Οι δρόμοι στολίστηκαν με πολύχρωμα λαμπιόνια, το χριστουγεννιάτικο δέντρο λάμπει ακόμα στην πλατεία Ελευθερίας, οι άνθρωποι φορούν τα γιορτινά τους και δίνουν ραντεβού στο κέντρο της πόλης για καφέ ή φαγητό, ενώ άλλοι προτιμούν αποδράσεις σε ορεινούς προορισμούς για παιχνίδι στα χιόνια και μετά αντικριστό και ρακές.
Υπάρχουν, όμως, κι εκείνοι οι συνάνθρωποι μας που πέρασαν τις Άγιες αυτές μέρες σε ένα ψυχρό κρεβάτι νοσοκομείου, στο Βενιζέλειο ή το ΠΑΓΝΗ ή και άλλοι ακόμα που είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους είτε γιατί δεν έχουν πια κανέναν δικό τους άνθρωπο στη ζωή είτε γιατί τα παιδιά τους ζουν στο εξωτερικό.
Κάποιοι εθελοντές, ωστόσο, είναι τόσο δοτικοί και φιλεύσπλαχνοι τόσο ώστε να αφιερώνουν λίγο από τον πολύτιμο χρόνο τους στο να κρατούν συντροφιά στους μοναχικούς ασθενείς.
Το πρόγραμμα «μοναχικών ασθενών», ξεκίνησε από την Ιερά Αρχιεπισκοπή Κρήτης, το 2009 από τον -τότε- Σεβασμιώτατο κ Ειρηναίο, και πλέον συνεχίζεται με την αγάπη και την ευλογία του νέου Αρχιεπισκόπου Κρήτης κ. Ευγενίου.
«Σε αυτό το πρόγραμμα συμμετέχουν τρεις ομάδες εθελοντών οι οποίοι επιλέγουν (σύμφωνα με τα δικά τους κριτήρια) σε ποιο νοσοκομείο ή σπίτι θέλουν να πάνε. Υπάρχει μία ομάδα για το Βενιζέλειο με 24 άτομα, μία ομάδα για το ΠΑΓΝΗ με επίσης 24 άτομα και μία επιπλέον ομάδα με 23 άτομα τα οποία επισκέπτονται μοναχικούς ασθενείς στα σπίτια τους» αναφέρει στο Cretalive η Συντονίστρια του Προγράμματος κα. Ιωάννα Κεφαλογιάννη. Η ίδια εξηγεί ότι κάποιοι εξ αυτών επιλέγουν να πηγαίνουν και στα δύο νοσοκομεία, καταπώς τους εξυπηρετεί ή σε ένα νοσοκομείο ή να εξυπηρετούν τους ασθενείς κατ’ οίκον.
Μοναχικοί ασθενείς λογίζονται όσοι δεν έχουν περιβάλλον. Η Κοινωνική Υπηρεσία κάθε νοσοκομείου κρίνει κάποιον ως «μοναχικό ασθενή» και ειδοποιεί την κ. Κεφαλογιάννη σε ποια κλινική και σε ποιο νοσοκομείο υπάρχει ανάγκη. Η Συντονίστρια δίνει το αίτημα και ο εθελοντής κρίνει πότε θα πάει και για πόσο χρόνο θα μείνει εκεί. Ενημερώνουν όμως το Πρόγραμμα ώστε ο ασθενής να έχει πάντα παρέα και αρωγή από κάποιον εθελοντή.
Οι εθελοντές συνηθώς κρατούν συντροφιά στους ανθρώπους, περπατούν μαζί τους (εφόσον οι ίδιοι το θέλουν), πάνε για ψώνια στο σούπερ μάρκετ ή σε φαρμακεία, μπορεί να τον ταΐσει αλλά σε καμία περίπτωση δεν υποκαθιστούν τους νοσηλευτές. Το νοσοκομείο ενημερώνεται όταν φθάσει εκεί ένας εθελοντής και δίνουν μία ανθρώπινη παρουσία σε ανθρώπους ανεξαρτήτως φύλου, φυλής, εθνικότητας ή θρησκεύματος.
«Δεν δίνουμε απολύτως τίποτα στους ασθενείς», ξεκαθαρίζει η κ. Κεφαλογιάννη, λέγοντας πως «και οι δύο Αρχιεπίσκοποι κατέστησαν σαφές πως δεν θα δίνουμε εικόνες, φυλλάδια ή θρησκευτικά βιβλία εάν οι ασθενείς δεν το ζητήσουν». «Εμείς δεν δίνουμε αλλά παίρνουμε ουσιαστικά. Φεύγουμε και ο εσωτερικός μας κόσμος νιώθει μία πληρότητα» λέει με στοργή η ίδια.
Με τρυφερότητα και συγκίνηση η ίδια αναφέρει πως το κίνητρο και η δύναμη των εθελοντών είναι τα λόγια του ίδιου του Χριστού, όπως καταγράφονται στο Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο: «επειδή, πείνασα, και μου δώσατε να φάω· δίψασα και μου δώσατε να πιω· ξένος ήμουν, και με φιλοξενήσατε· γυμνός ήμουν, και με ντύσατε· ασθένησα, και με επισκεφθήκατε· σε φυλακή ήμουν, και ήρθατε σε μένα».
