“Δεν υπάρχουν αντίπαλοι στον σκοπό του Πούτιν και αν υπάρχουν, είναι ψυχικά άρρωστοι και πρέπει να αποβληθούν για κλινική εξέταση. Ο Πούτιν είναι παντού, ο Πούτιν είναι τα πάντα, ο Πούτιν είναι απόλυτος και ο Πούτιν είναι απαραίτητος”.
Κι όμως αυτή η δήλωση δεν ανήκει σε κάποιον φανατικό υπαξιωματικό του ρωσικού στρατού που απευθύνεται στους στρατιώτες του λίγο μετά την πρωινή αναφορά.
Είναι λόγια του εξ απορρήτων συμβούλου του Ρώσου Πρόεδρου, του πολυσυζητημένου Αλεξάντερ Ντούγκιν, του θεωρητικού που κάποτε το περιοδικό “Foreign Affairs” χαρακτήρισε ως τον “εγκέφαλο του Πούτιν” και το γαλλικό “Nouvel Observateur” ως τον “Ρασπούτιν του Πούτιν”.
Ο Ντούγκιν, ένας από τους πνευματικούς ηγέτες της ρωσικής ακροδεξιάς είναι ο εμπνευστής και θεωρητικός της νέας γεωπολιτικής στρατηγικής της Ρωσίας και του ρεύματος του “ευρασιανισμού”, με συμπάθειες και σχέσεις που φτάνουν μέχρι και τη Χρυσή Αυγή.
Έγινε διάσημος με το βιβλίο του “Τα θεμέλια της Γεωπολιτικής: Το Γεωπολιτικό Μέλλον της Ρωσίας”, το οποίο εκδόθηκε το 1996 και άσκησε τεράστια επιρροή στους Ρώσους ολιγάρχες και στην πολιτική ελίτ πάνω σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής.
Η σκέψη του και οι θέσεις του αντανακλώνται πάνω στις κινήσεις του Πούτιν, με την εισβολή στην Ουκρανία να μοιάζει βγαλμένη μέσα από κάποιο εγχειρίδιό του. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά.
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΛΕΞΑΝΤΕΡ ΝΤΟΥΓΚΙΝ
Όπως και ο Πούτιν, έτσι κι εκείνος μεγάλωσε στη Σοβιετική Ένωση. Γιος στρατηγού της σοβιετικής στρατιωτικής υπηρεσίας πληροφοριών, από νωρίς κατάλαβε ότι είχε ένα εξαιρετικό χάρισμα στην εκμάθηση ξένων γλωσσών. Σήμερα, στα 60 του πια χρόνια, μιλάει εννιά γλώσσες.
Κατά την εφηβεία του εντάχθηκε σε μια μυστική κοινότητα διανοουμένων που έδειχναν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον μυστικισμό, τον παγανισμό και τον φασισμό, καθώς και για τη μετάφραση της σχετικής βιβλιογραφίας στα ρωσικά.
Ως μία από τις συνεισφορές του σε αυτή τη μυστική κοινότητα, ο Ντούγκιν μετέφρασε ένα βιβλίο του Ιταλού φασίστα φιλόσοφου, Ιούλιου Έβολα. Ο Έβολα -φίλος του Χίμλερ, θαυμαστής των SS και ένας απ’ τους αγαπημένους φιλόσοφους του Μουσολίνι- θα ασκούσε τελικά μεγάλη επιρροή στη σκέψη του Ντούγκιν, ειδικά με τις αποκρυφιστικές ιδέες του περί ενός κόσμου όπου μία μέρα η τάξη του θα ανατρεπόταν.
Η ανάμειξή του σε τέτοιες κρυφοφασιστικές ομάδες θα του στοίχιζε μία σύλληψη από την Κα Γκε Μπε και την αποβολή του από τη σχολή Αεροπορίας.
Θα τελειώσει το μεταπτυχιακό του στη Φιλοσοφία και στη συνέχεια θα πάρει και δύο διδακτορικούς τίτλους, έναν στην Κοινωνιολογία και έναν στις Πολιτικές Επιστήμες.
Θα περάσει τα επόμενα χρόνια του ως αντιφρονούντας και αντικομμουνιστής, όχι επειδή φανταζόταν μία δυτικού τύπου δημοκρατία αλλά επειδή φαντασιωνόταν ένα φασιστικό κράτος μαζί με μερικούς ακόμη ακροδεξιούς “διανοούμενους”.
Θα εργαστεί ως δημοσιογράφος και λίγο πριν την πτώση του Κομμουνισμού θα αρχίσει να ασχολείται ενεργά με την πολιτική.
Το 1988 θα ενταχθεί στην υπερεθνικιστική ομάδα Pamyat (Μνήμη), η οποία ουσιαστικά γέννησε τον “ρωσικό φασισμό”. Αργότερα, για ένα μικρό διάστημα θα βρεθεί κοντά ακόμα και στον Γκενάντι Ζιουγκάνοφ, τον ηγέτη του μεταρρυθμισμένου Κομμουνιστικού Κόμματος της Ρωσίας, ως μέλος μίας ομάδας εθνικιστών εντός του κόμματος. Φυσικά δεν θα μείνει για πολύ εκεί.
Το 1992 θα είναι ανάμεσα στους ιδρυτές του πλέον απαγορευμένου “Εθνικού Μπολσεβίκικου Κινήματος” (αργότερα Εθνικό Μπολσεβίκικο Κόμμα, ή NBP), όπου και θα εξελιχθεί στον κύριο ιδεολογικό ταγό του, εμποτίζοντας το με ένα αλλοπρόσαλλο μείγμα σοσιαλιστικής και ακροδεξιάς ιδεολογίας.
Την ίδια χρονιά, αυτό το κόμμα θα τραβήξει για πρώτη φορά την προσοχή όταν δύο μέλη του θα συλληφθούν για κατοχή χειροβομβίδων.
Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας τού 1990 θα έχει αναγνωριστεί ως ο πνευματικός ηγέτης ολόκληρου του κινήματος της ακροδεξιάς της Ρωσίας. Μετά από διαφωνίες θα εγκαταλείψει το κόμμα, γνωστούς ως “Nazbols” πια, και το 2001 θα ιδρύσει το περιβόητο “Κόμμα Ευρασίας”, το οποίο το 2003 θα εξελιχθεί σε κίνημα.
Για να καταλάβουμε όμως ποιες είναι οι νεοευρασιατικές ιδέες που αυτό προωθεί, θα πρέπει να πάμε ξανά μερικά χρόνια πίσω.
“ΤΑ ΘΕΜΕΛΙΑ ΤΗΣ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗΣ”
Ήταν το 1996 που ο Ντούγκιν δημοσίευσε το βιβλίο “Τα θεμέλια της Γεωπολιτικής: Το Γεωπολιτικό Μέλλον της Ρωσίας”, ένα βιβλίο για τη ρωσική κυριαρχία στην ευρύτερη περιοχή και τον κόσμο, απαραίτητο πλέον ανάγνωσμα της Ρωσικής Στρατιωτικής Ακαδημίας του Γενικού Επιτελείου.
Το βιβλίο άσκησε τεράστια επίδραση εντός των ελίτ του ρωσικού κράτους επάνω σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, καθιστώντας τον αμέσως σε έναν από τους πιο πολυδιαβασμένους μετασοβιετικούς θεωρητικούς.
Σε αυτό, ο Ντούγκιν περιγράφει μια νέα αυτοκρατορία, την οποία αποκαλεί “Ευρασία”, ένα μπλοκ εθνικών κρατών που ελέγχεται από τη Ρωσία, και τα οποία κυβερνώνται από “παραδοσιακές” θρησκευτικές και πολιτικές δομές.
Ο Ντούγκιν χαρακτηρίζει τη σχέση ανάμεσα στις χώρες του ΝΑΤΟ ως μια χαλαρή σχέση “θαλάσσιων κρατών” που βρίσκονται σε παρακμή και σε φιλοσοφικό πόλεμο με την Ευρασία. Υποστηρίζει ότι αυτές οι “Θαλασσινές Δυνάμεις” σχεδίασαν την κατάρρευση του Συμφώνου της Βαρσοβίας και της ΕΣΣΔ και πιστεύει ότι έχει έρθει η ώρα για τη Ρωσία να αντεπιτεθεί. Συγκεκριμένα, ο Ντούγκιν κατηγορεί τις Ηνωμένες Πολιτείες και την αυτοκρατορία τους για την εξαγωγή των προοδευτικών ιδανικών τους.
“Οι ΗΠΑ αποτελούν μια χιμαιρική, αντι-οργανική, μεταμοσχευμένη κουλτούρα η οποία δεν έχει ιερές κρατικές παραδόσεις και πολιτιστικό έδαφος, αλλά, παρ’ όλα αυτά, προσπαθούν να επιβάλλουν στις άλλες ηπείρους το αντι-εθνοτικό, αντι-παραδοσιακό [και] ‘βαβυλωνικό’ τους μοντέλο”, υποστηρίζει.
Ο Ντούγκιν είναι ένας ένθερμος αντιφιλελεύθερος, δηλαδή αντιτίθεται σε κάθε μορφή ατομικών, αστικών ή δημοκρατικών δικαιωμάτων προς χάριν των “παραδοσιακών” ρόλων, αξιών και εξουσίας. Οι φιλελεύθερες δημοκρατίες για τον Ντούγκιν, αντιπροσωπεύουν μια παρακμή ακατάλληλη για την ευρασιατική σκέψη και η οποία θα έπρεπε είτε να σταματήσει, είτε ακόμα καλύτερα, να καταστραφεί.
“Πρέπει να δημιουργήσουμε στρατηγικές συμμαχίες για να ανατρέψουμε την παρούσα τάξη πραγμάτων, της οποίας ο πυρήνας θα μπορούσε να περιγραφεί ως ‘ανθρώπινα δικαιώματα, αντι-ιεραρχία και πολιτική ορθότητα’, οτιδήποτε δηλαδή αποτελεί το πρόσωπο του Θηρίου, του Αντίχριστου με άλλα λόγια”, θα πει.
Ο Ντούγκιν πιστεύει ότι αυτή η νέα ευρασιατική αυτοκρατορία είναι το εκ γενετής δικαίωμα του ρωσικού λαού να κυβερνά για άλλη μια φορά τους “κατώτερους λαούς” στα εδάφη που τον περιβάλλουν. Σύμφωνα με τον Ντούγκιν, οι Ρώσοι είναι ένας μεσσιανικός λαός, με “καθολική, πανανθρώπινη σημασία”.
Κατά τη διάρκεια της ζωής του έχει κατασκευάσει και έχει γράψει έναν εξ ολοκλήρου ψεύτικο μύθο του ρωσικού λαού. Οι Ρώσοι είναι, σύμφωνα με τον Ντούγκιν, ένας “αυστηρός και ιερός λαός”, που κατάγεται από κάποιο απροσδιόριστο βόρειο αρκτικό βασίλειο της Υπερβόρειας και προορίζεται να κυριαρχήσει στη γη. Αυτό το στοιχείο της προπαγάνδας του επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό το εξιδανικευμένο όραμά του για ένα φασιστικό μέλλον. Ο Ευρασιανισμός αρχίζει και τελειώνει με την επικράτηση και τον έλεγχο της Ρωσίας στη νέα αυτοκρατορία. Οτιδήποτε λιγότερο θα ήταν αντίθετο στο όραμά του.
Για τον Ντούγκιν, όλες οι φιλελεύθερες δημοκρατίες είναι το δηλητήριο του κόσμου. Δεν είναι μόνο ο άκρατος καπιταλισμός που καταστρέφει τον κόσμο αλλά κυρίως είναι οι ατομικές ελευθερίες και τα ανεκτικά ήθη που του δίνουν τον χώρο για να το κάνει.
“Μια σημαντική πτυχή της ευρασιατικής κοσμοθεωρίας είναι η απόλυτη άρνηση του δυτικού πολιτισμού. Κατά τη γνώμη των Ευρασιτών, η Δύση με την ιδεολογία του φιλελευθερισμού είναι απόλυτο κακό”, θα γράψει ο ίδιος.
ΠΩΣ Ο ΠΟΥΤΙΝ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΟ ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΤΟΥ ΝΤΟΥΓΚΙΝ
σοβαρά από τον Πούτιν. Μπορεί ο Ντούγκιν να είναι απλώς ένα πιόνι στα χέρια του και το ιδεολογικό χαλί που τόσα χρόνια στρώνει προσεκτικά ίδιος, ο Πούτιν να το χρησιμοποιεί προς όφελός του. Είναι ελκυστικό για μια μεγάλη μερίδα της ρωσικής κοινής γνώμης, εμπνέει και του δίνει το θεωρητικό υπόβαθρο για να στηρίξει την πολιτική του σε κάτι βαθύτερο από τα χρήματα και την εξουσία.
Πάντως, πολλά από αυτά που βλέπουμε σήμερα από τη Ρωσία μοιάζουν αρκετά με αυτά που πρότεινε ο Ντούγκιν στο βιβλίο του.
Παραβίαση των ατομικών δικαιωμάτων, τόνωση της σεχταριστικής και φυλετικής εχθρότητας και φυσικά παρέμβαση στα δημοκρατικά έθνη και διατάραξη των πολιτικών τους συστημάτων -με μεγαλύτερο παράδειγμα ό, τι συμβαίνει σήμερα στην Ουκρανία.
“Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να εισαχθεί γεωπολιτική αναταραχή στην εσωτερική αμερικανική δραστηριότητα”, θα γράψει ο Ντούγκιν, “ενθαρρύνοντας κάθε είδους αυτονομισμό, τις εθνοτικές, κοινωνικές και φυλετικές συγκρούσεις, υποστηρίζοντας ενεργά όλα τα κινήματα αντιφρονούντων -εξτρεμιστικές, ρατσιστικές και σεχταριστικές ομάδες, αποσταθεροποιώντας έτσι τις εσωτερικές πολιτικές διαδικασίες στις ΗΠΑ”.
Διαβάζοντας αυτήν τη δήλωση, η περιοχή του Ντονμπάς σου έρχεται σχεδόν αυτόματα στο μυαλό.
Παράλληλα, ο Πούτιν έχει διεξαγάγει έναν σιωπηλό, κρυφό πόλεμο εναντίον της Δυτικής Ευρώπης, υποστηρίζοντας στρατηγικά τυραννικά καθεστώτα, διαδίδωντας fake news και επιδιώκοντας να δημιουργήσει ένα νέο ακροδεξιό μπλοκ εθνικών κρατών μέσα και γύρω από τη Ρωσία. Όλα αυτά υπάρχουν μέσα στα “Θεμέλια της Γεωπολιτικής” του Ντούγκιν και μπορεί να τα βρει κανείς εκεί ή σε οποιοδήποτε άλλο γραπτό του.
Έτσι το ερώτημα παραμένει: ακολουθεί ο Πούτιν τόσο πιστά όσα έχει γράψει ο ιδεολογικός γκουρού του; Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα. Σίγουρα πάντως ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν μοιάζει και πολύ αντίθετος με τη φιλοσοφική σκέψη του Αλεξάντερ Ντούγκιν.
Πηγή: https://www.news247.gr/
