Η εις Άδου Κάθοδος. Τοιχογραφία στην Αγία Σοφία του Κιέβου
Αγαπημένοι μου Αδελφοί Ουκρανοί,
Αυτή τη Μεγάλη Ημέρα για την Ορθόδοξη Εκκλησία μας, την Αγία και Μεγάλη Παρασκευή, που όλοι μας αντικρίζουμε τον Κύριο και Θεό και Σωτήρα μας Ιησού Χριστό να είναι νεκρός, καθημαγμένος, ματωμένος, βασανισμένος, φαινομενικά εξουθενωμένος και αδύναμος, και να τίθεται στον σκοτεινό και ανήλιαγο Τάφο, η σκέψη μου αυτονόητα έρχεται σε εσάς, στον πολύπαθο και πολυβασανισμένο Λαό της Ουκρανίας, που εδώ και δύο μήνες υφίσταται μια βάρβαρη, αντίχριστη, απάνθρωπη και εγκληματική εισβολή από έναν λαό που κατ’ όνομα θεωρείται “Ορθόδοξος”, αλλά στην πράξη και στα έργα του αποδεικνύει ότι είναι χειρότερος από κάθε ειδωλολάτρη και αντίθεο όχλο της Ιστορίας.
Αδελφοί μου Ουκρανοί,
Τα λόγια σίγουρα δεν μπορούν να σας παρηγορήσουν για τις απώλειες, για τα χιλιάδες αθώα θύματα του άδικου και ανήθικου αυτού πολέμου, για τις κατεστραμμένες πόλεις, τα ερειπωμένα σπίτια, τις αφανισμένες ζωές. Και στόχος μου δεν είναι η παρηγορία ή το χτύπημα στην πλάτη.
Ένα μόνο σας ικετεύω να αναλογισθείτε, με την άνεση του χρόνου και την ψυχραιμία που απαιτείται για τον καθένα από εσάς. Σκεφθείτε, ποια να ήταν άραγε τα συναισθήματα και η ψυχολογία των Αγίων Μαθητών και Αποστόλων του Χριστού μας κάτι μέρες σαν κι αυτές, όταν έβλεπαν τον Κύριο και Διδάσκαλό τους -ναι Εκείνον που μπροστά στα έκθαμβα μάτια τους είχε κάνει τόσα μεγαλειώδη και πρωτόγνωρα θαύματα- να σύρεται ως κακούργος, ως αδύναμος, ως τελειωμένος, ως ανήμπορος από δικαστήριο σε δικαστήριο, από ηγεμόνα σε ηγεμόνα, από αρχιερέα σε αρχιερέα, να συκοφαντείται, να υβρίζεται, να βλασφημείται, να αδικείται, να ταλαιπωρείται, να μαστιγώνεται, να εμπαίζεται, να λοιδορείται, να βασανίζεται, και, τέλος, να καταδικάζεται στον πλέον ατιμωτικό και βασανιστικό θάνατο του Σταυρού… Πώς να σκέφτονταν, τι να αισθάνονταν, αλήθεια, οι φίλοι του Χριστού μας αυτές τις τραγικές και σκοτεινές ώρες που το Κακό φαινόταν να έχει το πάνω χέρι και να καταπίνει κάθε ελπίδα, κάθε φως, κάθε ικμάδα ζωής και προοπτικής;
Αλλά ο Κύριος τους είχε προειδοποιήσει, μολονότι την ώρα της κορύφωσης του πειρασμού και εκείνοι -όπως και όλοι μας- λησμόνησαν προς καιρόν τις αψευδείς Του επαγγελίες: «ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι κλαύσετε καὶ θρηνήσετε ὑμεῖς, ὁ δὲ κόσμος χαρήσεται· ὑμεῖς δὲ λυπηθήσεσθε, ἀλλ’ ἡ λύπη ὑμῶν εἰς χαρὰν γενήσεται» (Ιωάν. 16:20).
Αδελφοί μου Ουκρανοί,
Κρατήσετε αυτή την υπόσχεση του Κυρίου μας ως οδοδείκτη και ως κανόνα για όσα δεινά και φοβερά βιώνετε σήμερα. Γιατί και εσείς, όπως και εκείνοι, οι Μαθητές του Χριστού μας, είστε λαός εκλογής, είστε «βασίλειον ἱεράτευμα» και «ἔθνος ἅγιον», είστε εκλογάδα της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας, η Οποία σας φώτισε με την Ορθόδοξο Πίστη στα ιερά νερά του Δνείπερου, στο Ιερό Κίεβο, στη Μεγάλη αυτή και Ηρωική και Αγία Πόλη των Ρως. Είστε λαός του Θεού ηγαπημένος και ο Κύριος δεν θα σας εγκαταλείψει. Τώρα, αυτές τις οδυνηρές ώρες του Πάθους σας, ο Βασιλεύς της δόξης σας πληροφορεί μέσα στα μύχια των καρδιακών σας χώρων: «μικρὸν καὶ οὐ θεωρεῖτέ με, καὶ πάλιν μικρὸν καὶ ὄψεσθέ με» (Ιωάν. 16:16)
Ναι, τώρα δεν βλέπετε ίσως τον Κύριο, το φως, την ελπίδα, γιατί όλα τα έχει καταπλακώσει η καταχνιά και ο όλεθρος της βάρβαρης εισβολής, του πολέμου και του θανάτου. Όμως, σκεφθείτε αυτό το «μικρόν», το λίγο, το σύντομο, το εφήμερο. Γιατί αυτό προσδιορίζει τον πειρασμό σας, το πάθος, το βασανισμό σας. Και μετά από αυτό το μικρό, στην ώρα και με τον τρόπο που Εκείνος, με την άπειρη σοφία Του, έχει ορίσει -«ἥξει γὰρ καἰ οὐ χρονιεῖ»- θα καταλάμψει το Φως της Αναστάσεως, για να συντρίψει και διασκεδάσει κάθε σκιά θανάτου, για να αναθερμάνει και ζωογονήσει κάθε γωνιά Ουκρανικής γης και, προπάντων, Ουκρανικής ψυχής που πάγωσε από τη βίαιη αρπαγή της αγάπης, από τη βάναυση επέλαση του σατανικού μίσους των ψευδαδέλφων.
Αδελφοί μου Ουκρανοί,
Χριστός Ανέστη! Και η Ουκρανία θα αναστηθεί διά Ιησού Χριστού, του Κυρίου ημών· ᾯ τό κράτος καί ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας· Ἀμήν!
Αρχιμανδρίτης Ρωμανός Αναστασιάδης
Τα σχόλια είναι κλειστά.