Ζούμε στην εποχή όπου η αναζήτηση συντρόφου είναι τόσο ασήμαντη πλέον, που το αποτέλεσμα είναι η συνεχής εναλλαγή κι άλλων προσωρινών συντρόφων-εραστών.
Δικαίωμα
Φυσικά και ο κάθε άντρας και η κάθε γυναίκα έχουν το δικαίωμα της επιλογής συντρόφου ή συντρόφων. Δε γίνεται κριτική επί αυτού του θέματος.
Ωστόσο το ψευδές της όλης υπόθεσης είναι ότι όλο αυτό θεωρείται «ελευθερία» και «απελευθέρωση» την ώρα που πρακτικά γίνεται απαγκίστρωση στις ηδονές και στις προσωρινές απολαύσεις.
Το τι είναι ελευθερία συνεπώς δε σημαίνει ότι είναι και απελευθέρωση. Η κουλτούρα της ξεπέτας άλλωστε, περισσότερη στεναχώρια και αποστασιοποίηση δημιουργεί, παρά ευχαρίστηση.
Δεν είναι μαγκιά
Για τον ίδιο λόγο που δεν είναι μαγκιά να λέει κάποιος ότι δεν πάει με πολλές-πολλούς, έτσι δεν είναι μαγκιά να θεωρείς ότι το να κάνεις συλλογή από εμπειρίες, σου δίνει κάποιο ιδιάζον αξίωμα.
Πρακτικά ναι μαθαίνεις καλύτερα και περισσότερο γύρω από το σεξ, αλλά δε γνωρίζεις ουσιαστικά τους ανθρώπους πώς πραγματικά είναι. Για αυτό λέγεται «ξεπέτα».
Είναι άλλο να απενοχοποιηθεί το δικαίωμα να διαθέτει ο καθένας και η καθεμία το σώμα του, της σε όσα άτομα θέλει. Είναι ωστόσο εντελώς διαφορετικό να πλασάρεται ως η καινούργια «νόρμα» της εποχής λες και πρέπει όλοι να την ακολουθούμε, διαφορετικά είμαστε «συντηρητικοί».
Δε μας ενδιαφέρει
Δε μας αφορά με πόσους-ες έχεις πάει. Δε θα σου δώσουμε κάποιο πολυπόθητο βραβείο προσοχής! Η προσωπική σου ζωή άλλωστε για αυτό by default λέγεται προσωπική.
Σαφώς και είναι χρήσιμο και απαραίτητο να βγαίνει το «μήνυμα» ότι «my body my rules» όταν προσπαθεί ο κάθε άσχετος να μας πει την αποψάρα του και να θέλει να την επιβάλει στη ζωή μας, όμως βρες και κάτι άλλο να ασχοληθείς γενικά.
Όχι δεν υπάρχει ο τέλειος σύντροφος
Ζούμε στη φάση που αν ο άλλος μιλήσει λίγο απότομα, χαρακτηρίζεται ως «αυταρχικός» και άρα τον χωρίζεις γιατί σου έχει περαστεί μια εικόνα ότι θα πρέπει να είσαι με κάποιον που θα είναι μονίμως πράος.
Αν πάλι είναι μονίμως πράος, θα τον θεωρείς φλώρο και βαρετό. Αν πάλι είναι βαρετός θα λες ότι σου λείπει η ένταση και το πάθος. Αν έχεις το πάθος θα λες ότι δε θέλεις το δράμα και θες την ηρεμία σου.
Αν έχεις την ηρεμία σου, θα λες ότι πλήττεις και ότι βαριέσαι με αποτέλεσμα να γνωρίσεις κάποιον που με το παραμικρό πάλι θα βρεις έναν λόγο να φύγεις.
Όχι, δεν υπάρχει ο τέλειος σύντροφος. Δε λέω φυσικά να μένεις με κάποιον αντικειμενικά κακοποιητή, σεξιστή, μισογύνη, σεξίστρια, μίσανδρη, κλπ. Σε αυτές τις περιπτώσεις οφείλεις να φύγεις άμεσα.
Στην εποχή μας όμως ακούμε συνέχεια την ατάκα «βρες κάποιον που θα σε αγαπάει για αυτό που είσαι και που θα είναι πάντα εκεί». Οκ το να σε αγαπάει για αυτό που είσαι το καταλαβαίνω, το να είναι πάντα εκεί το λέει ποιος; Μια ατακάρα τάχα δήθεν «μπροστά» στην εποχή μας;
Μπορεί ο άλλος να δουλεύει, να θέλει να αράξει μόνος του, να θέλει στην τελική να μη σε δει για μια μέρα. Θα πεις ότι δεν αξίζει να το προσπαθήσετε να είστε μαζί επειδή «αχ δε μου δίνει σημασία, δεν είναι πάντα δίπλα μου».
Αυτή η υπερ-ευαισθησία για τα λάθος θέματα, έχει δημιουργήσει ανθρώπους και συμπεριφορές, εντελώς απομονωμένους και περιθωριακές αντίστοιχα.
