Οι πολίτες πρέπει να εμπιστεύονται τη Δικαιοσύνη. Όμως, πρέπει και αυτή να δρα έτσι που να κερδίζει αυτή την εμπιστοσύνη.
Ο πρωθυπουργός όσο και άλλα στελέχη της κυβέρνησης επαναλαμβάνουν μετ’ επιτάσεως ότι πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη, στα χέρια της οποίας είναι αυτή τη στιγμή η διερεύνηση της τραγωδίας των Τεμπών.
Φαινομενικά, αυτή είναι μια αυτονόητη διατύπωση για την τρίτη εξουσία, αναγκαία για την σωστή λειτουργία του πολιτεύματος. Σε μια ευνομούμενη πολιτεία η ανεξάρτητη Δικαιοσύνη είναι αυτή που εγγυάται το κράτος δικαίου, εξασφαλίζει ότι δεν υπάρχει ατιμωρησία και ότι διερευνώνται και αποδίδονται όλες οι ευθύνες όσο ψηλά και εάν βρίσκονται οι υπεύθυνοι.
Μόνο που στη χώρα μας, όπως έχει γραφτεί πολλές φορές, οι μεγάλες αντιπαραθέσεις και διεκδικήσεις για τα αυτονόητα γίνονται.
Και αυτό ισχύει και για την Δικαιοσύνη. Γιατί εάν σήμερα στην ελληνική κοινωνία οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν ότι η μεγάλη πλειοψηφία πιστεύει ότι επιχειρείται συγκάλυψη των πραγματικών ευθυνών για την τραγωδία στα Τέμπη και μόνο μια μειοψηφία έχει εμπιστοσύνη ότι η δικαιοσύνη θα αποκαλύψει την αλήθεια, αυτό δεν συμβαίνει επειδή η ελληνική κοινωνία «αντιδρά θυμικά», ή «παρασύρεται», ή «πιστεύει σε θεωρίες συνωμοσίας», ή είναι «ψεκασμένη».
Συμβαίνει γιατί η κοινωνία έχει στο νου της παραδείγματα όπως αυτό του σκανδάλου των υποκλοπών.
Ξέρω ότι κάποιος θα ρωτήσει: Μα εκεί δεν ξεκίνησε η δίκη; Ναι, ξεκίνησε μια δίκη τεσσάρων ιδιωτών που εμπλέκονταν στην εμπορία του παράνομου κατασκοπευτικού λογισμικού, για πλημμελήματα μόνο. Ούτε καν, όπως επεσήμαναν διακεκριμένοι νομικοί, για τα κακουργήματα που θα μπορούσαν να τους αποδοθούν.
Πάνω από όλα πρόκειται για μια δίκη τεσσάρων «ιδιωτών». Δηλαδή, μια εξαιρετικά κρίσιμη και σοβαρή υπόθεση όπου χρησιμοποιήθηκε παράνομο κατασκοπευτικό λογισμικό, από αυτό που μόνο κρατικές υπηρεσίες ασφαλείας χρησιμοποιούν (και επίσης μπορούν και να πληρώσουν), και όπου η προσπάθεια παρακολούθησης αφορούσε ανώτατους αξιωματικούς, υπουργούς, δημοσιογράφους, τον σημερινό αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, άλλους πολιτικούς, και επιχειρηματίες, μάλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις με συνδυασμένη πρώτα «νόμιμη» παρακολούθηση από την ΕΥΠ και μετά απόπειρα μόλυνσης με το παράνομο λογισμικό, αντιμετωπίζεται ως μια «ιδιωτική υπόθεση». Και μάλιστα «ιδιωτική υπόθεση» πλημμεληματικού χαρακτήρα, την ώρα που έγινε απόπειρα παρακολούθησης κορυφαίων κρατικών αξιωματούχων και ένας εκ των «ιδιωτών» είναι υπήκοος ξένης χώρας!
Και πέραν αυτού όλες οι πολιτικές ευθύνες για το ζήτημα αυτό που αγγίζει το σεβασμό θεμελιωδών δικαιωμάτων και τελικά την ποιότητα της Δημοκρατίας ή οι διασυνδέσεις ανάμεσα σε αυτούς τους «ιδιώτες», την ΕΥΠ, και το Μέγαρο Μαξίμου, όπου υπάγεται η ΕΥΠ, απλώς δεν θεωρήθηκαν άξιες λόγου ή διερεύνησης. Για να μην αναφερθούμε στο ότι χρειάστηκε η δημοσιογραφική έρευνα για να βρεθεί ο πολίτης μέσω της χρεωστικής κάρτας του οποίου έγιναν πληρωμές στο πλαίσιο της όλης αποστολής «μολυσμένων» sms και ακόμη και τότε η δικαιολογία που πρόβαλε έγινε δεκτή και η υπόθεση δεν ερευνήθηκε περαιτέρω.
Και τα πράγματα δεν κάνει καλύτερα το γεγονός ότι η λογική ότι έχουμε να κάνουμε τελικά με μια «ιδιωτική υπόθεση» είναι το βασικό συμπέρασμα ενός πορίσματος που ήρθε από τη Εισαγγελία του Αρείου Πάγου.
Όταν ο πολίτης βλέπει ότι μια τέτοια υπόθεση τελικά δεν διερευνήθηκε στο βάθος που της αναλογούσε και εμφανώς δεν αποδόθηκαν όλες οι ευθύνες, δεν είναι εύλογο να αισθανθεί ότι υπάρχει ένα ζήτημα σοβαρό και με τη λειτουργία της δικαιοσύνης; Δεν θα αναρωτηθεί εάν υπήρξαν παρεμβάσεις; Δεν θα κλονιστεί, ως ένα βαθμό έστω, η εμπιστοσύνη του στη δυνατότητα της Δικαιοσύνης να είναι ο εγγυητής του Κράτους Δικαίου;
Δεν μου αρέσουν οι γενικεύσεις και ξέρω πολύ καλά ότι υπάρχει ένας πολύ μεγάλος αριθμός δικαστικών λειτουργών που τιμούν το αξίωμά τους. Μακριά από εμένα ένα εμπόριο κινδυνολογίας για την κρίση των θεσμών που στο τέλος απλώς αναπαράγει τον κυνισμό στην κοινωνία. Όμως, δεν μπορούμε και να εθελοτυφλούμε απέναντι σε πραγματικά προβλήματα.
