Ο Γαλλοκαναδός δημιουργός καταφέρνει κάτι που λίγοι σκηνοθέτες τα τελευταία χρόνια έχουν καταφέρει: να δημιουργήσει ένα σύμπαν, να το διευρύνει και να κατασκευάσει έναν κόσμο, ο οποίος στα μάτια μας μοιάζει τόσο αληθινός, που μπορούμε να τον αισθανθούμε και να τον ακουμπήσουμε.
Dune: Μέρος Δεύτερο (Dune: Part Two, ΗΠΑ, 2024, 166’)
• Σκηνοθεσία: Ντενί Βιλνέβ
• Ηθοποιοί: Ζεντάγια, Τιμοτέ Σαλαμέ, Ρεμπέκα Φέργκιουσον, Χαβιέρ Μπαρδέμ
Ο τρεις φορές υποψήφιος για Οσκαρ Ντενί Βιλνέβ («Blade Runner 2049») επιστρέφει σκηνοθετώντας το δεύτερο μέρος του Dune, διασκευάζοντας το ομότιτλο αριστουργηματικό έργο του Φρανκ Χέρμπερτ και παραδίδοντάς μας, τελικά, μια ταινία επιστημονικής φαντασίας που θα καταλάβει σίγουρα μια θέση στο παγκόσμιο σινεμά ως ένα οπτικοακουστικό επίτευγμα.
Το δεύτερο μέρος συνεχίζει ακριβώς από εκεί που είχε τελειώσει η προηγούμενη ταινία με τον Πολ Ατρείδη (Τιμοτέ Σαλαμέ), ν’ αναζητά εκδίκηση από όλους όσοι συνωμότησαν εναντίον της οικογένειάς του, έχοντας στο πλευρό του την Τσάνι (Ζεντάγια) και τη φυλή των Φρένεμ, ενώ παράλληλα είναι διχασμένος ανάμεσα στον έρωτα της ζωής του και το πεπρωμένο του.
Ο Βιλνέβ καταφέρνει κάτι που λίγοι σκηνοθέτες τα τελευταία χρόνια έχουν καταφέρει: να δημιουργήσει ένα σύμπαν, να το διευρύνει και να κατασκευάσει έναν κόσμο, ο οποίος στα μάτια μας μοιάζει τόσο αληθινός, που μπορούμε να τον αισθανθούμε και να τον ακουμπήσουμε. Τα μεγαλειώδη σκηνικά, τα τελευταίας τεχνολογίας cgi και ο ήχος, που από μόνος του αποτελεί μια εμπειρία ακρόασης, συνθέτουν ένα έργο που θα αποτελέσει ορόσημο για τις επόμενες γενιές κινηματογραφιστών.
Με τη βοήθεια του εξαιρετικού φωτογράφου Γκρεγκ Φρέιζερ (Οσκαρ Καλύτερης Διεύθυνσης Φωτογραφίας για το πρώτο μέρος του Dune), ο οποίος χρησιμοποιεί το φως και διαφορετικές χρωματικές παλέτες, για να «ζωντανέψει» την τεράστια έρημο που καλύπτει τον πλανήτη Αρράκις, καθώς και με τη συμβολή του θρυλικού πια συνθέτη Χανς Ζίμερ (είχε κερδίσει και αυτός το Οσκαρ Καλύτερης Πρωτότυπης Μουσικής για το προηγούμενο Dune), που συνθέτει μια μουσική επιβλητική και ταιριαστή με όσα συμβαίνουν στην οθόνη, ο Βιλνέβ, με εμμονή στη λεπτομέρεια, προσπαθεί να συνθέσει ένα πολύπλοκο έργο, ώστε, πέρα από τον εντυπωσιασμό, να υπάρξει και ουσία.
Η ουσία όμως που επιδιώκει επισκιάζεται από την εντυπωσιακή εικόνα και την ξεπερασμένη αφήγηση, που μοιάζει να έχει ξεπηδήσει μια δεκαετία πριν, η οποία κάποιες στιγμές έρχεται σε σύγκρουση με την κινηματογραφική προσέγγιση του σκηνοθέτη.
Παρ’ όλη τη μεγάλη διάρκεια της ταινίας του, ο Βιλνέβ αποτυγχάνει να δημιουργήσει τη σύνδεση του θεατή με τους πρωταγωνιστές του (ένα μειονέκτημα και του πρώτου μέρους), που μερικές φορές μοιάζουν άψυχοι κι απόμακροι.
Αδυνατεί να προσδώσει βάθος και να αναλύσει περαιτέρω βασικά θέματα που γεννιούνται, όπως ο ιμπεριαλισμός, ο φασισμός, η οικολογική καταστροφή και η εξόντωση των γηγενών πληθυσμών, μένοντας σε μια επιφανειακή προσέγγιση των θεμάτων, καθώς βάζει στο επίκεντρο το ταξίδι του ήρωα (monomyth) και δίνει βάρος στη δράση και τη ρομαντική σχέση των δήυο πρωταγωνιστών.
Παρ’ όλα όμως τα ελαττώματά της, πρόκειται σίγουρα για μια εντυπωσιακή κινηματογραφική εμπειρία, που αξίζει σίγουρα να τη ζήσει ο θεατής.
https://www.efsyn.gr/tehnes/sinema/424245_dune-meros-2-ena-pagkosmio-optikoakoystiko-epiteygma-toy-bilneb
