Βρισκόμαστε στο Παρίσι μεταφέροντας την αλληλεγγύη του ΚΚΕ, των εργαζομένων της χώρας μας στην εργατική τάξη, το λαό και τη νεολαία της Γαλλίας που δίνουν εδώ και εβδομάδες έναν εμβληματικό αγώνα ενάντια στη συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση της κυβέρνησης Μακρόν.
Ανάμεσά τους και οι Έλληνες μετανάστες που ζουν στη Γαλλία, εργαζόμενοι και φοιτητές, που βλέπουν από πρώτο χέρι ότι τα προβλήματα είναι κοινά και η πολιτική υπέρ του κεφαλαίου δεν αφήνει κανένα λαό απέξω. Στο βωμό αυτής της πολιτικής θυσιάζονται κοινωνικά δικαιώματα, εργασιακές σχέσεις, ακόμη κι ανθρώπινες ζωές, όπως συνέβη στη χώρα μας με την πρόσφατη τραγωδία στα Τέμπη.
Σε μια εποχή που η τεράστια άνοδος της παραγωγικότητας επιτρέπει να δουλεύουμε όλο και λιγότερο, η μεταρρύθμιση Μακρόν προβλέπει δουλειά μέχρι τα 64 με 43 χρόνια εργασίας, που στην πράξη σημαίνει δουλειά μέχρι τα γεράματα, πολύ πάνω κι από αυτά τα 64. Στην Ελλάδα είχαμε τον αντίστοιχο νόμο, που ψήφισε το 2016 η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ως συνέχεια των προηγούμενων και ενίσχυσε η κυβέρνηση της ΝΔ, για δουλειά μέχρι τα 67 με 40 χρόνια εργασίας, εναντίον του οποίου υπήρχαν και στη χώρα μας τότε πολύ μεγάλες κινητοποιήσεις. Πρόκειται για τους αντιασφαλιστικούς νόμους που προωθούνται με βάση τις κατευθύνσεις της ΕΕ σ’ όλα τα κράτη-μέλη.
Στη Γαλλία καταρρέει με πάταγο η επιζήμια λογική του «μικρότερου κακού» που έγινε σημαία αλλεπάλληλων αντιλαϊκών κυβερνήσεων σε αυτή τη χώρα, για να εγκλωβίσει και εργατικές-λαϊκές δυνάμεις. Δεν ξεχνάμε ότι πριν μόλις 11 μήνες ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, πανηγύριζαν στη χώρα μας για τη νίκη του «κεντρώου», του «μεταρρυθμιστή», του «προοδευτικού» Μακρόν, χαρακτηρίζοντάς τη «νίκη της δημοκρατίας έναντι της ακροδεξιάς». Η κυβέρνηση Μακρόν απέδειξε ότι κανέναν ενδοιασμό δεν έχει να απαγορεύσει συγκεντρώσεις, να καταστέλλει άγρια διαδηλωτές, να αξιοποιεί όλο το αντιδραστικό θεσμικό οπλοστάσιο για να νομοθετήσει κόντρα στη λαϊκή θέληση. Αυτή η πολιτική είναι που ρίχνει νερό στο μύλο της ακροδεξιάς, όπως πολλές φορές έχει τονίσει το ΚΚΕ.
Είναι διδακτικές αυτές οι μέρες στη Γαλλία. Όπου και αν κοιτάξει κανείς, βλέπει την αστείρευτη δύναμη που έχει η εργατική τάξη. Όταν σταματά να δουλεύει, δεν κινείται τίποτα. Όταν οι εργάτες και οι εργάτριες στα διυλιστήρια και σε άλλους χώρους δουλειάς πιάνονται χέρι με χέρι και προχωρούν, οι πάνοπλοι αστυνομικοί κάνουν πίσω. Οι εικόνες είναι συγκλονιστικές. Όταν ξεχύνονται στους δρόμους και βαδίζουν προς τη Βαστίλη τραγουδώντας τη «Διεθνή», το Παρίσι ζωντανεύει και θυμάται. Όταν το αποφασίσουν, με ένα πανίσχυρο κι αναγεννημένο εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα, θα φέρουν τα πάνω-κάτω.
Είμαστε στο πλευρό τους!
Τα σχόλια είναι κλειστά.