Ελλάδα : Τι έκαναν πια αυτές οι κοπέλες και αξίζουν τόσο μίσος;

Να ξεκινήσω από μια νομίζω κοινή παραδοχή: οι παρελάσεις δε σημαίνουν πια για τους περισσότερους Έλληνες ό,τι σήμαιναν παλιότερα.

Άλλες εποχές. Πιο παλιά θεωρούνταν φυσιολογικό να ντύνονται όλα τα παιδιά με τον ίδιο τρόπο για το σχολείο,με πουκάμισο/φούστα, πουκάμισο/παντελόνι. Όχι κολιέ, όχι σκουλαρίκια, όχι περίεργα χτενίσματα και χρώματα στα μαλλιά, όχι μούσια. Έτσι ήταν το συνηθισμένο και το αποδεκτό της εποχής.

Φυσικά αυτό πλέον δεν ισχύει. Ακόμα και στα αυστηρά ιδιωτικά σχολεία, η ”στολή” έχει καταργηθεί. Στις Ουρσουλίνες που πήγαινα εγώ σχολείο την δεκαετία του 2000, θυμάμαι από το δημοτικό ακόμα οι γονείς να κοροϊδεύουν τις στολές μας την ώρα που μας άφηναν στο προαύλιο και μάλιστα μια χρονιά είχαν μαζευτεί σχετικά αυθόρμητα στο γραφείο της διευθύντριας 30 γονείς και ζητούσαν να καταργηθεί η στολή και να μπορούμε να φοράμε ό,τι θέλουμε. Το αποτέλεσμα ήταν να καταργηθούν οι στολές στο γυμνάσιο και λύκειο γιατί εκεί θεωρούνταν αυτονόητο πως τα παιδιά είναι σε ηλικία που αναπτύσσουν την προσωπικότητά τους και θέλουν να εκφράζονται και μέσω των ρούχων. Λίγα χρόνια αργότερα καταργήθηκε η στολή και στο δημοτικό.

Ενώ λοιπόν η κανονικότητά μας πλέον στο σχολείο ήταν αυτή (και πιστέψτε με ήμασταν ΠΟΛΥ χαρούμενοι που μπορούσαμε να ντυθούμε όπως θέλαμε), στην παρέλαση έπρεπε να φορέσουμε την.. προηγούμενη κανονικότητά μας. Ασπρόμαυροι όλοι, αν και στα κορίτσια μας επέτρεπαν να φοράμε και μακρύ παντελόνι άμα θέλουμε ( το οποίο μας φαινόταν τόσο εκτός τόπου και χρόνου αφού εννοείται ότι φορούσαμε συνέχεια και μόνο τζιν και φαρδιά παντελόνια),χωρίς χρώμα ούτε στα παπούτσια ούτε πουθενά. Θυμάμαι κάποιους-ες που φορούσαν πολύχρωμα κορδόνια στην παρέλαση και τους γυμναστές να τους τα βγάζουν λίγο πριν ξεκινήσουμε,με αποτέλεσμα να περπατάνε τα παιδιά λίγο περίεργα (τις επόμενες χρονιές όμως ήταν προετοιμασμένες οι γυμνάστριες και είχαν λευκά και μαύρα κορδόνια στα χέρια τους για παν ενδεχόμενο).

Με όλη αυτή την αναδρομή θέλω να δείξω ότι οι παρελάσεις είχαν γίνει κάτι εντελώς ξένο προς εμάς. Μια περίεργη τελετουργία που γίνονταν απλά για να γίνει. Ακριβώς επειδή ήταν κάτι τόσο ξένο σε μας, ξένο εντελώς από τον τρόπο ζωής μας, βρίσκαμε τρόπους να σπάσουμε λίγη πλάκα είτε με το να έχουμε συμφωνήσει τα μέλη της μπάντας από πριν να αλλάξουμε τον ρυθμό σε κάποιο σημείο του δρόμου και να το πάμε πολύ γρήγορα, είτε να γυρνάμε τα κεφάλια μας από την αντίθετη πλευρά όταν περνούσαμε από τους επισήμους.

Δε θυμάμαι να μας κατηγόρησε ποτέ κανείς για κάποιο από αυτά, ούτε να μας θεώρησε εχθρούς του έθνους. Ούτε και εμείς φυσικά όταν τα κάναμε αυτά θεωρούσαμε ότι τώρα αυτά θα τα κάνουμε για να κοροϊδέψουμε τη ζωή των ανθρώπων που πολέμησαν και έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία. Ήταν αυτονόητο ότι έτσι κοροϊδεύαμε τους επισήμους που καθόντουσαν εκεί βαριεστημένα στο βάθρο, ψηλότερα από όλους τους υπόλοιπους λες και είχαν κάνει κάποιο κατόρθωμα για να βρίσκονται εκεί, λες και ήταν καλύτεροι από μας και από τους γονείς μας που βρισκόμασταν από κάτω. Ήταν κοροϊδία στον ρόλο που παίζαμε εκείνη την ώρα, με τα πανομοιότυπα ρούχα και τον πανομοιότυπο βηματισμό.

Άλλες εποχές όμως. Πιο ήρεμες. Τα πιστοποιητικά φρονημάτων φαίνονταν τόσο μακριά, σα να είχαν συμβεί σε άλλη χώρα. Τώρα όμως, το 2019, σε μια χώρα που μετράει δέκα χρόνια κρίσης, σε μια κοινωνία που φτωχοποιήθηκε ακραία, άλλαξαν τα ”αυτονόητα”. Eίμαστε σε μια χώρα που η κυβέρνηση διοργανώνει φιέστες για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση, με Υπουργούς που κάνουν λόγο για μάχη κατά του λαϊκισμού και για την κοινωνική προσφορά του εθελοντισμού όταν αναφέρονται στις μάχες των Ελλήνων κατά του φασισμού και του ναζισμού.

Σε αυτή τη χώρα δέκα κοπέλες με ένα δίλεπτο σκετσάκι στην παρέλαση στην Νέα Φιλαδέλφεια κατάφεραν να πετύχουν περισσότερα απ όσα είχαν στο μυαλό τους. Στόχος τους ήταν να κάνουν μια παρέμβαση κατά του πολέμου και να σατιρίσουν τις φασιστικής εμπνεύσεως παρελάσεις. Έκαναν δηλαδή αυτό που όλοι ψιλοσυζητάμε μεταξύ μας. Έδειξαν τον ελέφαντα στο δωμάτιο. Πως γίνεται να τιμάς ανθρώπους που παλέψανε, που δώσανε την ζωή τους για να μην περάσει ο φασισμός με ένα κατάλοιπο από την δικτατορία, από τον φασισμό; Και όμως κατάφεραν περισσότερα από αυτό. Κατάφεραν και να αντεπιτεθούν σε όλο αυτό που μας παρουσιάζουν και πάει να περάσει σα φυσιολογικό και αυτονόητο. Με ένα αντιμιλιταριστικό σκετσάκι απάντησαν σε αυτούς που προσπαθούν να αλλάξουν την ιστορία, σε όσους τιμούν έναν άνθρωπο που μπήκε με καλάσνικοφ σε μια ξένη χώρα έτοιμος να ξεκινήσει πόλεμο.

Καμία ασέβεια προς την πατρίδα, καμία ασέβεια προς τους ήρωες που πολέμησαν στα βουνά για τη δ η μ ο κ ρ α τ ί α.

Μια υπενθύμιση μας δώσανε, υπενθύμιση ότι οι παρελάσεις και η φρίκη του πολέμου δεν -πρέπει να- έχουν καμία θέση στην κοινωνία μας.Γράφει η Νικολέτα Μπίθα ΤΟ ΚΟΥΤΙ ΤΗΣ ΠΑΝΔΩΡΑΣ