Πρέπει να σπάσει η σιωπή για να σωθεί έστω μια γυναίκα. Μπορεί να είναι η κόρη, η μητέρα, η αδερφή μας
Ισχυρό φύλο η γυναίκα. Ποιος έβγαλε αυτή την ανοησία στα χρόνια της παράνοιας που ζούμε; Μήπως λέμε «ισχυρές» τις γυναίκες για να δικαιολογήσουμε τη θέση που τους παρέχουμε στην κοινωνία;
Πόσο ισχυρή είναι μια γυναίκα σήμερα και τι σημαίνει να είσαι γυναίκα, το βλέπουμε τις τελευταίες ημέρες.
Το βλέπαμε τα τελευταία χρόνια όπου παρατηρείται έξαρση των δολοφονιών, της έμφυλης βίας, της σεξουαλικής κακοποίησης, των ξυλοδαρμών, της ψυχολογικής πίεσης.
Ήρθε και η πανδημία για να ανοίξει το καπάκι και η χύτρα να εκραγεί.
Ναι, δεν είναι ισχυρό φύλο η γυναίκα σήμερα. Είναι ένας φοβισμένος άνθρωπος και δεν πρέπει.
Γυναίκα σήμερα είναι να μην μπορεί να φορέσει ό,τι γουστάρει και όπως το γουστάρει γιατί θα την πουν «πόρνη».
Είναι αυτή που θέλει να ζήσει τη ζωής της με ξέφρενους ρυθμούς. Να βάψει τα μαλλιά της με ό,τι χρώμα θέλει, να φορέσει μίνι ή να έχει 10 σκουλαρίκια στη μύτη, και να τρέμει στην ιδέα για την εικόνα που θα της φτιάξουν οι «νοικοκυραίοι».
Γυναίκα σήμερα είναι να βγαίνει το βράδυ από το σπίτι και να επιστρέφει κρατώντας τα κλειδιά και κάνοντάς τα γροθιά γιατί τρέμει και τον ίσκιο της.
Γυναίκα σήμερα είναι μόνο η «καλή, υποτακτική σύζυγος» που αν πει μια κουβέντα παραπάνω θα φάει χαστούκι «γιατί το χρειαζόταν».
Γυναίκα σήμερα είναι η σύζυγος, η σύντροφος που τρέμει μήπως αυτός που έχει δίπλα της… πιει κανένα ποτηράκι παραπάνω (γιατί είναι άντρας) και της μαυρίσει το μάτι.
Γυναίκα σήμερα είναι το μικρό κοριτσάκι που εμπιστεύεται τους ανθρώπους, τον προπονητή, το θείο, τον οικογενειακό φίλο και πέφτει θύμα κακοποίησης του κτήνους. Γιατί υπάρχουν πολλά τέτοια κτήνη… καλοί οικογενειάρχες κατά τα άλλα.
Γυναίκα σήμερα είναι αυτή που δέχεται την κακοποίηση στο γάμο, που κάθεται και τρώει ξύλο γιατί δεν έχει που να απευθυνθεί, που να ζητήσει βοήθεια.
Γιατί ζει με το φόβο που της έμαθαν οι γονείς της: «τι θα πει ο κόσμος».
Γιατί δεν τολμά να χωρίσει γιατί «έχεις παιδιά, κάνε υπομονή, φάε και καμιά σφαλιάρα, δεν έγινε και τίποτε».
Και κάθεται σιωπηλή στην άκρη του τραπεζιού, χαμογελώντας στους συγγενείς που μαζεύονται για να γιορτάσουν την τόση… ευτυχία.
Ναι, γυναίκα είναι το θύμα βίας και η εν δυνάμει νεκρή από το χέρι του άνδρα της, που όμως, δεν έχει ουσιαστικές κοινωνικές δομές για να πάει.
Δεν έχει γονείς που θα της απλώσουν ασπίδα προστασίας, δεν έχει το κράτος που θα κόψει το χέρι του κακοποιητή, του βιαστή, του μελλοντικού δολοφόνου της.
Και είναι μια γυναίκα η οποία ζει σε κοινωνίες που μόλις τη δουν μελανιασμένη, βιασμένη ή σφαγμένη… πέφτουν από τα σύννεφα. Γιατί «δεν είχαν δώσει δικαιώματα, ήταν το τέλειο ζευγάρι».
Κοινωνίες που δεν μιλάνε… για να μη μπλέξουν, αστυνομίες που κάνουν τα στραβά μάτια γιατί «που να τρέχεις τώρα, είναι και φίλος ο σύζυγος».
Όχι, λοιπόν. Η γυναίκα σήμερα δεν είναι ισχυρό φύλο. Είναι θύμα μιας ακραίας πατριαρχίας που διαιωνίζεται.
Είναι θύμα του νταή, του «μάτσο» άντρα, του «φαλλού» – προέκταση του ανδρισμού, ο οποίος έτσι έμαθε να φέρεται στις συμμαθήτριες, στις «γκόμενες», στις συμφοιτήτριες, στις σχέσεις και στους γάμους.
Οσο, λοιπόν, θα κάνουμε τα στραβά μάτια και δεν θα βλέπουμε τι είναι πραγματικά η γυναίκα, τόσο θα μετράμε θύματα έμφυλης βίας.
Οσο το κράτος θα κλείνει τα μάτια στο έγκλημα και δεν θα τολμά ούτε να προφέρει τη λέξη «πατριαρχία» ή «γυναικοκτονία», τόσο το αστυνομικό δελτίο θα γεμίζει.
Οσο δεν μαθαίνουμε τα παιδιά μας να σέβονται, τόσο θα ζούμε τη φρίκη.
Και τόσο θα συνηθίζουμε το τέρας, σαν κάτι καθημερινό. «Ε, δεν έγινε και τίποτε, μια γυναίκα δολοφονήθηκε».
Αυτό, όμως, δεν αντέχεται. Κινητοποίηση, μάχη, δυνατή φωνή. Γιατί αν γλιτώσει έστω και μία κάτι θα έχουμε κάνει.
Γιατί μπορεί να γλιτώσει η μάνα μας, η αδερφή μας, η κόρη μας. Για σκεφτείτε το…https://www.in.gr/author/vkanellis/
