Ο κανιβαλισμός δεν είναι λύση!!
Ως ΕΛΜΕ Ηρακλείου, θα θέλαμε να εκφράσουμε τη βαθιά μας συντριβή για τον τραγικό χαμό της 17χρονης μαθήτριας του ΓΕ.Λ. Μοχού. Μακάρι να είναι η τελευταία ψυχή που φεύγει τόσο άδικα και πρόωρα. Εκφράζουμε τα συλλυπητήριά μας στην οικογένεια του παιδιού και δηλώνουμε παρόντες σε οποιαδήποτε βοήθεια μπορούμε να προσφέρουμε.
Διαρκώς επισημαίνουμε τη δύσκολη κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει τα σχολεία της χώρας. Τα προβλήματα και οι κοινωνικές ανισότητες της εποχής έχουν ξεπεράσει προ πολλού τις δυνατότητες ανταπόκρισης των εκπαιδευτικών και των σχολικών μονάδων. Ο εκπαιδευτικός σήμερα καλείται να ανταποκριθεί σε πολλαπλά επίπεδα: και να περατώσει την (αυξημένη, λόγω της Τράπεζας Θεμάτων) ύλη, και να είναι παιδαγωγός, και να έχει συνεργασία με τις οικογένειες των παιδιών, και να διεκπεραιώσει μια τερατώδη γραφειοκρατία (τα σχολεία δεν έχουν πια γραμματειακή υποστήριξη), και να συμβάλλει σε δράσεις για την εξωστρέφεια της σχολικής μονάδας (βλέπε «αξιολόγηση»), και να γίνεται ψυχολόγος (η παρουσία ψυχολόγου στα σχολεία είναι άπαξ εβδομαδιαίως), και να κάνει τον χωροφύλακα (βλέπε αυξημένη ενδοσχολική και κοινωνική βία), όπως επίσης και να μπορέσει να στηρίξει την οικογένειά του με τα ψίχουλα με τα οποία αμείβεται από την Πολιτεία.
Ανέκαθεν ο ρόλος του εκπαιδευτικού ήταν πολυεπίπεδος και πολυσχιδής. Δυστυχώς εδώ και αρκετά χρόνια, το κεντρικό κράτος όχι μονάχα δεν υποβοηθά τον εκπαιδευτικό στη δύσκολη αποστολή του, αλλά τον επιβαρύνει διαρκώς με αχρείαστη γραφειοκρατία, αυξημένα καθήκοντα, ανούσιες «εξωστρεφείς» δράσεις (που γίνονται μόνο για το φαίνεσθαι) και με περίσσιο άγχος και πίεση για το πώς θα ανταποκριθεί στον χώρο εργασίας του αλλά και στην προσωπική του διαβίωση.
Παρόλα αυτά οι εκπαιδευτικοί του δημόσιου σχολείου δίνουν όλο τους τον εαυτό στο λειτούργημα που επιτελούν και προσπαθούν να βρίσκονται όσο γίνεται πιο κοντά στα παιδιά. Το ίδιο συμβαίνει με τους εκπαιδευτικούς του ΓΕ.Λ. Μοχού, που καλούνται σήμερα να διαχειριστούν μια εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση.
Το εκπαιδευτικό προσωπικό της χώρας χρειάζεται τη στήριξη όλων μας – και κυρίως της επίσημης Πολιτείας. Ας το βοηθήσουμε να επικεντρωθεί στο παιδαγωγικό του έργο καταρχάς – όλα τα υπόλοιπα έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Στα σχολειά μας, βρίσκεται το πιο πολύτιμο κομμάτι της κοινωνίας μας: τα παιδιά μας. Ας ακούσουμε επιτέλους τις αγωνίες και τις ανησυχίες των εκπαιδευτικών στους οποίους τα εμπιστευόμαστε· δεν έχουμε να κερδίσουμε τίποτα, συμμετέχοντας στον κανιβαλισμό και την απαξίωσή τους μέσα από τους μηχανισμούς του κοινωνικού αυτοματισμού.
Και μακάρι κάποια στιγμή να κατορθώσουμε να φτιάξουμε ένα σχολειό στο οποίο θα βρίσκεται ο άνθρωπος στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος και όχι η πίεση για επιδόσεις, η καφκική γραφειοκρατία και ο ανθρωποφάγος ανταγωνισμός.
