Από μικρό παιδί θυμάμαι κάπως έτσι την αμμώδη έκταση που εκτείνεται από το κτήριο ΔΕΛΦΙΝΙ μέχρι το Λύκειο Ελληνίδων.
Τότε ακουγόταν και ως «ΠΛΑΖ», αφού, όπως θυμούνται οι παλιότεροι, εκεί έκαναν το μπάνιο τους οι Ρεθεμνιώτες. Υπήρχε και ο ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ με τις λουτρικές του εγκαταστάσεις, κτήριο φτιαγμένο την περίοδο της Επταετίας. Γκρεμίστηκε κι αυτός το 2008 αλλά παρέμειναν να τον θυμίζουν το τσιμεντένιο δάπεδό του και ο αγέρωχος ευκάλυπτος.
Σε αυτή την τεράστια αμμώδη έκταση των αρκετών στρεμμάτων, που δημιουργήθηκε από προσάμμωση μετά την κατασκευή του λιμανιού, εκβάλλουν τα όμβρια και δύο πλακοσκεπείς αγωγοί: Ο ένας είναι το ρέμα ΚΑΜΑΡΑΚΙ, στο ύψος του παλιού ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΥ και ο άλλος στην περιοχή του Λυκείου Ελληνίδων, κάτω από τον χώρο που βρίσκεται το υπαίθριο Σκάκι. Αυτοί οι δύο αγωγοί έχουν δημιουργήσει και την «πρασινάδα» που υπάρχει στην αρχή της αμμουδιάς και δημιουργούν, ενίοτε, και εστίες κακοσμίας και μόλυνσης.
Αυτή η τεράστια αμμώδης έκταση, που θυμίζει έρημο Σαχάρα, παραμένει όλα αυτά τα χρόνια αναξιοποίητη και εγκαταλειμμένη. Θα περίμενε κανείς ότι η διοίκηση του Λιμενικού Ταμείου θα εκπονούσε κάποια μελέτη ανάπλασης του συγκεκριμένου χώρου. Ενός χώρου που μόνο ως ευλογία για την πόλη θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, αφού δεν ξέρω πόσες πόλεις στην Ελλάδα, αλλά και παγκόσμια, ίσως, διαθέτουν τέτοια τεράστια αμμώδη παραλία στο κέντρο τους.
Είναι ώρα, πιστεύω, αυτός ο χώρος να ευπρεπιστεί και να αξιοποιηθεί προς όφελος των κατοίκων του Ρεθύμνου αλλά και των επισκεπτών του. Μέσα από έναν διεθνή αρχιτεκτονικό διαγωνισμό να προκύψει μια μελέτη που η υλοποίησή της να δημιουργήσει έναν μοναδικό χώρο που να αποτελέσει τη ζωντανή διαφήμιση της πόλης μας. Έναν χώρο που να μην υπάρχει πουθενά αλλού, αφού πουθενά άλλου δεν υπάρχει αυτή η μοναδική έκταση που από μόνη της προκαλεί για την αξιοποίησή της.