Να μιλάτε, να καταγγείλετε, να φωνάξετε, να αναδείξετε, να φύγετε, να τιμωρήσετε. Νουθεσία και προτροπή επί της νουθεσίας. Η γυναίκα που κακοποιήθηκε γνωρίζει πολύ καλά ότι πρέπει να φωνάξει και να μιλήσει. Το γεγονός ότι στις περισσότερες περιπτώσεις δεν το κάνει, είναι προφανώς για εσάς ένα ζήτημα διαφορετικής κατηγορίας, με το οποίο θα ασχοληθείτε σε δεύτερο χρόνο κατά πόσο σας βολέψει.
Έχει καταντήσει αηδία να παρουσιάζετε ως αποκλειστική ευθύνη των γυναικών ακόμα και την κακοποίηση που βιώνουν.
Ντρέπονται. Φοβούνται. Τις έχουν κάνει να πιστέψουν ότι φταίνε οι ίδιες. Τρέμουν μήπως δολοφονηθούν από κάποιο σιχαμένο κάθαρμα που θα ξεσπάσει πάνω τους και θα τις πετάξει από κάποιο γκρεμό.
Να καταγγείλουν; Όταν έρευνες δείχνουν ότι αστυνομικοί υπηρεσίας, στα κατά τόπους αστυνομικά τμήματα, είχαν ανεπαρκή ενημέρωση και ελλείψεις στην αντιμετώπιση κρουσμάτων ενδοοικογενειακής βίας; Όταν τις έδιωχναν από τα τμήματα προτρέποντας τες να τα βρουν με το θύτη; Όταν μετά τη μήνυση δεν είχαν που να πάνε και μέσα στην επόμενη ώρα βρίσκονταν στα επείγοντα με σπασμένα πλευρά και γνάθο; Όταν περιμένοντας τη δίκη του βιαστή τους περνούσαν 2 χρόνια από τη ζωή τους με το θύτη να κυκλοφορεί ελεύθερος;
Θέλετε απελπισμένα να μιλήσει η γυναίκα, αντί να απαιτείτε ο άντρας να μη σκοτώσει, να μη βιάσει, να μη χειροδικήσει!
Η αντίδραση και η πορεία που θα ακολουθήσει μια γυναίκα που κακοποιήθηκε δεν έχει εγχειρίδιο χρήσης, ώστε να πάρεις εσύ το κεφάλαιο ένα, να της το διαβάσεις, να της πεις «φώναξε» και να συνεχίσεις τη ζωή σου με την έπαρση ότι έκανες την καλή πράξη του μήνα.
Δε φταίνε οι γυναίκες που δε θέλουν να μιλήσουν. Ούτε εκείνες που επιλέγουν να φωνάξουν και να καταγγείλουν. Καμία κακοποιημένη γυναίκα δε φταίει! Φταίει το σάπιο σύστημα. Φταίνε οι σάπιοι άνθρωποι. Φταις κι εσύ. Εσύ, που παρατηρείς να περνάνε τα περιστατικά μισογυνισμού κι έμφυλης βίας σαν οπλισμένες βόμβες από μπροστά σου και σιωπάς. Εσύ, που ακους όλες τις σειρήνες της κακοποίησης δίπλα σου και προσπερνάς.
Πως θα σου φαινόταν, αν εσύ, που ακούς τη φασαρία και τις κραυγές καθημερινά από το γειτονικό σπίτι αναρωτηθείς αν μπορείς να κάνεις κάτι για αυτό;
Αν εσύ, που βλέπεις τον αδερφό σου να κακοποιεί ψυχικά και συναισθηματικά τη σύντροφο του κάνεις κάτι για αυτό;
Αν εσύ, που είδες τον κολλητό σου να χτυπάει μια κοπέλα, κάνεις κάτι για αυτό, αντί να γυρίσεις από την άλλη μην τυχόν και αποκλειστείς από μια παρέα κακοποιητών;
Αν εσύ, ο γονέας, που ζητάει από τις γυναίκες να μιλήσουν, αντί να τρομοκρατείς την κόρη σου για τη μίνι φούστα που φόρεσε, πως θα σου φαινόταν αν μάθαινες στο γιο σου να μην επιτίθεται σε γυναίκες;
Το να ντύνεσαι αποκαλυπτικά ή να πίνεις παραπάνω δεν είναι πρόσκληση για σε κακοποιήσουν/ παρενοχλήσουν σεξουαλικά. Το να αρνείσαι την ερωτική επαφή δεν είναι λόγος για να σε δολοφονήσουν. Το να τσακώνεσαι με το σύντροφο σου δεν είναι πάτημα για να σε χτυπήσει. Το να σε ζηλεύει ο άντρας σου δεν είναι λόγος για να σε κακοποιεί καθημερινά ψυχικά μέχρι να σε τσακίσει. Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι επιτρεπτό!
Δεν είναι φυσιολογικό να μη μπορεί μια γυναίκα να κυκλοφορήσει χωρίς φόβο μόνη της τη νύχτα, ή να τρέμει μια λογομαχία με το σύντροφο της μην τυχόν δολοφονηθεί.
Αντί λοιπόν, να δίνετε οδηγίες επιβίωσης συνεχώς στις γυναίκες σε αυτό το σκάρτο κόσμο, σάμπως είναι δική τους ευθύνη να αποφύγουν το κομπλεξικό, ναρκισσιστικό, ψυχοπαθές σκουπίδι που θα τις κακοποιήσει, γιατί δε δοκιμάζετε να μάθετε στους άντρες ότι απαγορεύεται να κακοποιούν;
Σε σένα, το θύτη, μιλάω τελευταίο. Θα σου πω να φοβάσαι. Και πέρα από το μπαλάκι ευθυνών και τις νουθεσίες, φωνή έχουν όλες οι γυναίκες, ακόμα κι αν εσύ δεν τις ακούς, ακόμα κι αν μπορεί να χρειαστούν το δικό τους χρόνο για μιλήσουν. Όσο κι αν προσπαθείς να πνίξεις γυναίκες σε ανασφάλειες και φόβο, κάποια, κάπου στο δρόμο σου, θα βρει το κουράγιο να σε κοιτάξει στα μάτια, να σε δείξει με το δάχτυλο και να πει τ’όνομα σου.
