Τελικά οι άντρες θέλουν γυναίκες έξυπνες ή γατούλες;

Μία από τις μεγαλύτερες απορίες των γυναικών σχετικά με εμάς τους άντρες, είναι εάν τελικά θέλουμε η σύντροφός μας να είναι (ή να το παίζει) χαζή ή να έχει μυαλό ξυράφι.

Σήμερα θα δώσουμε την απάντηση, βάζοντας μια και καλή τα πράγματα στη θέση τους. Ένας άντρας, σίγουρα θέλει η κοπέλα του να είναι αρκετά έξυπνη, ώστε να ξέρει να συμπεριφέρεται τόσο στον ίδιο, όσο και στην οικογένειά του και στις παρέες του.

Αυτό έχει να κάνει με την εικόνα που θέλουμε να δείχνουμε προς τα έξω ως ζευγάρι, αλλά και με το να αποδείξουμε πως η επιλογή μας είναι η καλύτερη δυνατή.

Σίγουρα δε θέλουμε να είμαστε δίπλα σε μια γυναίκα (όσο όμορφη και εντυπωσιακή και να είναι), η οποία δεν έχει κάποιες στοιχειώδεις γνώσεις σχετικά με την ιστορία και την επικαιρότητα.

Η αφέλεια κάνει σίγουρα μια γυναίκα να δείχνει χαριτωμένη, ενώ παράλληλα αποδεικνύει ότι χρειάζεται έναν δυναμικό άντρα στο πλευρό της για να την προστατεύει και να τη συμβουλεύει.

Το θέμα είναι, ότι η υπερβολική αφέλεια που φτάνει στα όρια της χαζομάρας, είναι απίστευτα αντιερωτική για εμάς.

Η γυναίκα- γατούλα είναι ό,τι πρέπει στο κρεβάτι, αλλά στην πραγματική ζωή μπορεί να γίνει έως και ενοχλητική.

Αναμφίβολα, καταντάει κουραστικό να μας ρωτάει κάθε φορά πώς να ξεχωρίζει το φρένο από το γκάζι, ή να κάνει άσχετες και αφελείς ερωτήσεις μπροστά στους γονείς και τους φίλους μας.

Αυτό που μας ελκύει σε πρώτη φάση σε μια γυναίκα είναι αναμφισβήτητα η εμφάνιση, όμως αυτή περνάει σε δεύτερη μοίρα, εάν διαπιστώσουμε ότι ο χαρακτήρας και η συμπεριφορά της δεν μας ταιριάζει.

Αυτό που επιζητούμε όλοι οι άντρες, είναι μια γυναίκα που έχει όλο το πακέτο, όμως σε βάθος χρόνου θα δώσουμε προτεραιότητα στο χαρακτήρα της και όχι στο πόσο όμορφη είναι.

Αυτό σημαίνει, ότι προτιμούμε να είμαστε σε σχέση με μια κοπέλα εκτός των κοινωνικών στερεοτύπων, που όμως μας κάνει περήφανους για την επιλογή μας, όταν βρισκόμαστε σε κόσμο.

Βέβαια, αυτό δε σημαίνει ότι η εξυπνάδα της θέλουμε να μας “καπελώνει”.

Όπως και να έχει, ως άντρες μας αρέσει να παίζουμε το ρόλο του αρχηγού, όχι επειδή είμαστε φαλλοκράτες, αλλά επειδή θέλουμε να είμαστε οι προστάτες και να βρίσκουμε πάντα λύσεις στα προβλήματά τους, όταν δεν μπορούν να τα διαχειριστούν.