Η έφηβη που επέζησε από ένα αεροπορικό δυστύχημα – Πέρασε 11 ημέρες τραυματισμένη στον Αμαζόνιο

Τα δέντρα στο πυκνό τροπικό δάσος του Περού έμοιαζαν με κεφάλια μπρόκολου, σκέφτηκε, ενώ έπεφτε προς αυτά με ταχύτητα 45 μέτρων ανά δευτερόλεπτο.

Μια άγρια καταιγίδα είχε καταστρέψει το αεροπλάνο με το οποίο ταξίδευε και η σειρά των καθισμάτων στην οποία ήταν ακόμα δεμένη η Γιουλιάνε στροβιλιζόταν στον αέρα καθώς έπεφτε.

Έχασε τις αισθήσεις της, υποθέτοντας ότι αυτή η περίεργη ματιά στα καταπράσινα δέντρα του Αμαζονίου θα ήταν η τελευταία της. Αλλά τότε, η Γιουλιάνε ξύπνησε.

Ο θόλος της ζούγκλας βρισκόταν τώρα από πάνω της.

Το λες και θαύμα
Ήταν Χριστούγεννα του 1971, και η Γιουλιάνε ντυμένη με ένα σκισμένο αμάνικο μίνι φόρεμα και ένα σανδάλι, είχε με κάποιο τρόπο επιβιώσει από μια πτώση 3 χιλιομέτρων στη Γη με σχετικά ελαφρά τραύματα.

Το να γλιτώσει από μια τέτοια πτώση άγγιζε τα όρια του θαύματος, αλλά ο αγώνας της έφηβης για τη ζωή μόλις είχε αρχίσει.

Είχε προσγειωθεί στο Περού, σε μια ζούγκλα γεμάτη δηλητηριώδη φίδια, κουνούπια και αράχνες.

Η επιστροφή στον πολιτισμό σήμαινε ότι αυτή η σκληροτράχηλη νεαρή γυναίκα, κόρη δύο διάσημων ζωολόγων, θα έπρεπε να βρει μόνη της το δρόμο προς την έξοδο.

Το «παιδί της ζούγκλας» που μεγάλωσε από τους επιστήμονες
Γεννημένη από Γερμανούς γονείς το 1954, η Γιουλιάνε μεγάλωσε στη ζούγκλα του Περού, από την οποία έπρεπε τώρα να ξεφύγει.

Ο πατέρας της, Χανς-Βίλχεμ Κέπκε, ήταν διάσημος ζωολόγος και η μητέρα της, Μαρία Κέπκε, ήταν επιστήμονας που μελετούσε τροπικά πτηνά.

Μαζί δημιούργησαν έναν σταθμό βιολογικών ερευνών που ονομαζόταν Πανγκουάνα, ώστε να μπορούν να βυθιστούν στο πλούσιο οικοσύστημα του τροπικού δάσους.

Η Γιουλιάνε έγινε ένα αυτοπροσδιοριζόμενο «παιδί της ζούγκλας» καθώς μεγάλωσε στο σταθμό. «Έμαθα πολλά για τη ζωή στο τροπικό δάσος, ότι δεν ήταν πολύ επικίνδυνο» δήλωσε στο BBC το 2012. «Δεν είναι η πράσινη κόλαση που πάντα νομίζει ο κόσμος».

Η Γιουλιάνε έκανε μαθήματα στο σπίτι της, στην Πανγκουάνα, για αρκετά χρόνια, αλλά τελικά πήγε στην πρωτεύουσα του Περού, τη Λίμα, για να ολοκληρώσει την εκπαίδευσή της.

Το 1971, η Γιουλιάνε και η Μαρία έκλεισαν εισιτήρια για να επιστρέψουν στην Πανγκουάνα για να συναντήσουν τον πατέρα της τα Χριστούγεννα.

Η μητέρα της ήθελε να πάει νωρίς, αλλά η Γιουλιάνε ήθελε απεγνωσμένα να παρακολουθήσει τον χορό της 12ης τάξης και την τελετή αποφοίτησης. Η μόνη τους επιλογή ήταν να πετάξουν την παραμονή των Χριστουγέννων με την πτήση 508 της LANSA, ένα στροβιλοελικοφόρο αεροσκάφος που μπορούσε να μεταφέρει 99 άτομα.

Ο πατέρας της Γιουλιάνε γνώριζε ότι το αεροπλάνο Lockheed L-188 Electra είχε μια απαίσια φήμη. Από τα 170 Electra που κατασκευάστηκαν, 58 χάθηκαν μετά από συντριβή ή ακραίες δυσλειτουργίες στον αέρα. Τους παρότρυνε να βρουν μια εναλλακτική διαδρομή, αλλά με τα Χριστούγεννα προ των πυλών, η Γιουλιάνε και η Μαρία αποφάσισαν να κλείσουν τα εισιτήριά τους.

Η πτήση αρχικά φαινόταν σαν οποιαδήποτε άλλη
Τοποθετημένη στη δεύτερη σειρά από πίσω, η Γιουλιάνε πήρε θέση στο παράθυρο, ενώ η μητέρα της καθόταν στη μεσαία θέση.

Έτρωγαν τα σάντουιτς τους και κοιτούσαν το τροπικό δάσος από το παράθυρο δίπλα τους.

Αλλά 15 λεπτά πριν από την υποτιθέμενη προσγείωση, ο ουρανός έγινε ξαφνικά μαύρος.

«Το φως της ημέρας μετατρέπεται σε νύχτα και οι αστραπές πέφτουν από όλες τις κατευθύνσεις. Ο κόσμος λαχανιάζει καθώς το αεροπλάνο κουνιέται βίαια» γράφει η Γιουλιάνε στα απομνημονεύματά της «The Girl Who Fell From The Sky» (Το κορίτσι που έπεσε από τον ουρανό).

«Τσάντες, τυλιγμένα δώρα και ρούχα πέφτουν από τα ντουλάπια πάνω από το αεροπλάνο. Δίσκοι με σάντουιτς πετάγονται στον αέρα και μισοτελειωμένα ποτά χύνονται στα κεφάλια των επιβατών. Οι άνθρωποι ουρλιάζουν και κλαίνε».

Μια νευρική ιπτάμενη, ψιθύριζε -σε κανέναν συγκεκριμένα: «Ελπίζω να πάει καλά».

Η Γιουλιάνε θυμήθηκε ότι είδε μια τεράστια λάμψη λευκού φωτός πάνω από το φτερό του αεροπλάνου, η οποία φάνηκε να βυθίζει το αεροσκάφος σε βουτιά.

«Τώρα όλα τελείωσαν» θυμάται η Γιουλιάνε τη μητέρα της, Μαρία, να λέει με μια τρομακτικά ήρεμη φωνή.

Τότε οι κραυγές των άλλων επιβατών και ο βροντερός βρυχηθμός της μηχανής φάνηκαν να εξαφανίζονται.

«Το επόμενο πράγμα που κατάλαβα ήταν ότι δεν βρισκόμουν πια μέσα στην καμπίνα» δήλωσε η Γιουλιάνε στους New York Times.

«Ήμουν έξω, στον καθαρό αέρα. Δεν είχα φύγει από το αεροπλάνο- το αεροπλάνο είχε φύγει από εμένα».

Η απρόσμενη αίσθηση του καθαρού αέρα
Η Γιουλιάνε, πιθανότατα η μόνη στη σειρά της που φορούσε ζώνη ασφαλείας, κατρακύλησε στην καρδιά του Αμαζονίου εντελώς μόνη της.

«Δεν υπήρχε σχεδόν τίποτα που οι γονείς μου δεν μου είχαν διδάξει για τη ζούγκλα».

Βρισκόμενη στο έδαφος της ζούγκλας, η Γιουλιάνε εκτίμησε τα τραύματά της.

Ζαλισμένη και μπερδεμένη, υπέθεσε ότι είχε πάθει διάσειση. Η κλείδα της ήταν επίσης σπασμένη και είχε αμυχές στον ώμο και στη γάμπα της.

«Ήμουν ξαπλωμένη εκεί, σχεδόν σαν έμβρυο για το υπόλοιπο της ημέρας και μια ολόκληρη νύχτα, μέχρι το επόμενο πρωί» έγραψε.

Χωρίς τα γυαλιά της, η Γιουλιάνε δυσκολευόταν να προσανατολιστεί. Η πρώτη της προτεραιότητα ήταν να βρει τη μητέρα της.

Η Μαρία, παθιασμένη φιλόζωη, είχε χαρίσει στο παιδί της ένα δώρο που θα βοηθούσε στη σωτηρία της. Μπορούσε να αναγνωρίσει τα κελαηδίσματα των βατράχων και τις φωνές των πουλιών γύρω της. «Αναγνώρισα τους ήχους της άγριας ζωής από την Πανγκουάνα και συνειδητοποίησα ότι βρισκόμουν στην ίδια ζούγκλα» θυμάται η Γιουλιάνε.

Δεν ήταν μακριά από το σπίτι της. Αλλά μια λάθος στροφή και θα περπατούσε όλο και πιο βαθιά στο μεγαλύτερο τροπικό δάσος του κόσμου. «Δεν υπήρχε σχεδόν τίποτα που οι γονείς μου δεν μου είχαν διδάξει για τη ζούγκλα. Έπρεπε μόνο να βρω αυτή τη γνώση στο θολωμένο από τη διάσειση κεφάλι μου».

Η Γιουλιάνε ήξερε τη ζούγκλα
Η έφηβη ξεκόλλησε τελικά από το κάθισμα του αεροπλάνου και σκόνταψε τυφλά μπροστά. Βρήκε ένα πακέτο με γλειφιτζούρια που πρέπει να έπεσαν από το αεροπλάνο και περπάτησε κατά μήκος ενός ποταμού, όπως ακριβώς την είχαν διδάξει πάντα οι γονείς της.

Ο πατέρας της την είχε προειδοποιήσει ότι τα πιράνχας ήταν επικίνδυνα μόνο στα ρηχά, οπότε επέπλεε στη μέση του ποταμού ελπίζοντας ότι τελικά θα συναντούσε άλλους ανθρώπους.

Η ζούγκλα βρισκόταν στη μέση της υγρής εποχής της, οπότε έβρεχε ακατάπαυστα. Τα πάντα ήταν πολύ υγρά για να ανάψει φωτιά. Κανένα δέντρο δεν έβγαζε καρπούς.

«Πολλά από όσα φυτρώνουν στη ζούγκλα είναι δηλητηριώδη, γι’ αυτό κρατώ τα χέρια μου μακριά από ό,τι δεν αναγνωρίζω» έγραψε η Γιουλιάνε.

Την τέταρτη μέρα που περπατούσε μέσα στον Αμαζόνιο, το κάλεσμα των βασιλικών όρνεων της προκάλεσε φόβο. Οι πτωματοφάγοι γύριζαν μόνο όταν κάτι είχε πεθάνει. Το κάλεσμα των πουλιών οδήγησε την Γιουλιάνε σε μια μακάβρια σκηνή.

Τρεις επιβάτες που ήταν ακόμα δεμένοι στη σειρά των καθισμάτων τους είχαν χτυπήσει στο έδαφος με τέτοια δύναμη που είχαν βρεθεί μισοθαμμένοι στο χώμα. Ένας από τους επιβάτες ήταν γυναίκα, και η Γιουλιάνε εξέτασε τα δάχτυλα των ποδιών της για να βεβαιωθεί ότι δεν ήταν η μητέρα της.

«Ήταν γυαλισμένα και πήρα μια βαθιά ανάσα. Η μητέρα μου δεν χρησιμοποιούσε ποτέ βερνίκι στα νύχια της» είπε.

Η Γιουλιάνε άκουγε τα αεροπλάνα διάσωσης να την αναζητούν, αλλά ο πυκνός θόλος του δάσους την κρατούσε κρυμμένη. Είχε καεί από τον ήλιο, πεινούσε και ήταν αδύναμη, και την δέκατη μέρα της πεζοπορίας της ήταν έτοιμη να τα παρατήσει.

«Οι παγωμένες σταγόνες με χτυπούν, μουσκεύοντας το λεπτό καλοκαιρινό μου φόρεμα. Ο άνεμος με κάνει να τρέμω μέχρι το μεδούλι. Αυτές τις ζοφερές νύχτες, καθώς κρύβομαι κάτω από ένα δέντρο ή σε έναν θάμνο, νιώθω εντελώς εγκαταλελειμμένη» έγραψε.

Photo: YouTube

Αλλά τότε είδε κάτι
Αλλά πίσω από μια στροφή του ποταμού, είδε τη σωτηρία της: Μια μικρή καλύβα με στέγη από φύλλα φοίνικα. Στο εσωτερικό της βρήκε ένα μπιτόνι με βενζίνη.

Η πληγή στον ώμο της είχε μολυνθεί από σκουλήκια.

Έριξε τη βενζίνη πάνω στην πληγή, όπως ακριβώς είχε κάνει ο πατέρας της για ένα κατοικίδιο της οικογένειας.

«Ο πόνος ήταν έντονος καθώς τα σκουλήκια προσπαθούσαν να εισχωρήσουν περισσότερο στην πληγή. Έβγαλα περίπου 30 σκουλήκια και ήμουν πολύ περήφανη για τον εαυτό μου. Αποφάσισα να περάσω τη νύχτα εκεί» είπε.

Την επόμενη μέρα ξύπνησε από τον ήχο ανδρικών φωνών και βγήκε βιαστικά από την καλύβα.

Οι ντόπιοι Περουβιανοί ψαράδες τρομοκρατήθηκαν από τη θέα της αδύνατης, βρώμικης, ξανθιάς κοπέλας.

«Νόμιζαν ότι ήμουν ένα είδος θεάς του νερού – μια φιγούρα από τον τοπικό θρύλο που είναι υβρίδιο ενός δελφινιού του νερού και μιας ξανθιάς, λευκής γυναίκας» είπε.

Αλλά οι γονείς της Γιουλιάνε της είχαν δώσει ένα τελευταίο κλειδί για την επιβίωσή της: της είχαν μάθει ισπανικά.

«Είμαι ένα κορίτσι που ήταν στη συντριβή της LANSA» τους είπε στη μητρική τους γλώσσα.

«Το όνομά μου είναι Γιουλιάνε».

Η Γιουλιάνε Κέπκε και ο σκηνοθέτης Βέρνερ Χέρτζογκ, ο οποίος γύρισε το ντοκιμαντέρ της περιπέτειάς της / Photo: YouTube

Γιατί επέζησε η Γιουλιάνε;
Μέσα στα χρόνια, η Γιουλιάνε αγωνίζεται να καταλάβει πώς κατέληξε να είναι η μόνη επιζών της πτήσης 508 της LANSA.

Ενενήντα άλλοι άνθρωποι, μεταξύ των οποίων και η Μαρία Κέπκε, έχασαν τη ζωή τους στη συντριβή. Πιστεύεται ότι 14 άτομα επέζησαν από τη σύγκρουση, αλλά δεν τα κατάφεραν να βγουν από τη ζούγκλα όπως η Γιουλιάνε.

Η αιτία της συντριβής καταγράφηκε επισήμως ως εσκεμμένη απόφαση της αεροπορικής εταιρείας να στείλει το αεροπλάνο σε επικίνδυνες καιρικές συνθήκες. Η Γιουλιάνε έμαθε αργότερα ότι το αεροσκάφος ήταν κατασκευασμένο εξ ολοκλήρου από ανταλλακτικά άλλων αεροσκαφών.

Με την επιβίωσή της, η Γιουλιάνε έγινε μέλος ενός μικρού κλαμπ. Δεκάδες άνθρωποι έχουν πέσει από αεροπλάνα και έχουν φύγει σχετικά αλώβητοι.

Μια 23χρονη Σέρβα αεροσυνοδός, η Βένσα Βούλοβι, επέζησε από τη μεγαλύτερη γνωστή πτώση από αεροπλάνο χωρίς αλεξίπτωτο, μόλις ένα χρόνο μετά την Γιουλιάνε.

Μια έκρηξη στον αέρα το 1972 είδε τη Βένσα να πέφτει 9 χιλιόμετρα μέσα σε πυκνό χιόνι στην Τσεχοσλοβακία. Υπέστη κάταγμα στο κρανίο, δύο σπασμένα πόδια και σπασμένη πλάτη.

Παρόλα αυτά, έζησε. Και κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει το γιατί.

Η Γιουλιάνε έχει διάφορες θεωρίες για το πώς κατάφερε να επιστρέψει σώα και αβλαβής. Αναρωτιέται αν ίσως το ισχυρό ανοδικό ρεύμα της καταιγίδας επιβράδυνε την κάθοδό της, αν ο πυκνός θόλος των φύλλων μαλάκωσε την προσγείωσή της.

Τώρα, βιολόγος, βλέπει τον κόσμο όπως οι γονείς της
Στο μυαλό της, το κάθισμα του αεροπλάνου της περιστρέφεται όπως ο σπόρος ενός φύλλου σφενδάμου, το οποίο στροβιλίζεται σαν μικροσκοπικό ελικόπτερο στον αέρα με αξιοσημείωτη χάρη.

Οι δυνάμεις της φύσης είναι συνήθως πολύ μεγάλες για να τις ξεπεράσει οποιοδήποτε ζωντανό πλάσμα. Αλλά μερικές φορές, πολύ σπάνια, η μοίρα ευνοεί ένα μικροσκοπικό πλάσμα.

Ένα ανοδικό ρεύμα, ένας καλοπροαίρετος θόλος από φύλλα και η καθαρή τύχη μπορούν να συνωμοτήσουν για να παραδώσουν ένα κορίτσι με ασφάλεια πίσω στη Γη σαν σπόρο σφενδάμου.

Αυτό το κορίτσι μεγάλωσε και έγινε επιστήμονας διάσημος για τη μελέτη των νυχτερίδων.

Εξακολουθεί να διευθύνει την Πανγκουάνα, την κληρονομιά της οικογένειάς της που στέκεται περήφανα στο δάσος που τη μεταμόρφωσε.

«Η ζούγκλα είναι εξίσου μεγάλη μου αγάπη, ίδια με αυτή που έχω για τον σύζυγό μου, τη μουσική των ανθρώπων που ζουν κατά μήκος του Αμαζονίου και των παραποτάμων του και τα σημάδια που παραμένουν από τη συντριβή του αεροπλάνου» είπε.

*Με στοιχεία από abc.net.au