω, από τι είναι φτιαγμένος αυτός ο κόσμος και πώς οι ιστορίες μας μπορούν να μας συνδέσουν και να μας εμπνεύσουν».
Ξεκίνησε το μακρινό και επίπονο ταξίδι της -λέει- όχι τόσο από παρόρμηση, αλλά από μία μύχια ανάγκη.
«Δεν ξεκίνησα να περπατάω επειδή ήμουν ατρόμητη, αλλά επειδή ήμουν τρομοκρατημένη», λέει στο BBC. «Φοβόμουν πολύ τι θα γινόταν, εάν δεν ακολουθούσα την καρδιά μου».
Η αρχική της έμπνευση ήταν η ιστορία ενός άνδρα, που ήθελε να ταξιδέψει στον κόσμο περπατώντας.
Κι έτσι, έπειτα από εννέα μήνες εντατικής προετοιμασίας, η Άντζελα άφησε το 2014 πίσω της μια άνετη ζωή στο Όρεγκον και την επαγγελματική καριέρα της ως life coach και σύμβουλος γυναικείας επιχειρηματικότητας, στην πλέον παραγωγική ηλικία των 30.
Διέσχισε με τα πόδια ερήμους, χιονισμένα βουνά και αρχαίες πόλεις, σέρνοντας το καροτσάκι της με τα λιγοστά -όσα της ήταν απαραίτητα- υπάρχοντά της.
Κι όλο αυτό το διάστημα, έζησε ξοδεύοντας το πολύ 5 δολάρια την ημέρα.
Ξεπερνώντας τα όρια
Στην αρχή, ξεκίνησε με πρόγραμμα και πλάνο.
Σύντομα, όμως, συνειδητοποίησε ότι το απρόοπτο είναι στοιχείο της περιπέτειας και αποφάσισε να εμπιστευτεί το έντιστικό της.
Στα 6,5 χρόνια της περιπλάνησής της, γνώρισε ανθρώπους και πολιτισμούς. Άκουσε πάμπολλες ιστορίες.
Έκανε δυνατές φιλίες -στην Ιταλία, μάλιστα, έγινε η νονά ενός κοριτσιού.
Βίωσε μοναδικές εμπειρίες. Ορισμένες ήταν πολύ τραυματικές.
Δοκίμασε τα όρια της αντοχής της όταν έπαθε εγκαύματα και θερμοπληξία την έρημο της Αυστραλίας.
Επέζησε του δάγκειου πυρετού στο Βιετνάμ.
Όμως ήταν σε ένα άλλο μέρος της Ασίας, που η Άντζελα έζησε την πιο φρικιαστική, αλλά και κομβική στιγμή του ταξιδιού της.
Μία τραυματική, καθοριστική εμπειρία
Καθώς είχε στήσει τη σκηνή της σε μία απομακρυσμένη περιοχή της Μογγολίας και κοιμόταν, εισέβαλε στον χώρο και τη βίασε ένας νομάς.
Αμέσως μετά, «μάζεψα όλα τα πράγματά μου και άρχισαν να τρέχω με αγωνία μέσα στο σκοτάδι της στέπας», περιγράφει σε συνέντευξή της στην εφημερίδα Source Weekly του Όρεγκον.
«Αναρωτιόμουν: “Εντάξει, τώρα τι κάνω;. Δεν υπάρχει αστυνομία να απευθυνθώ, δεν υπάρχει κάποιο σπίτι για να πάω -το επόμενο χωριό είναι μία ημέρα δρόμος με τα πόδια. Τι θα κάνω;”».
«Τότε συνειδητοποίησα ότι έχω δύο επιλογές. Θα μπορούσα να γυρίσω πίσω στην πατρίδα, όπου όλοι θα κατανοούσαν γιατί εγκατέλειψα το ταξίδι. Ή θα μπορούσα να συνεχίσω να περπατώ».
«Στην απόφασή μου με βοήθησαν πολύ οι ιστορίες, που είχαν μοιραστεί μαζί μου διάφορες γυναίκες στο ταξίδι. Εμπνέομαι πολύ από όσες υπέστησαν απίστευτες δυσκολίες και είπαν: “Ξέρεις κάτι; Είμαι δυνατή. Μπορώ να το ξεπεράσω».
Η Άντζελα, λοιπόν, συνέχισε το ταξίδι. Κι έκανε το σκληρό βίωμα μήνυμα για όλες τις γυναίκες. Σε μία στάση στο Εδιμβούργο, μάλιστα, μίλησε γι’ αυτό στο TEDx.
«Η πρόκληση», λέει στο Source Weekly, «είναι ότι τα περισσότερα κορίτσια θα βιώσουν την κακοποίηση ή θα εξαναγκαστούν να κάνουν κάτι σεξουαλικά που δεν το θέλουν».
«Λέγοντας την ιστορία, το μόνο που ελπίζω είναι να βοηθήσω οποιοδήποτε κορίτσι να το ξεπεράσει και να βρει τη δύναμη να ανθίσει και να αισθάνεται καλά στο σώμα της και ασφαλής στον κόσμο».
Ταξίδι ζωής
Ούτως ή άλλως, αρχικός στόχος της Άντζελα δεν ήταν το ταξίδι για το ταξίδι, αλλά οι άνθρωποι που θα γνώριζε στον δρόμο.
«Ήθελα να αισθανθώ πραγματικά και να βιώσω τον κόσμο, όχι μόνο να είμαι παρατηρητής», γράφει στην ιστοσελίδα της. «Ήθελα να εμπεδώσω, να μάθω και να καταλάβω τους “άλλους”, καθώς μάθαινα περισσότερα για το “εγώ”».
Στα 32.000 χιλιόμετρα της πορείας της, βοήθησε πολλούς. Προσέφερε τις υπηρεσίες της σε φτωχούς και σε αστέγους.
Μέσω της δημοσιότητας που πήρε το επικό ταξίδι της, συγκέντρωσε δωρεές για οργανώσεις, που ασχολούνται κυρίως με τη βελτίωση της ζωής των γυναικών.
Συνεργάστηκε με την ΜΚΟ Her Future Coalition, συγκεντρώνοντας 20.000 δολάρια σε δωρεές για το έργο της να στηρίζει, εκπαιδεύει, δίνει τροφή και στέγη σε κορίτσια που βρίσκονται σε κίνδυνο.
Και τώρα, έχοντας πια επιστρέψει στο σπίτι της, στο Όρεγκον, από τον Δεκέμβριο, συνεχίζει την προσπάθεια, δίνοντας διαλέξεις, ξεκινώντας ένα νέο εγχείρημα για την στήριξη των γυναικών και γράφοντας βιβλίο για όλα όσα διδάχθηκε σε αυτό το ταξίδι.
Κυρίως το πόσο αξίξει κανείς να κυνηγά τα όνειρά του, χωρίς να αφήνει τίποτε και κανέναν να στέκεται εμπόδιο σε αυτά.
Τα σχόλια είναι κλειστά.