Ο εκλογικός χάρτης της Γερμανίας αντανακλά μια νέα πραγματικότητα. Kαι αυτή η πραγματικότητα περιλαμβάνει μια πρωτόγνωρη και πανίσχυρη νέα αξιωματική αντιπολίτευση: την Ακροδεξιά.
Ξέφρενοι πανηγυρισμοί, εναγκαλισμοί, χορός, γερμανική μπύρα, μπρέτσελ, χαμόγελα. Η εικόνα στα κεντρικά της CDU στο Κόνραντ Αντενάουερ Χάους, την έδρα των Χριστιανοδημοκρατών, στο πολιτικό κέντρο του Βερολίνου.
Ξέφρενοι πανηγυρισμοί, εναγκαλισμοί, χορός, γερμανική μπύρα, μπρέτσελ χαμόγελα. Η εικόνα στα γραφεία της ακροδεξιάς για τη Γερμανία, σε μια πιο απομακρυσμένη συνοικία του Βερολίνου. Και τα δύο κόμματα θεωρούν εαυτούς νικητές της χθεσινής αναμέτρησης. Και έχουν κάθε λόγο να το κάνουν ή μήπως όχι;
Αντί-Μέρκελ vs αντι-woke ατζέντα
Η Χριστιανική Ένωση και ο Φρίντριχ Μερτς, ο επόμενος καγκελάριος, μπορεί να μην έπιασε το 30%, όμως η νίκη είναι αδιαμφισβήτητη και σίγουρα θα ηγηθεί του επόμενου συνασπισμού. Κέρδισε την εμπιστοσύνη της πλειοψηφίας των πολιτών με μια – λένε πολλοί – «αντί-Μέρκελ» ατζέντα, με σκληρές θέσεις για τη μετανάστευση, την εξωτερική πολιτική. Mια ανδρική φιγούρα, σε αντίθεση, με τη «Μutti» (μανούλα) Μέρκελ, ένας ηγέτης με υπερβολική πυγμή και υπερβολική αυτοπεποίθηση, αν και πολλοί λένε -και εντός της CDU- ότι αυτό ακριβώς είναι το αδύναμο σημείο του, η υπερβολική πυγμή και η υπερβολική αυτοπεποίθηση. Το περιοδικό Σπίγκελ τον είχε αποκαλέσει «εχθρό του εαυτού του», αφήνοντας αιχμές για αλαζονεία και συγκεντρωτικό χαρακτήρα.
Από την άλλη πλευρά, η Αλίς Βάιντελ, η σιδηρά κυρία της Aκροδεξιάς, που στα σόσιαλ μίντια εμφανιζόταν ως Ζαν Ντ Αρκ τις τελευταίες μέρες, έφερε την γερμανική, ιδιάζουσα και εν πολλοίς αποκλίνουσα από τη συνταγματική τάξη σύμφωνα με τις μυστικές υπηρεσίες Ακροδεξιά, στη θέση μιας ισχυρότατης αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η ίδια, αν και όχι χαρισματική όπως λένε αναλυτές, είναι αποτελεσματική, φέρνοντας την AfD πρώτη σε πέντε ανατολικογερμανικά κρατίδια με ασύλληπτα ποσοστά, που μόνο παραδοσιακά κόμματα σε συστήματα ακραιφνούς δικομματισμού καταφέρνουν να λάβουν, όπως το 38% στη Θουριγγία.
Η Γερμανία πρέπει να κοιτάξει στον καθρέφτη
Η Γερμανία την επομένη των εκλογών φαίνεται χωρισμένη ξανά στα δύο. Ο εκλογικός χάρτης είναι ο καθρέφτης της που αντικατοπτρίζει μια πραγματικότητα, που βέβαια δεν είναι νέα, όμως είναι δύσκολα διαχειρίσιμη. Η παλιά δυτική Γερμανία έχει βαφτεί μαύρη, στα χρώματα της Χριστιανικής Ένωσης και η ανατολική Γερμανία, η πάλαι ποτέ πρώην κομμουνιστική Λαοκρατική Δημοκρατία είναι πια σταθερά και ξεκάθαρα μπλε: το χρώμα της γερμανικής ακροδεξιάς.
Η νέα μετεκλογική πραγματικότητα αντικατοπτρίζει τις επιλογές των ψηφοφόρων. Όλοι οι ψηφοφόροι της AfD μπορεί να μην είναι νεοναζί, όμως αυτό το σχεδόν 21% που θα ήθελε για καγκελάριο την Αλίς Βάιντελ, θέλει επίσης μαζικές απελάσεις όλων των ξένων, ονειρεύεται μια Γερμανία-φρούριο, μια Γερμανία μόνο για τους Γερμανούς, θέλει επιστροφή στην πατριαρχική οικονέγεια, περιστολή πολλών κατοχυρωμένων πια νομοθετικά δικαιωμάτων όπως το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό του φύλου ή το δικαίωμα στην άμβλωση, θέλει επιστροφή στον άνθρακα και επενδύει τα πάντα στις σχέσεις με τον Τραμπ, τον Σι Τζινπίνγκ, τον Πούτιν.
Η Γερμανία, αν και θα πορευθεί, όπως όλα δείχνουν μέχρι στιγμής, με ένα παλιό κυβερνητικό σχήμα συνασπισμού των δύο μεγάλων κομμάτων, Χριστιανοδημοκρατών/Χριστιανοκοινωνιστών και Σοσιαλδημοκρατών, δεν μπαίνει την επόμενη μέρα στη νεα εποχή με αυτοπεποίθηση. Μάλλον με ανασφάλεια και αβεβαιότητα.
Ξέρει ότι ένα 20% έχει επιλέξει την Ακροδεξιά στο ρόλο της σκληρής αντιπολίτευσης, με ό,τι αυτή απροκάλυπτα πρεσβεύει, άλλωστε δεν έχει κρυφτεί ποτέ. Της δίνει την ευκαιρία τώρα να γίνει πιο θεσμική, πιο αστική, πιο έτοιμη να αναλάβει στο μέλλον ίσως περισσότερη ευθύνη. Και αυτό προκαλεί τρόμο. Είναι όμως και μια αλήθεια, με την οποία η Γερμανία σήμερα βρίσκεται αντιμέτωπη και πρέπει να αναλύσει με ειλικρίνεια και θάρρος. Και να δει πώς θα διασφαλίσει την ακεραιότητα των τόσο δύσκολα κερδισμένων κοινοβουλευτικών και συνταγματικών παραδόσεών της μεταπολεμικά.
Πηγή Deutche Welle
Επιμέλεια Δήμητρα Κυρανούδη
