Αντιμετωπίζοντας το FOMO μετά τα lockdowns

Με τις υψηλές θερμοκρασίες και τον φόβο ενός τέταρτου κύματος να επιμένουν προκύπτει ένα είδος κοινωνικού άγχους, να μη «χάσουμε» καμία ευκαιρία κοινωνικής συναναστροφής. Να μη χάσουμε κάποια κοινωνική ή άλλη ικανοποιητική εμπειρία στην οποία οι άλλοι συμμετέχουν. Πρόκειται δηλαδή για το FOMO ή διαφορετικά για το «Fear Of Missing Out».

Μια έντονη ανησυχία ότι το άτομο μπορεί να χάσει την ευκαιρία να διασκεδάσει, να έχει μια αξιοσημείωτη κοινωνική εμπειρία, ή να συμμετάσχει σε κάποια εξαιρετική εκδήλωση που οι άλλοι βιώνουν και απολαμβάνουν.

Τα lockdowns εντείνουν το FOMO

Είναι ο «φόβος» τού να μην αφήσω ούτε λεπτό ανεκμετάλλευτο τώρα που είμαστε «ελεύθεροι» γιατί έχασα πολλά, έχασα πολύ χρόνο στην καραντίνα και ποιος ξέρει για πόσο ακόμη θα μπορώ, αν γίνει νέο lockdown. Δεν θα έχω «εκμεταλλευτεί» στο έπακρο αυτό το διάστημα «ελευθερίας».

Κάπου εδώ αναπτύσσεται και τροφοδοτείται η ανασφάλεια και η αμφιβολία αν κάνουμε αρκετά, αν ο τρόπος που δαπανούμε τον χρόνο μας είναι «σωστός» και αποτελεσματικός. Μήπως θα πρέπει να βγαίνω περισσότερο;

Μήπως θα πρέπει να διασκεδάζω πιο έντονα πιο συχνά; Μήπως οι διακοπές που κανόνισα δεν είναι αρκετές; Η αγωνία εξαπλώνεται και σε πιο ουσιαστικά ζητήματα και δημιουργεί αμφιβολίες του τύπου: Μήπως πρέπει να φλερτάρω περισσότερο;

Μήπως να κάνω περισσότερες διαπροσωπικές ή και ερωτικές σχέσεις; Το άγχος μήπως χάνω κάτι αυξάνεται και οδηγεί σε γνωστικές «παραπλανήσεις» όπως: Πώς θα γεμίσω το «κενό»; Μήπως αν αποδεχόμουν όλες τις προσκλήσεις η ζωή μου θα ήταν καλύτερη;

Μήπως χάνω το νόημα που βρίσκουν οι άλλοι στο να κάνουν συνέχεια κάτι; Να είναι κάπου και να «διασκεδάζουν»; Μήπως θα ήμουν πιο γεμάτος, πιο χαρούμενος; Πιο ικανοποιημένος;

Η θεωρία της αυτοδιάθεσης

Την απάντηση στο ερώτημα μας δίνει η θεωρία της αυτοδιάθεσης, σύμφωνα με την οποία η συσχέτιση ή η συνεκτικότητα με τους άλλους ανθρώπους γύρω μας καθώς και με βιωματικές εμπειρίες μαζί τους είναι μια πολύ σημαντική ψυχολογική ανάγκη της οποίας η περιστασιακή ή μακροχρόνια έλλειψη ικανοποίησης οδηγεί σε αγχωτικά συναισθήματα, σε αισθήματα κατωτερότητας και ανικανοποίητου.

Η λύση είναι μέσα στον καθένα από εμάς.

Σίγουρα όλοι μας στερηθήκαμε πολλά για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα και είναι φυσιολογικό να θέλουμε να είμαστε πολύ «ενεργοί» κοινωνικά και διαπροσωπικά, αυτό όμως δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση και για κανέναν λόγο ότι χρειάζεται να αγχωνόμαστε ή να λυπόμαστε αν δεν κάνουμε πράγματα που δεν ικανοποιούν εμάς, που δεν έχουν νόημα και αξία για εμάς.

Είναι απόλυτα υγιές και θεμιτό να μη χάσουμε καμία «ευκαιρία» διασκέδασης, αρκεί να είναι αληθινή και ουσιαστική για εμάς και να μην είναι προϊόν «πίεσης» είτε από άλλους είτε από το κοινωνικό γίγνεσθαι/status.

Ας αφουγκραστούμε τις πραγματικές μας ανάγκες και ουσιαστικές μας επιθυμίες και ας επιλέξει ο καθένας συνειδητά για το πόσο και πού θα διαθέσει τον χρόνο και την ενέργειά του χωρίς φόβο (μη χάσει κάτι) αλλά με αυθεντικό πάθος για μια αληθινά ικανοποιητική ζωή.

Διαθέτουμε τον χρόνο μας μόνο σε όποιους και όσα πραγματικά μας ευχαριστούν.