1η Άποψη
O έρωτας έρχεται και φεύγει σαν τα λεωφορεία στην οδό Λιοσίων. Με τόση συχνότητα. Ο πραγματικός έρωτας όμως έρχεται μια φορά. Όπως τα πλοία στην άγονη γραμμή τον Ιανουάριο.
Κάπως έτσι ένας άντρας καταφέρνει να ερωτευτεί το πολύ 2-3 φορές στην ζωή του συνολικά. Πολύ δύσκολο για παραπάνω όταν μιλάμε για πραγματικό έρωτα.
Μπορεί στις γυναίκες να φανεί τραβηγμένο ωστόσο επειδή είμαι άντρας και ξέρω, δεν υπάρχει πιθανότητα για παραπάνω. Ούτε μια στο εκατομμύριο. Ναι, είμαστε επιφανειακά όντα αλλά όχι τόσο.
Για εμάς χρειάζεται ένα δευτερόλεπτο για να ερωτευθούμε.
Είναι αυτό το μοιραίο δευτερόλεπτο της συνειδητοποίησης. Αυτό που το βλέμμα παγώνει σαν να μπαίνει γκολ στο 90′, σαν να βλέπεις το τελευταίο σουβλάκι να φεύγει από τον τύπο που σε προσπέρασε στην ουρά.
Τόσο σημαντικό. Εκείνο το δευτερόλεπτο που είναι απέναντι του εκείνη και καταλαβαίνει πως έμπλεξε σε περιπέτειες που δεν θα μπορέσει να ξεμπλέξει.
Δεν είναι ποτέ προσχεδιασμένο.
Πως θα μπορούσε άλλωστε να είναι; Είναι όμως το χαμόγελο, ο αέρας της, η φωνή της που κάνει έναν άντρα να χασκογελάει ασυναίσθητα κάθε φορά που την θυμάται.
Θα αρχίσει να εκνευρίζεται όταν δεν του μιλάει, όταν δεν την βλέπει κάθε μέρα και όταν δεν θα μπορεί να είναι κοντά της.
Εννοείται πως θα το παραδεχτεί με κάποιον θεότρελο τρόπο, άτσαλο τις περισσότερες.
Εννοείται ξανά πως στην αρχή θα εκνευριστεί με τον εαυτό του που το έπαθε. Γιατί συνήθως οι άντρες όσα κοροϊδεύουν τα παθαίνουν.
Οι πιθανότητες να είναι και εκείνη ερωτευμένη είναι λίγες έως ελάχιστες.
Αλλά είναι πιθανότητες. Και εδώ είναι η μεγάλη διαφορά ενός ερωτευμένου άντρα με έναν “ερωτευμένο” άντρα. Ο πρώτος θα παλέψει για το 1%. Και ας χάσει.
Ο δεύτερος θα πει 1000 βρισιές για να καταλήξει σε κάποια άλλη γυναίκα πιο… εύκολη και στα κυβικά του.
Γιατί η γυναίκα που θα κάνει έναν άντρα να την ερωτευτεί σχεδόν ΠΟΤΕ δεν είναι στα κυβικά του. Είναι πολύ ανώτερη και χωρίς εξιδανίκευση. Είναι πολύ απλά καλύτερη του και πιθανότατα για αυτό την ερωτεύτηκε.
Και αν τελικά δεν καταλήξει με την γυναίκα που ερωτεύεται για χ,ψ λόγους;
Απλά φεύγει. Για εκείνον σημασία έχει η δική της ευτυχία, όχι η δική του. Όσο αλτρουιστικό και αν φαίνεται είναι αληθινό. Στο τέλος ξέρει πως δεν ήταν πραγματικά αρκετός για εκείνη και για αυτό δεν θα είναι και μαζί.
Σταματάει να αγαπάει; Όχι φυσικά. Κουβαλάει κάθε χαμόγελό και κάθε ατάκα της. Ακόμη και αν δεν την ξαναδεί…
2η Άποψη
Οι άνδρες γενικώς δεν ερωτευόμαστε. Αλλά, όταν το πιάνουμε το σπορ, πρωταθλητεύουμε.
Υπάρχουν βέβαια κι οι άντρες -μετενσαρκώσεις του Μάνθου του Φουστάνου- που δηλώνουν ερωτευμένοι ανά οκτάωρο, σαν αντιβίωση.
Αισθάνομαι όμως πως πρέπει να διατηρήσω εδώ ένα επίπεδο, για αυτό δεν θα αναφερθώ σ’ αυτούς, τουλάχιστον για τώρα.
Όχι, μαζί μου θα μιλήσεις για τον ορίτζιναλ τον έρωτα τον αντρικό, αυτόν που σε πετάει στα σκοτεινά και μαύρα ερέβη του μπουζουκοσκυλάδικου, αυτόν που σε ωθεί να γίνεις πιο αηδιαστικός κι από κουτσουλιά το απομεσήμερο, αυτόν που έρχεται μια φορά, και αν ξανάρθει, είναι γιατί σου θυμίζει την προηγούμενη.
Αυτός ο έρωτας είναι που αλλάζει την ζωή σου. Γι’ αυτό δεν είναι ποτέ έρωτας κεραυνοβόλος.
Όχι, ο άντρας για να σε ερωτευτεί, πρέπει να του δώσεις ένα βράδυ.
Κι ένα βράδυ, όχι στο κρεβάτι, ένα βράδυ απέναντί του, να του μιλάς για κάτι κι αυτός να αντέξει να σ’ ακούσει. Ξέρεις, δεν σ’ ερωτεύομαι αν δεν μπορώ να μιλήσω μαζί σου για πάνω από τέσσερις ώρες.
Δεν είναι θέμα προϋποθέσεων ή συνειδητής επιλογής. Είναι αυτό που σε ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες γυναίκες εκεί έξω.
Με σένα δεν προσποιούμαι πως ακούω για να σε ρίξω στο κρεβάτι.
Και δεν είμαι και γλυκούλης μαζί σου. Δεν πρόκειται να το παραδεχτώ πριν περάσει καιρός. Κουβαλάω μέσα στο κεφάλι μου αυτό το περίεργο προαίσθημα, πως κάτι θα γίνει αν σου μιλήσω ξεκάθαρα, και θα σου φανώ αδερφάρα.
Μπορεί να σου φωνάξω, έτσι, στα άκυρα, να θέλω να σε βρίσω, γιατί δεν έχω τη δύναμη να σου ψιθυρίσω πως είσαι ο,τι ονειρευόμουν.
Μπορεί να μην το πω ποτέ στους φίλους μου, να φοράω μαζί τους αυτό το χαλαρό ύφος νούμερο δεκατέσσερα, και ν’ αναφέρομαι σε σένα σαν την «μικρή» ή το «μωρό».
Ε, εσύ τότε να ξέρεις πως είσαι η γυναίκα της ζωής μου.
Οι άντρες δεν ξέρουμε να διαχειριστούμε το θέμα «έρωτας».
Έχουμε μια μικρή φωνή στο πίσω μέρος του μυαλού μας και κάθε φορά που πάμε να κάνουμε κάτι γλυκό, ρομαντικό, γενικότερα, κάτι που θα κάνει την ζωή του ανθρώπου μας λίγο καλύτερη, μας φωνάζει «πουστάρ@!», και το μετανιώνουμε.
Δεν είναι ούτε βιολογικό, ούτε έχει να κάνει με το πώς μας έφτιαξε ο καλός Θεός.
Είναι τα τέσσερις χιλιάδες χρόνια προτύπων, κάθε μέρα προσανατολισμένη στο να μην μπορούμε να εκφράσουμε ελεύθερα τα συναισθήματά μας.
Φίλες μου με ρωτάνε, «Πώς είναι ένας καψουρεμένος άνδρας; Τι σκέφτεστε, τι κάνετε, με ποιους τρόπους δείχνετε τον έρωτά σας; Έχετε στρατηγικές;»
Νομίζουν, πως σκεφτόμαστε σαν κι αυτές, πως έχουμε έλεγχο των συναισθημάτων μας και πως υπάρχει και κάποιο μοτίβο για να τα εκφράζουμε κιόλας. Όχι, αγάπη μου. Είμαστε άνδρες. Κανείς δεν έκατσε να μας μιλήσει για το πώς να αντιδράσουμε όταν βρούμε την γυναίκα των ονείρων μας. Εκεί κάτω επικρατεί ένα χάος.
Όλοι οι άνδρες είμαστε συναισθηματικά δεκαπεντάχρονα.
Για αυτό, μεταξύ μας τώρα, αυτό που ψάχνουμε από τον άνθρωπό μας, είναι μια αγκαλιά. Μπορεί ο ερωτευμένος άνδρας να είναι αλλοπρόσαλλος, μπορεί να είναι αμυντικός, μπορεί να μην μιλιέται κι ενίοτε. Αλλά εσύ, που υποτίθεται πως είσαι και πιο ώριμη συναισθηματικά, μην του θυμώσεις.
