Οι πλούσιοι αυτού του κόσμου και οι πολιτικοί εκπρόσωποι τους μαζεύονται κάθε χρόνο στο Νταβός και εκφράζουν την αγωνία τους για την κλιμάκωση των ανισοτήτων. Εκτιμάτε ότι φοβούνται κάτι ή απλώς υποδύονται τους ανήσυχους και τους φιλάνθρωπους;
Πάνω απ’ όλα προσπαθούν να ρυθμίσουν τις μεταξύ τους αντιθέσεις, οι οποίες είναι δύσκολο να γεφυρωθούν και να διασφαλίσουν την κυριαρχία τους πάνω στους λαούς του πλανήτη. Ασφαλώς και τους ανησυχεί πως θα διαχειριστούν την κλιμάκωση των ανισοτήτων, οι οποίες είναι η άλλη όψη του τεράστιου πλούτου που συσσωρεύει η αστική τάξη, ως αποτέλεσμα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Γιατί όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι πλέον νιώθουν πως αυτό το σύστημα είναι αδιέξοδο για τις δικές τους ανάγκες.
Παρά την αύξηση της φτώχειας, παρά το γεγονός ότι ελάχιστοι άνθρωποι -οι δισεκατομμυριούχοι- έχουν τόσο πλούτο όσο ο μισός πλανήτης, δεν βλέπουμε δυναμικές αντιδράσεις από τους πολίτες, ενώ ούτε τα κομμουνιστικά και αριστερά κόμματα -με ελάχιστες εξαιρέσεις- ενισχύουν την επιρροή τους. Έχετε μια εξήγηση;
Δυναμικές αντιδράσεις κι αγώνες ξεσπούν σε μία σειρά χώρες, έστω κι αν δεν έχουν αποκτήσει ακόμη ένα πιο ριζοσπαστικό, εξεγερτικό, επαναστατικό προσανατολισμό. Συνεπώς δεν μηδενίζουμε τα πάντα, χωρίς φυσικά να παραβλέπουμε τον αρνητικό συσχετισμό που υπάρχει σήμερα για τους λαούς, ως αποτέλεσμα και του ιστορικού πισωγυρίσματος, της ανατροπής του σοσιαλισμού, που ρίχνουν ακόμη βαριά σκιά και επιδρούν στον προσανατολισμό, καλλιεργούν ηττοπάθεια, απογοήτευση και απόρριψη.
Πάνω απ’ όλα όμως δεν μηδενίζουμε την βασανιστική προσπάθεια που κάνουν Κομμουνιστικά Κόμματα σε μια σειρά χώρες -πολλά ξεκινώντας απ’ το μηδέν- να οργανώσουν την πάλη και να αναστηλώσουν την προοπτική μιας νέας κοινωνίας, σοσιαλιστικής–κομμουνιστικής. Εμπόδιο σ’ αυτήν την προσπάθεια εξακολουθούν να είναι δυνάμεις “αριστερές”, δυνάμεις σοσιαλδημοκρατικές, που ενισχύουν τη λογική “There is no alternative”, συμβάλλουν στη συντηρητικοποίηση, δίνουν χέρι βοηθείας στο σύστημα, καλλιεργούν παραλυτικές αυταπάτες ότι ο άδικος καπιταλισμός μπορεί να γίνει δίκαιος, ανθρώπινος. Στη χώρα μας ποιος βρίσκεται πραγματικά και ουσιαστικά απέναντι στην κυβέρνηση της ΝΔ; Οι δυνάμεις του ΚΚΕ οι οποίες πρωτοστατούν σε κάθε διαμαρτυρία: Από τους πλειστηριασμούς, το ασφαλιστικό μέχρι την ακύρωση της επικίνδυνης συμφωνίας με τις ΗΠΑ.
Ο δήθεν αριστερός ΣΥΡΙΖΑ που είναι; Ουσιαστικά αντιπολιτεύεται στα επιμέρους σημεία, συμπολιτευόμενος στα μεγάλα και σημαντικά που καθορίζουν όμως τη ζωή του λαού μας, την πορεία της χώρας.
Από τα μνημόνια βγήκαμε, αλλά η ανάπτυξη δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Πιστεύετε ότι όσο είμαστε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ευρώ δεν υπάρχει περίπτωση η Ελλάδα να ορθοποδήσει;
Μα και η ΕΕ είναι ένωση καπιταλιστικών κρατών. Την εξουσία την έχουν τα μονοπώλια, η καπιταλιστική ιδιοκτησία. Συνεπώς, το ζήτημα είναι ότι η όποια ανάπτυξη καταγράφεται αφορά στα καπιταλιστικά κέρδη και στην χώρα μας. Σε καμιά περίπτωση δεν συνοδεύεται με αναπλήρωση των μεγάλων οικονομικών απωλειών, πολύ περισσότερο με ουσιαστικές αυξήσεις μισθών, συντάξεων, εργασιακά δικαιώματα, παροχές στην παιδεία την υγεία, την πρόνοια, την ασφάλιση. Αντίθετα, βιώνουμε μεγαλύτερη εκμετάλλευση των εργαζομένων, ισοπέδωση των δικαιωμάτων τους. Αυτό εγγυάται η κυβέρνηση της ΝΔ. Το πιάνει από κει που το άφησε ο ΣΥΡΙΖΑ και συνεχίζει.
Στο ερώτημα αν μπορεί να ορθοποδήσει ο λαός; Εμείς απαντάμε: Ναι, με οργάνωση και το δικό του σχέδιο για τον δικό του δρόμο ανάπτυξης με αποδέσμευση φυσικά από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ.
Εκφράσατε την έντονη αντίθεση σας με την εμπλοκή της χώρας μας στην κρίση στην περιοχή της ευρύτερης Μέσης Ανατολής με την αποστολή των Πάτριοτ και της φρεγάτας στη Σ. Αραβία. Τι φοβάστε; Δεν εμπιστεύεστε τους συμμάχους μας; Μας στηρίζουν λένε…
Η αποστολή στρατευμάτων στη Σ. Αραβία και οι φρεγάτες στα στενά του Ορμούζ, επιβεβαιώνουν ότι η χώρα μας είναι βουτηγμένη μέχρι το λαιμό στα επικίνδυνα ιμπεριαλιστικά σχέδια. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η συμφωνία με τις ΗΠΑ. Όλη η Ελλάδα μια στρατιωτική βάση και ο λαός στόχος. Σας θυμίζω παλιές δηλώσεις Ρώσων και πρόσφατες των Ιρανών. Κι όλα αυτά μήπως και κλείσουν καμιά μεγάλη δουλειά τα ελληνικά μονοπώλια. Εμπιστοσύνη στους συμμάχους μιας αστικής τάξης που κάνουν πλάτες στην Τουρκία και νομιμοποιούν τις διεκδικήσεις της, κανένας δεν μπορεί να έχει. Επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ έβαλε στο πλυντήριο τα εγκλήματα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, δεν σημαίνει ότι ξεπλύθηκαν κιόλας. Βλέπετε δεν έχουμε όλοι μνήμη χρυσόψαρου.
Πιστεύετε ότι κάποια στιγμή ο Ερντογάν θα περάσει από την επιθετική ρητορική σε ενέργειες που μπορεί να οδηγήσουν τις δύο χώρες σε πολεμική εμπλοκή;
Όλα είναι πιθανά. Και γι’ αυτό ακριβώς διάφορα επιτελεία θέτουν στο λαό το πλαστό δίλημμα «συμβιβασμός με την Τουρκία ή εμπλοκή;». Κάθε του πλευρά είναι εξίσου επικίνδυνη για την ειρήνη, τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, το μέλλον του ελληνικού και του τούρκικου λαού.
Ένα πολεμικό επεισόδιο είναι πιθανό να οδηγήσει σε επικίνδυνο συμβιβασμό, με παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων και συνεκμετάλλευση του πλούτου στο Αιγαίο. Αυτό όμως δεν θα εξασφαλίσει ειρήνη, αφού το μόνο που θα κάνει είναι να ανοίξει τον ασκό του Αιόλου για νέες πολεμικές συγκρούσεις, με συμμετοχή και μεγάλων ανταγωνιστικών δυνάμεων.
Στο πλαίσιο σεναρίων συνεκμετάλλευσης–συμβιβασμού και σε μία προσπάθεια επικίνδυνου εφησυχασμού εντάσσονται και οι αστικοί “προβληματισμοί” για προσφυγή στη Χάγη. Τι θα περιλαμβάνει το “συνυποσχετικό”, που είναι προϋπόθεση; Θα καταγράφει τις θέσεις των δύο πλευρών και η τουρκική κυβέρνηση θα μπορεί να θέσει όλες τις διεκδικήσεις της, δημιουργώντας έτσι προηγούμενο. Χώρια που το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης έχει και άλλα κακά προηγούμενα, παραβιάσεις αρχών διεθνούς δικαίου, όπως με το Κόσσοβο. Υποστηρίζουμε τη μη παραβίαση των συνόρων και τον καθορισμό των θαλάσσιων ζωνών σύμφωνα με τη Διεθνή Σύμβαση για το Δίκαιο της θάλασσας.
Για την κυβέρνηση Μητσοτάκη το δόγμα «νόμος και τάξη» είναι ιερό. Έχετε την άποψη ότι απειλούνται οι δημοκρατικές κατακτήσεις των πολιτών;
Αν κάτι αποδεικνύεται και με την κυβέρνηση της ΝΔ, είναι ότι η υλοποίηση αντιλαϊκών πολιτικών πάει χέρι–χέρι με την κρατική βία και αυθαιρεσία, τον αυταρχισμό, την καταστολή. Γι’ αυτό το λόγο χρειάζεται το ζήτημα της καταστολής να είναι στην προμετωπίδα των εργατικών–λαϊκών αναγκών, για να μην περάσουν τέτοια σχέδια, ειδικά αυτά που αφορούν τον περιορισμό των απεργιών και των διαδηλώσεων, την εργοδοτική τρομοκρατία. Δεν περιμέναμε βέβαια κάτι διαφορετικό απ’ την κυβέρνηση της ΝΔ. Οι δημοκρατικές κατακτήσεις ήταν πάντα στο στόχαστρο των κυβερνήσεων κι αυτών που στα λόγια κόπτονταν για τη δημοκρατία. Και με τους προηγούμενους για παράδειγμα είχαμε “αντιδημοκρατικό” έργο: Απεργοκτόνος νόμος επί Αχτσιόγλου, αναγόρευση των κινητοποιήσεων ενάντια στους πλειστηριασμούς σε “ιδιώνυμο αδίκημα”, αντιδραστικές διατάξεις για το άσυλο κ.λπ. Πάνω σ’ αυτά πατά η κυβέρνηση της ΝΔ κι έρχεται να απογειώσει πιο επιθετικά αυτή την πολιτική.
Ο υπουργός Ανάπτυξης Άδωνις Γεωργιάδης δήλωσε πώς «η Αριστερά διαρκώς κατέστρεφε την Ελλάδα». Εκπροσωπείτε ένα κόμμα που αγωνίστηκε και σε δύσκολες συνθήκες και σε ομαλές για την εθνική ανεξαρτησία και την κοινωνική δικαιοσύνη. Πως εισπράττετε μια τέτοια κατηγορία;
Ο Γεωργιάδης και οι ομοϊδεάτες του -εντός και εκτός ΝΔ- νομίζουν ότι βρήκαν την ευκαιρία εξαιτίας της προβληματικής διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, να συκοφαντήσουν τη ριζοσπαστική αριστερά, να ξαναγράψουν την ιστορία αυτού του τόπου και να χύσουν ξανά το δηλητήριο του αντικομμουνισμού. Βασικός τους στόχος βέβαια είναι να πάρουν τα σκάγια το ΚΚΕ και όσους δεν υπέστειλαν ποτέ τη σημαία της πάλης, ακόμα αγωνίζονται. Ματαιοπονούν. Οι παρακαταθήκες του λαϊκού κινήματος, όπως και οι αγώνες δεκαετιών αριστερών, αγωνιστών, κομμουνιστών, δεν λερώνονται ούτε από τις βρώμικες και ανιστόρητες συκοφαντίες Γεωργιάδη ούτε και απ’ όσους προσπάθησαν στο όνομα της αριστεράς να λερώσουν αγνές ιδέες και ιδανικά για να δικαιολογήσουν τα αντιλαϊκά κυβερνητικά τους πεπραγμένα.
Στην Πορτογαλία και στην Ισπανία υπάρχουν κυβερνήσεις συνεργασίας με τη συμμετοχή ή την ανοχή των εκεί κομμουνιστών. Εντάξει δεν ανατρέπουν τον καπιταλισμό, βελτιώνουν όμως τη θέση των εργαζόμενων. Δεν είναι αμελητέο. Στην Ελλάδα υπάρχει περίπτωση να συμβεί κάτι ανάλογο;
Οι εργαζόμενοι παράγουν τον πλούτο και οι λίγοι πλουτίζουν σε βάρος τους και στην Πορτογαλία και στην Ισπανία και στην Ελλάδα. Μεγαλώνει το χάσμα ανάμεσα στις δυνατότητες της εποχής μας και το επίπεδο της ζωής τους. Διατηρείται υψηλή ανεργία και υποαπασχόληση. Αυξήθηκε η ηλικία συνταξιοδότησης.
Η πορτογαλική κυβέρνηση εκβίασε τους απεργούς εκπαιδευτικούς για να επιβάλλει το πάγωμα μισθών. Χρησιμοποίησε το στρατό και την πολιτική επιστράτευση κατά της απεργίας των οδηγών βυτιοφόρων. Εφαρμόζει ιδιωτικοποιήσεις, σκληρή φορολογία στο λαό και φοροαπαλλαγές στο κεφάλαιο. Η κυβέρνηση στην Ισπανία ανακοίνωσε αντιασφαλιστικά μέτρα. Αναγνώρισαν τον πραξικοπηματία Γουαϊδό στη Βενεζουέλα. Υλοποιούν όλη τη στρατηγική της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Τύφλα να έχει ο ΣΥΡΙΖΑ… Πώς να σταθεί η εκτίμηση για πραγματική βελτίωση της ζωής των εργαζομένων;
Η Σοσιαλδημοκρατία αναζητά πάντα “δεκανίκια”, μας το έχει αποδείξει όλη η αμαρτωλή ιστορία της. Αλλά αποστολή των Κομμουνιστικών Κομμάτων είναι να παλεύουν για την ικανοποίηση των καθημερινών λαϊκών αναγκών και να ανοίγουν το δρόμο για την κατάργηση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Αυτός είναι και ο μόνος δρόμος που άμεσα και μακροπρόθεσμα φέρνει και επιμέρους κατακτήσεις με τον αγώνα και προφυλάσσει από την επικίνδυνη ενσωμάτωση στο σύστημα και κυρίως ανοίγει το δρόμο, δημιουργεί προϋποθέσεις για το ελπιδοφόρο αύριο μιας νέας κοινωνίας.
Το ΚΚΕ κάτω από ποιες συνθήκες θα συμμετείχε σε κυβέρνηση συνεργασίας;
Το κουστούμι των κυβερνήσεων συνεργασίας φοριέται πολύ τελευταία, με
πιο πρόσφατο αυτό των δήθεν προοδευτικών δυνάμεων, μόνο που πλέον
«προοδευτικό» βαφτίζεται οτιδήποτε συμφέρει το σύστημα. Και επειδή μια
κυβέρνηση συνεργασίας, στο πλαίσιο του εκμεταλλευτικού συστήματος, θα
υλοποιήσει από χέρι αντιλαϊκές πολιτικές, το ΚΚΕ θα συμμετέχει με όλες του τις
δυνάμεις στη διακυβέρνηση μιας πραγματικής εργατικής-λαϊκής εξουσίας που
θα εκφράζει την πραγματική συνεργασία – συμμαχία που έχει ανάγκη ο τόπος
μας, αυτή της εξυπηρέτησης των συμφερόντων της εργατικής τάξης και όλων
των λαϊκών στρωμάτων. Κι αυτό μόνο ο λαός μπορεί να το αποφασίσει, όταν
συνειδητοποιήσει την τεράστια δύναμη που διαθέτει, όχι μόνο στην Ελλάδα,
αλλά και σε όλη την Ευρώπη, σε όλο τον κόσμο.
