Δίνει το «παρών» ανελλιπώς στη ζωή μας. Εδώ και δέκα χρόνια μειώνει εισοδήματα, αυξάνει φόρους, οδηγεί στην πρωτοφανή συρρίκνωση της ελληνικής οικονομίας.
Η κρίση πέρα από τους οικονομικούς δείκτες και τα μετρήσιμα στοιχεία, που έχουν καταγραφεί και στατιστικώς αποδοθεί, επιτελεί και ένα άλλο, αόρατο, έργο. Εργο που δεν αποτυπώνεται σε αριθμούς, που κλείνεται πίσω από τους τέσσερις τοίχους ενός σπιτιού, γεννώντας οικογενειακά δράματα.
Η μετάπτωση από την Ελλάδα των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 στην Ελλάδα της φτωχοποίησης τσάκισε αξιοπρέπειες, κλόνισε οικογενειακές σχέσεις, δημιούργησε κάθε είδους εντάσεις που κανείς δεν ξέρει πού τελικά θα οδηγήσουν μια κοινωνία ανήμπορη να απορροφήσει τους ισχυρούς κραδασμούς που δέχεται. Τα πολλά και τραγικά γεγονότα των τελευταίων ημερών προβληματίζουν και γεννούν ερωτήματα.
Γονείς που αφαιρούν τη ζωή των παιδιών τους και μετά αυτοκτονούν, ενδοοικογενειακή βία, κατάθλιψη και αυτόχειρες που ολοένα αυξάνονται
Τα στοιχεία που αναλύει στο ρεπορτάζ της η Ερη Βαρδάκη στο «Βήμα της Κυριακής» σοκάρουν…
-10δολοφονίες παιδιών και εφήβων από τους γονείς τους τα τελευταία δύο χρόνια
-729καταγγελίες στο «Χαμόγελο του Παιδιού» το 2018 για σοβαρά περιστατικά κακοποίησης
-80%των μαθητών έχουν υποστεί σωματική βία κάποια στιγμή στη ζωή τους
-565αυτοκτονίες σημειώθηκαν το 2014, όταν η κρίση άρχισε να φουντώνει, ενώ το 2016 μειώθηκαν στις 484
-70%των θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας είναι γυναίκες
-1 στις τέσσερις Ελληνίδες άνω των 15 ετών έχει βιώσει σωματική ή σεξουαλική βία
«Είναι δύσκολο να δοθεί μια συγκεκριμένη απάντηση» αναφέρει στο «Βήμα» ο Δημήτρης Μπουρσινός, ψυχολόγος στο Χαμόγελο του Παιδιού. «Κάθε περίπτωση είναι μοναδική και κρύβει τα δικά της αίτια. Αν κάνουμε όμως ένα γενικό σχόλιο, αυτό που μπορούμε να πούμε είναι ότι η βία έχει εισέλθει στη ζωή μας με έναν ύπουλο τρόπο. Βία στον πολιτικό λόγο, βία στο εργασιακό περιβάλλον, βία παντού. Και αυτή τη βία οι ανθρώπινες σχέσεις την απορροφούν. Και μολονότι η κακοποίηση δεν έχει ταξική ταυτότητα, η οικονομική κρίση φαίνεται να οξύνει τα όποια προβλήματα υπάρχουν ήδη στους κόλπους μιας οικογένειας. Συνεπώς, η οικογένεια από ένα υγιές κύτταρο της κοινωνίας μπορεί να μεταμορφωθεί σε τοξικό και πολλές φορές επικίνδυνο για τη ζωή ενός παιδιού».
Οσον αφορά στην αύξηση των αυτοκτονιών «η διεθνής βιβλιογραφία τεκμηριώνει εξαντλητικά ότι τα οικονομικά προβλήματα αποτελούν σημαντικό παράγοντα κινδύνου για την ψυχική υγεία, με την κατάθλιψη να αποτελεί τη συχνότερα συνδεόμενη νόσο με το χαμηλό εισόδημα, τις οικονομικές πιέσεις, την ανεργία, την εργασιακή επισφάλεια και τα χρέη» αναφέρει μιλώντας στο «Βήμα» η Μαρίνα Οικονόμου-Λαλιώτη, αναπληρώτρια καθηγήτρια Ψυχιατρικής – Κοινωνικής Ψυχιατρικής στην Α’ Ψυχιατρική Κλινική της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και επιστημονική συνεργάτρια του Ερευνητικού Πανεπιστημιακού Ινστιτούτου Ψυχικής Υγιεινής (ΕΠΙΨΥ).
Οπως εξηγεί, ήδη από τα πρώτα χρόνια της οικονομικής ύφεσης στην Ελλάδα τα ποσοστά επικράτησης της κατάθλιψης στον ελληνικό πληθυσμό άρχισαν να σημειώνουν ανοδική πορεία, ενώ η σημαντική έξαρση των αυτοκτονιών, ιδίως κατά την πρώτη περίπου πενταετία της κρίσης, ήρθε να επιβεβαιώσει τον καταλυτικό ψυχικό αντίκτυπό της.
