Με περισσότερους από 270.000 σταυρούς, χωρίς να έχει ενσωματωθεί ακόμα το 50% των εκλογικών τμημάτων της επικράτειας, ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος εκλέγεται πρώτος ευρωβουλευτής στην Ελλάδα μεταξύ όλων των υποψηφίων όλων των κομμάτων.
Ο 34χρονος Στέλιος, καθηλωμένος στο αναπηρικό αμαξίδιο κατάφερε μέσα από τη δύναμη της θέλησης για ζωή να ξεπεράσει κάθε εμπόδιο, ακόμα και τις χυδαίες και άδικες επιθέσεις κατά την προεκλογική περίοδο, και να πάρει μια θέση στα έδρανα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, εκπροσωπώντας την χώρα μας και όλα τα άτομα στην Ευρώπη που αγωνίζονται καθημερινά για όλα όσα είναι αυτονόητα και δεδομένα στους πολλούς.
Άλλωστε όπως τόνιζε και ο ίδιος στην παρουσίαση της υποψηφιότητάς του «θα ήθελα μέσω της παρουσίας μου στο Ευρωκοινοβούλιο να προωθήσω κυρίως τα συμφέροντα της νέας γενιάς και της τρίτης ηλικίας, αλλά και να συνεχίσω τον αγώνα για την ουσιαστική κατοχύρωση του δικαίωμα των Ατόμων με Αναπηρία σε ισότιμη συμμετοχή στην εργασία, στην κοινωνία και στην πολιτική».
Ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος έγινε κεντρικό πρόσωπο στην προεκλογική περίοδο, λόγω της επίθεσης που δέχθηκε από τον αναπληρωτή υπουργό Υγείας, Παύλο Πολάκη αλλά της αναφοράς του Αλέξη Τσίπρα ότι η ΝΔ τον περιφέρει ως γλάστρα προεκλογικά
«Από την πρώτη μέρα της ζωής μου δίνω έναν διαρκή αγώνα. Κανείς μέχρι σήμερα, σε αυτή τη διαδρομή, δε με αποκάλεσε «γλάστρα». Ειλικρινά, δεν περίμενα να το ακούσω από το στόμα του Πρωθυπουργού της χώρας μου» ήταν η συγκλονιστική απάντηση του Στέλιου.Ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος γεννήθηκε γεννήθηκε στις 9 Ιουλίου 1985 στην περιοχή του Βύρωνα στην Αθήνα. Σε ηλικία δεκατεσσάρων μηνών διαγνώστηκε με Νωτιαία Μυϊκή Ατροφία, μια εξελικτική ασθένεια η οποία του προκάλεσε σοβαρή κινητική αναπηρία. Μεγάλωσε στο Λαγονήσι και φοίτησε στα σχολεία του Κορωπίου. Ως αριστούχος μαθητής της Γ’ Γυμνασίου, απασχόλησε τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας λόγω του ότι έγινε ο πρώτος σημαιοφόρος με κινητική αναπηρία σε περίοδο που η νομοθεσία δεν το επέτρεπε.
Όπως αναφέρει ο ίδιος περιγράφοντας την ακαδημαϊκή του σταδιοδρομία «το 2003 εισάγομαι στην Ιατρική Σχολή Αθηνών, απ’ όπου το 2012 αποφοιτώ αριστούχος, κι αποφασίζω να μείνω στην Ελλάδα. Το 2014 αποκτώ μεταπτυχιακό τίτλο στην Προαγωγή Ψυχικής Υγείας-Πρόληψη Ψυχιατρικών Διαταραχών και την περίοδο 2013-2015 μετεκπαιδεύομαι στα ζητήματα της ανθρώπινης σεξουαλικότητας. Το 2016 αποκτώ ειδικότητα στην ψυχιατρική και έκτοτε εργάζομαι ως επιμελητής Β’ στο ΠΓΝ ΑΤΤΙΚΟΝ. Το 2014 συν-ιδρύω το i-Living, τον πρώτο ελληνικό οργανισμό ανεξάρτητης διαβίωσης, εκλεγόμενος έκτοτε μέλος του ΔΣ του Ευρωπαϊκού Δικτύου για την Ανεξάρτητη Διαβίωση».
Το ντοκιμαντέρ «Με λένε Στέλιο» αποτυπώνει τα βασικά στοιχεία της βιογραφίας του.Ο Στέλιος αναγνωρίζει πως δεν θα είχε πετύχει όσα πέτυχε ως σήμερα αν δεν είχε στο πλευρό του ανθρώπους που τον στήριξαν σε κάθε του βήμα. Τους γονείς του φυσικά, αλλά και τον αδερφό του Σπύρο.
Πριν από λίγο καιρό είχε γράψει ένα συγκινητικό άρθρο.
«Τα μέλη της ελληνικής κοινωνίας θεωρούν ότι όταν είσαι άτομο με αναπηρία, είσαι ανίκανος να προσφέρεις, να παράγεις, και να συμμετάσχεις μέσα σε αυτήν . Έτσι μέσα από αυτήν την θεώρηση, δεν σου δίνουν τον χώρο να υπάρχεις. Όταν λοιπόν δεν υπάρχεις μέσα στην κοινωνία, την καθημερινότητα, είσαι φυλακισμένος. Η ανεξάρτητη διαβίωση είναι ένα ρεύμα, μία φιλοσοφία που λέει ότι ένα άτομο με αναπηρία έχει το δικαίωμα να βιώνει, να ζει και να πράττει σύμφωνα με τα θέλω του, τις επιθυμίες του και τις προσωπικές του ανάγκες. Όχι τις ανάγκες που δημιουργούνται λόγω αναπηρίας αλλά τις ανάγκες που του δημιουργούνται ως άνθρωπος. Δηλαδή εγώ αυτήν την στιγμή έχω την ανάγκη να περάσω τον δρόμο, έχω την ανάγκη να πάω στο νοσοκομείο γιατί πρέπει να κάνω κάποιες υποχρεώσεις που έχω αφήσει ως γιατρός, έχω την ανάγκη να βγω το βράδυ γιατί θέλω να πάω για ποτό με έναν φίλο μου, έχω την ανάγκη να διαλέξω που θα μείνω και δεν θα νοιώθω υποχρεωμένος να μείνω σε ένα ίδρυμα.
Όλα αυτά είναι ανάγκες, όπως τις έχεις εσύ, όπως τις έχει ο φίλος μου, ο πατέρας μου, η σχέση μου. Λόγω αναπηρίας μπορεί να μην είναι τόσο εύκολο να εκπληρωθούνε. Η φιλοσοφία της ανεξάρτητης διαβίωσης είναι να πραγματοποιούνται μέσω υπηρεσιών, μέσω προσβάσιμου περιβάλλοντος, μέσω προσβασιμότητας στην καθημερινότητα, οι ανάγκες όλων των ανθρώπων και συγκεκριμένα των ατόμων με αναπηρία..».
