Στις 2 Φεβρουαρίου είχε πραγματοποιηθεί η δίκη για τους 16 συλληφθέντες, με το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Χανίων να κρίνει αθώους τους κατηγορούμενους απ’όλες τις κατηγορίες, ωστόσο οι δύο μετανάστες δεν είχαν λάβει ποτέ κλήση σε απολογία στη γλώσσα τους κι έτσι δικάζονται της Τετάρτη.
Με ανακοίνωσή τους, οι συλλογικότητες Rosa Nera, Συνέλευση Αυτοδιαχειριζόμενου Λόφου Καστέλι και Κοινωνικό Στέκι/Μεταναστών Χανίων, καλούν σε συγκέντρωση αλληλεγγύης έξω από τα δικαστήρια στις 9 το πρωί της ημέρας της δίκης, ζητώντας την αθώωση των δύο μεταναστών.
«Ο Ραχίμ και ο Ραμπία βρέθηκαν στην Κατάληψη, τον καιρό της καραντίνας και της πανδημίας όταν δεν μπορούσαν να «μείνουν σπίτι» γιατί ήταν άστεγοι. Μετά από ρατσιστική επίθεση που δέχτηκαν -σε μια πόλη που δεν είναι φιλόξενη σε υποδομές για καμία από τις ευάλωτες ταξικά ομάδες- φιλοξενήθηκαν στο μόνο διαθέσιμο και πολιτικά οργανωμένο, προλεταριακό, στεγαστικό καταφύγιο του λιμανιού, εκείνη την εποχή: στην Ρόζα Νέρα. Η σύλληψη και οι εκδικητικές κατηγορίες ενάντια σε μετανάστες εργάτες βρίσκονται στον πυρήνα της σκέψης τόσο της εταιρείας – φάντασμα και της κυβέρνησης που κρύβεται πίσω από την επένδυση που θέλει τον λόφο ξενοδοχείο των ελίτ», αναφέρεται στο κάλεσμα των συλλογικότήτων.
Αναλυτικά η ανακοίνωση:
«Τον Φεβρουάριο δικάστηκαν οι 14 από τους 16 κατηγορούμενους/ες της εκκένωσης της Κατάληψης Rosa Nera. Δύο από τους μετανάστες συλληφθέντες (δεν ήταν οι μόνοι) δεν δικάστηκαν εκείνη την ημέρα καθώς οι κατήγοροι δεν θεώρησαν καν σημαντικό να επιδώσουν τις κλήσεις τους στην δική τους γλώσσα, όπως προβλέπει ο νόμος. Οι δύο μετανάστες δικάζονται τελικά στις 13 Απρίλη.
Στη δίκη του Φεβρουαρίου, το τοπικό κίνημα υπερασπίστηκε -νικηφόρα- στο Τριμελές Πλημμελειοδικείο Χανίων την κινηματική και εργατική παράδοση της Rosa Nera, την συνοχή του τοπικού κινήματος των Χανίων, όπως και τον αγώνα ενάντια στην ξενοδοχοποίηση του Λόφου Καστέλι. Η υπεράσπιση αυτή είχε στο κέντρο της -και αυτό έχει την μεγαλύτερη σημασία για την νέα δίκη στις 13 Απριλίου- την παράδοση και την συνέχεια της αλληλεγγύης με τις αγωνίες της μεταναστευτικής και προσφυγικής ζωής και τους αγώνες για ίσα δικαιώματα.
Οι τοπoθετήσεις των κατηγορούμενων μελών της Κατάληψης, των μαρτύρων, ανθρώπων των εργατικών σωματείων, των επιστημονικών συλλόγων, του αντιρατσιστικού κινήματος, όπως και αναρχικών και αριστερών συντρόφων και συντροφισσών της πόλης οδήγησαν στην πτώση όλων των κατηγοριών των επίδοξων εκμεταλλευτών και των λασπολόγων της εταιρείας φάντασμα όπως και της κυβέρνησης που την πατρονάρει.
Στις 13 Απρίλη λοιπόν, δικάζονται δύο μετανάστες από τους 16 συλληφθέντες της εκκένωσης. Πρόκειται για τον Ραμπία και τον Ραχίμ, ξενιτεμένους εργάτες και θύματα ρατσιστικής βίας που αναζήτησαν στέγη και αλληλεγγύη στην Κατάληψη Rosa Nera σε συνεννόηση με το Κοινωνικό Στέκι- Στέκι Μετανάστων Χανίων. Έμειναν φιλοξενούμενοι της συνέλευσης της Ρόζα Νέρα, μέχρι την βίαιη και παράνομη (όπως κατέδειξε η υπόθεση με τα ασφαλιστικά μέτρα εναντίον της Κατάληψης) εκκένωση της, στις 5 Σεπτέμβρη.
Οι δύο μετανάστες εργάτες είναι κομμάτι της πολυεθνικής εργατικής τάξης στο νησί, άνθρωποι «αόρατοι», χωρίς τα στοιχειώδη κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα, που πλέον ζουν και εργάζονται στην χώρα για περισσότερες από τρεις γενιές. Οι μετανάστες/τριες από την δεκαετία του ΄90, στο πλαίσιο της υποτίμησης της εργασίας προς όφελος των αφεντικών, είναι αναγκασμένοι/ες να δουλεύουν χωρίς χαρτιά και τις ελάχιστες νόμιμες απολαβές, παρά το ότι παράγουν ένα σημαντικότατο ποσοστό του κοινωνικού πλούτου στα χωράφια, την μεταποίηση και τον τουρισμό.
Σε μια ζωή αναγκαστικά και εκβιαστικά παρανομοποιημένη πολλοί από αυτούς οδηγούνται στην ελληνική παραοικονομία ως φτηνά εργατικά χέρια για την καπιταλιστική ιδιοκτησία. Ωστόσο, διεκδικούν τα δικαιώματα τους και την ορατότητα τους ενάντια στον κρατικό ρατσισμό, διεκδικούν την πολιτική ιδιότητα που τους αρνούνται και αλλάζουν τους κανόνες των εκμεταλλευτών κατοχυρώνοντας τις διεκδικήσεις τους.
Ο Ραχίμ και ο Ραμπία βρέθηκαν στην Κατάληψη, τον καιρό της καραντίνας και της πανδημίας όταν δεν μπορούσαν να «μείνουν σπίτι» γιατί ήταν άστεγοι. Μετά από ρατσιστική επίθεση που δέχτηκαν -σε μια πόλη που δεν είναι φιλόξενη σε υποδομές για καμία από τις ευάλωτες ταξικά ομάδες- φιλοξενήθηκαν στο μόνο διαθέσιμο και πολιτικά οργανωμένο, προλεταριακό, στεγαστικό καταφύγιο του λιμανιού, εκείνη την εποχή: στην Ρόζα Νέρα.
Η σύλληψη και οι εκδικητικές κατηγορίες ενάντια σε μετανάστες εργάτες βρίσκονται στον πυρήνα της σκέψης τόσο της εταιρείας – φάντασμα και της κυβέρνησης που κρύβεται πίσω από την επένδυση που θέλει τον λόφο ξενοδοχείο των ελίτ.
Χαρακτηριστικό είναι πως και σε άλλες μηνύσεις και ασφαλιστικά μέτρα ενάντια στην Rosa Nera, χρησιμοποιούνται ως ρατσιστική κατηγορία η αλληλέγγυα δράση της Κατάληψης ως προς την μεταναστευτική στέγη.
Είναι αθλιότητα να δικάζονται μετανάστες εργάτες για προσβολή μνημείου από αυτούς που θέλουν να φτιάξουν πισίνες για πλούσιους πάνω σε αρχαιολογικό χώρο και να ξενοδοχοποιήσουν πλήρως τα Χανιά, ώστε να συνεχίσουν να εκμεταλλεύονται την φτηνή και χωρίς ίσα δικαιώματα μεταναστευτική εργασία.
Καμία διώξη στον Ραχίμ και τον Ραμπία. Κοινοί αγώνες ντόπιων και μεταναστών».
