Η Μιχαέλα Φρουδαράκη, η φοιτήτρια με καταγωγή από τον Μοχό Ηρακλείου, που βρισκόταν στο τέταρτο βαγόνι της αμαξοστοιχίας στα Τέμπη, γλίτωσε με τραύματα, «από θαύμα» όπως λέει χαρακτηριστικά, αλλά τα τραύματα της ψυχής δεν θα επουλωθούν ποτέ.
“Γύριζα από την Αθήνα για τη Θεσσαλονίκη όπου σπουδάζω ζαχαροπλαστική, είμαι στο 2ο έτος”, λέει στο Cretalive.gr https://www.cretalive.gr/η Μιχαέλα. “Την ώρα της σύγκρουσης παρακολουθούσα ταινία και όσο κι αν ακούγεται παράξενο αυτό ήταν που με έσωσε. Φορούσα ακουστικά και με προστάτευσαν. Την ώρα της σύγκρουσης τα ακουστικά έπεσαν μπροστά στα μάτια μου και σώθηκαν από τα γυαλιά, όπως και τα αυτιά μου”.
Η Μιχαέλα Φρουδαράκη συγκλονίζει με τα λόγια της: “Ηταν τρομακτικά, ό,τι και να πω είναι λίγο. Νόμιζα πως θα πεθάνω. Όλα έγιναν τόσο ξαφνικά. Ζω από θαύμα. Πιστεύω στο Θεό, ήταν ένα θαύμα. Άλλοι θα πουν πως ήταν τύχη, ας πουν ό,τι θέλουν, εγώ ξέρω ότι ζω από θαύμα”.
Πριν από τη μοιραία σύγκρουση, η αμαξοστοιχία καθυστέρησε στη Λάρισα, εκεί που ήταν η αρχή του κακού: “Είχαμε σταματήσει για λίγο στη Λάρισα και μας είπαν πως υπήρχε 15λεπτη καθυστέρηση λόγω κίνησης των γραμμών. Το τρένο ήταν γεμάτο, είχε πολύ κόσμο”. Το τρένο ξεκίνησε μετά την καθυστέρηση και για κάμποσα λεπτά η πορεία ήταν προς το θάνατο χωρίς να αντιληφθεί ουδείς το παραμικρό: “Το τέταρτο βαγόνι που βρισκόμουν χτυπήθηκε και αυτό, όπως έχετε δει από τις φωτογραφίες που κυκλοφορούν, από το άλλο τρένο. Τα περισσότερα άτομα, όπως κι εγώ, που ήταν στο παράθυρο που χτυπήθηκε το τρένο, τραυματίστηκαν. Είδα πράγματα που δεν θα ξεχάσω! Μία κοπέλα κατάπιε γυαλιά”.
Η συνέχεια εξίσου συγκλονιστική. Το σοκ από τη σύγκρουση μεγάλο, το ένστικτο της επιβίωσης μεγαλύτερο: “Είπα ότι θα πεθάνουμε εδώ μέσα”, προσθέτει η Ηρακλειώτισσα φοιτήτρια: “Στην αρχή δεν είχαμε καταλάβει ότι η πόρτα ήταν ανοιχτή, αλλά ήταν αυτή από την πλευρά της φωτιάς, ήταν γκρεμός, δεν μπορούσαμε να βγούμε από εκεί. Επικρατούσε ένας πανικός, βγήκαμε από την άλλη πόρτα, ο ένας βοηθούσε τον άλλον, σκαρφαλώσαμε στο ένα βαγόνι και περάσαμε από την άλλη πλευρά. Έξω ένας χαμός, υπήρχε φωτιά, καπνός, δεν βλέπαμε. Προσπαθούσαμε να προχωρήσουμε, θυμάμαι μία κοπέλα που είχε και ένα σκυλάκι μαζί της και έπεφτε κάτω, δεν μπορούσε να περπατήσει”.
Η εικόνα έξω από το τρένο ήταν βγαλμένη από τους χειρότερους εφιάλτες. Η λέξη “κόλαση” ίσως δεν φτάνει για να περιγράψει την κατάσταση και η Μιχαέλα θα ζει για πάντα με τις εικόνες που αντίκρισε. Η φωνή της κομπιάζει: “Είδαμε αίματα, τραυματίες, ακρωτηριασμούς, είδα πράγματα που δεν πρόκειται να ξεχάσω. Μία αδιανόητη κατάσταση…”
Η οικογένεια της νεαρής φοιτήτριας βρίσκεται στην Κρήτη. Δεν γνώριζε τίποτα και η Μιχαέλα έπρεπε να σκεφτεί πως θα το διαχειριστεί όλο αυτό: “Το κινητό μου το είχα μαζί μου, αλλά δεν πήρα τους γονείς μου. Τι να τους έλεγα τέτοια ώρα; Οτι κόντεψα να πεθάνω; Δεν ήθελα να τους αναστατώσω που βρίσκονταν τόσο μακριά. Έστειλα μήνυμα στην αδερφή μου ότι έφτασα, όλα καλά. Ηξερα ότι θα ξυπνήσουν πολύ νωρίς λόγω υποχρεώσεων και έτσι τους πήρα τηλέφωνο το πρωί και τους ενημέρωσα τι ακριβώς έγινε προτού δουν τα ρεπορτάζ για το δυστύχημα”.
Η Μιχαέλα Φρουδαράκη τραυματίστηκε από τη σύγκρουση, αλλά ήταν τυχερή στην ατυχία της: “Εντάξει είμαι εγώ, τι να πουν οι άλλοι; Χτύπησα πάρα πολύ δυνατά στο κεφάλι, είμαι με κολάρο, έχω κακώσεις στα γόνατα, έχω διάφορα τραύματα. Το τρομερό ξέρετε ποιο είναι; Την επόμενη μέρα με πονούσε η γλώσσα μου και δεν είχα καταλάβει ότι πάνω στην ένταση της σύγκρουσης τη δάγκωσα και έκοψα κομμάτι! Πάνω στην ένταση δεν πονούσα, δεν είχα αντιληφθεί ακριβώς την κατάσταση”.
