Δίψα για ζωή, όχι μιζέρια εκλογική
Οργάνωση από τα κάτω, αγώνες ταξικοί
Η Πρωτομαγιά των αγώνων για «το ψωμί και τα τριαντάφυλλα», για πάντα εργατική στη συνείδηση των εργατών και των εργατριών σε όλο τον κόσμο, είναι η μέρα της αιματηρής εξέγερσης των βιομηχανικών εργατικών οικογενειών στο Σικάγο του 1886, μέρα ορόσημο στην πάλη για τη διεθνή απελευθέρωση της εργατικής τάξης από την καταπίεση και την εκμετάλλευση. Στα μέρη μας, ο ανήσυχος μήνας Μάης συνδέεται με τους απεργιακούς αγώνες και την εξέγερση στη Θεσσαλονίκη του 1936.
137 χρόνια από την 1η Μάη στο Σικάγο, οι σύνδεσμοι και τα κράτη των αφεντικών λεηλατούν τις κατακτήσεις των εργατικών ενώσεων, οι εκμεταλλευτές συνεχίζουν να κλέβουν τον μισθό, τον χρόνο, «το ψωμί και τα τριαντάφυλλα», τη ζωή.
Στην Ελλάδα του 2023, οι εργοδοτικές δολοφονίες αυξάνονται και παράλληλα βαφτίζονται «ατυχήματα». Δεν είναι όμως αποτέλεσμα κάποιας «ατυχίας» η ποσοτική αύξηση των εργατικών τραυματισμών και θανάτων. Αντίθετα, είναι το αποτέλεσμα των ανύπαρκτων συνθηκών προστασίας και ασφάλειας των εργαζομένων, της απλήρωτης υπερεργασίας και των εξοντωτικών υπερωριών, των ταξικών και κοινωνικών αποκλεισμών από την περίθαλψη.
Στην Κρήτη καταγράφονται κάθε μήνα σοβαροί τραυματισμοί στα εργοτάξια, στα χωράφια και στις διανομές. Παράλληλα καταγγέλλεται δημόσια από τα συνδικάτα η μη δήλωση τραυματισμών (ιδίως για τη μεταναστευτική εργασία), όπως καταγγέλλεται και η ανυπαρξία ελέγχου για τις συνθήκες ασφάλειας στη δουλειά. Χαρακτηριστική είναι η υπόθεση της εργοδοτικής δολοφονίας στο Ρέθυμνο του οδηγού Μανόλη Αφράτη. Ο Μανόλης Αφράτης οδηγούσε με ευθύνη της εταιρείας «ΓΑΛΑΚΤΟΜΙΚΗ ΑΜΑΡΙΟΥ Α.Ε.», ένα φορτηγό-φονιά εντελώς ακατάλληλο για τον δρόμο και με θανατηφόρες τροποποιήσεις – όπως τεκμηριώνεται στη μελέτη εμπειρογνωμόνων. Προκειμένου λοιπόν να γλιτώσει η εταιρεία το κόστος στοιχειωδών κανόνων ασφαλείας, ένας εργάτης οδηγήθηκε στον θάνατο στις 21 Μάη 2020 ενώ –όπως συνήθως συμβαίνει σε ανάλογες περιπτώσεις– επιχειρείται από μια μερίδα τοπικών παραγόντων στο Ρέθυμνο η απαλλαγή της εργοδοσίας από τις ευθύνες της. Αυτές τις μέρες δίνεται ένας σημαντικός νομικός αγώνας από την οικογένεια του νεκρού εργάτη, ένας αγώνας που πρέπει να στηριχτεί από όλες και όλους μας ενάντια στις εργοδοτικές δολοφονίες.
Και δυο μήνες πριν, στα Τέμπη, αποδείχτηκε με φριχτό τρόπο το πώς η υποτίμηση της ζωής και της εργασίας αφορά όλες και όλους, ανεξαρτήτως κοινωνικής καταγωγής. Γιατί ήταν η υποτίμηση της ζωής και της εργασίας που οδήγησαν στο ειδεχθές κρατικό έγκλημα των Τεμπών. Οι εργαζόμενοι στα τρένα είχαν καταγγείλει, εδώ και χρόνια, τις εγκληματικές συνθήκες στο σιδηροδρομικό δίκτυο χωρίς καμία θεσμική ανταπόκριση. Αντιθέτως, η κρατική δολοφονία στα Τέμπη ήταν αποτέλεσμα της μακροχρόνιας και πολιτικά εσκεμμένης υποστελέχωσης, ξεπουλήματος και υποβάθμισης των υποδομών του σιδηροδρομικού δικτύου και των κανόνων ασφαλείας με στόχο τη μείωση του κόστους εργασίας και του κόστους της προστασίας της.
Το σοκ από την κρατική και εργοδοτική δολοφονία στα Τέμπη πυροδότησε ένα κύμα διαμαρτυρίας που εκφράστηκε με μια μεγάλη απεργιακή συμμετοχή και τη μεγάλη συμμετοχή της νεολαίας με ταξικό λόγο ενάντια στην κρατική και εργοδοτική ασυδοσία. Το πένθος δεν ήταν «εθνικό», αλλά αντίθετα εκδηλώθηκε μέσα από την οργανωμένη δράση, τις συγκρούσεις, την οργή και τον λόγο που εκφράστηκαν χωρίς καμία διάθεση συμφιλίωσης με όσους ευθύνονται πολιτικά, οικονομικά και διαχρονικά για το έγκλημα. Αντί όμως να κλιμακωθούν τα γεγονότα διαμαρτυρίας, διεκδίκησης και απεργιών, ακολούθησε η ανακοίνωση για διενέργεια εκλογών, η αδράνεια των κινημάτων και η επιχείρηση αποκλιμάκωσης εκ μέρους των κομμάτων, όπως και η επένδυση σε μια νέου τύπου πρόταση «να λογαριαστούμε μετά», αυτή τη φορά στις κάλπες.
Η ταραχώδης πρόσφατη τοπική (και όχι μόνο) πολιτική ιστορία έχει δείξει πως οι αναθέσεις σε οιοσδήποτε τύπου «σωτήριες» κρατικές, κομματικές ηγεσίες και ταξικές εργολαβίες είναι καταστροφικές για τις αξίες της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης, της άμεσης δημοκρατίας και της προτεραιότητας των εργατικών και κοινωνικών αναγκών. Το έγκλημα στα Τέμπη, όπως και τα εγκλήματα στο Αιγαίο, στον Έβρο, στο Μάτι είναι αποτελέσματα υποχώρησης των οργανωμένων αγώνων για την αλλαγή του κοινωνικού, πολιτειακού και οικονομικού παραδείγματος στην κατεύθυνση της οικονομικής ισότητας και της κοινωνικής χειραφέτησης.
Απέναντι σε ένα κλίμα προεκλογικής μιζέριας και ενάντια στην απάθεια, να οργανωθούμε στη βάση των εργατικών ενώσεων και των σωματείων, στα κοινωνικά και τα εργατικά κινήματα, να υπερασπιστούμε τις καταλήψεις, τα σπίτια της αλληλεγγύης των καταπιεσμένων.
Στον καθημερινό αγώνα για τη ζωή, το δίκιο θα κριθεί στους δρόμους.
Καλούμε την 1η Μάη μαζί με τα εργατικά σωματεία και τις συλλογικότητες της πόλης στην Πλατεία Αγοράς στις 10:00
Κατάληψη Rosa Nera
