Με την πανδημία ακόμη και οι πιο σκληροί νεοφιλελεύθεροι αναγνώρισαν το ρόλο του κράτους και του δημόσιου τομέα στην διαχείριση της κρίσης. Το αφήγημα του νεοφιλελευθερισμού ότι το αόρατο χέρι της αγοράς μπορεί να λύνει όλα τα προβλήματα δέχτηκε σοβαρά πλήγματα. Θα αλλάξει κάτι την επόμενη μέρα στις κυρίαρχες πολιτικές;
Η κρατική παρέμβαση τόσο από νεοφιλελεύθερα, όσο κι από σοσιαλδημοκρατικά κόμματα σε όλο τον κόσμο και στην Ελλάδα, συνηθίζεται να γίνεται προκειμένου να συγκρατηθεί προσωρινά η εκτεταμένη και άναρχη απαξίωση κεφαλαίου σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης. Όμως, είναι γεγονός, ότι κάθε σχέδιο κρατικής ενίσχυσης του κεφαλαίου, των μονοπωλιακών ομίλων σε συγκεκριμένους κλάδους, δημιουργεί τελικά μόνο προϋποθέσεις για να εκδηλωθεί στη συνέχεια μία νέα, βαθιά κρίση.
Δυστυχώς το φάρμακο για το ένα πρόβλημα του μεγάλου ασθενούς -που έχει όνομα, είναι ο καπιταλισμός- μετατρέπεται σε δηλητήριο για το άλλο. Χώρια που έχουν “μπλέξει” πλέον “τα μπούτια τους”: Νεοφιλελεύθεροι παίρνουν μέτρα κρατικής παρέμβασης και σοσιαλδημοκράτες, οι λεγόμενοι και “αριστεροί” παίρνουν μέτρα ενίσχυσης του ιδιωτικού τομέα. Το βλέπουμε και στην Ελλάδα εναλλάξ πριν με το ΠΑΣΟΚ ή ΣΥΡΙΖΑ, τώρα με ΝΔ. Έτσι κι αλλιώς πλέον έχουν καταρρεύσει όλες οι πολιτικές υπεράσπισης ενός σάπιου συστήματος. Αναδεικνύεται εκ των πραγμάτων πιο ισχυρή η πρόταση των κομμουνιστών, όχι γενικά για κρατικό τομέα αλλά για κοινωνικοποίηση, για επιστημονικό κεντρικό σχέδιο, για εργατικό-λαϊκό έλεγχο, για να βρίσκεται στην εξουσία η εργατική τάξη, ο λαός, μέσω των εκπροσώπων του και όχι οι αδηφάγοι όμιλοι της ολιγαρχίας του πλούτου.
Η κυβέρνηση αρνείται να δώσει στη δημοσιότητα τα πρακτικά των συνεδριάσεων της επιστημονικής επιτροπής. Υπάρχει σκοπιμότητα;
Όσο καθυστερεί, τόσο δυναμώνουν τα ερωτηματικά. Ακόμα κι αν αποδειχτούν τελικά αβάσιμα έχει χρέος να τα δημοσιοποιήσει. Σε κάθε περίπτωση πάντως, δεν πρέπει να χρησιμοποιείται για αποπροσανατολισμό, ούτε για να καλυφθούν οι ουσιαστικές, σημερινές κυβερνητικές ευθύνες της ΝΔ, αλλά και όσων διαχειρίστηκαν την κυβερνητική εξουσία τα προηγούμενα χρόνια, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ ή το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ. Πέρα όμως από αυτό υπάρχουν κι άλλα σοβαρά ζητήματα διαφάνειας: Για παράδειγμα, τι γίνεται στους χώρους δουλειάς, όπου υπάρχει απόκρυψη κρουσμάτων; Πόσοι ασθενείς χάνουν τη ζωή τους εκτός ΜΕΘ; Τι γίνεται με άλλους κρίσιμους χώρους, όπως οι οίκοι ευγηρίας κ.α., για τα οποία επιδιώκεται να πέσει “πέπλο σιωπής”;
Πολλοί χαρακτήρισαν ελπιδοφόρα τη συνεννόηση μεταξύ του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΜεΡΑ 25 για το θέμα των εκδηλώσεων για το Πολυτεχνείο. Κάποιοι ελπίζουν ότι θα έχουμε συνέχεια. Υπάρχει τέτοια περίπτωση;
Εάν το ερώτημά σας υπονοεί γενικότερη πολιτική συνεργασία ανάμεσα στο ΚΚΕ και άλλα κόμματα της αστικής αντιπολίτευσης, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝΑΛ, το ΜΕΡΑ25, κατηγορηματικά σας τονίζω ότι δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα και τις στοχεύσεις του ΚΚΕ.
Αυτό φυσικά δεν αφορά τους ψηφοφόρους, τους οπαδούς αυτών των κομμάτων, με τους οποίους δεν μας χωρίζει τίποτε, έχουμε ανοιχτή αγκαλιά μέσα στο κίνημα, στις ριζοσπαστικές συσπειρώσεις, να πορευτούμε μαζί στον αγώνα.
Το ΚΚΕ πάντα επιδιώκει και προτείνει θέσεις που υπερασπίζονται τα δικαιώματα των εργαζομένων. Από θέση αρχής τοποθετείται για όλα τα προβλήματα υπεράσπισης των εργατικών λαϊκών αγώνων, των λαϊκών ελευθεριών, του μαζικού κινήματος.
Τέτοιες προτάσεις επανειλημμένα μέσα στη βουλή, έχουν τύχει ευρύτερης αποδοχής και από κάποιες άλλες δυνάμεις. Έχουν καταλήξει και σε κοινή τοποθέτηση κομμάτων της αντιπολίτευσης σε ψηφοφορίες στη βουλή, άσχετα με την αιτιολογία και τα επιχειρήματα που το κάθε κόμμα χρησιμοποιεί.
Αυτό που πρότεινε το ΚΚΕ -και προς το οργανωμένο λαϊκό κίνημα με τη συλλογή υπογραφών και προς τους βουλευτές των κοινοβουλευτικών ομάδων των κομμάτων της βουλής- ήταν το ελάχιστο που μπορούσαμε να κάνουμε για ένα πρωτοφανές, μεταπολιτευτικά, μέτρο απαγόρευσης συναθροίσεων άνω των 3 ατόμων καθ’ όλη την επικράτεια!!!
Θα ήταν ευχής έργο και προσφορά στις δημοκρατικές ελευθερίες εάν το συνυπέγραφαν αυτό το κείμενο και βουλευτές από το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ και βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος της ΝΔ, που δεν ανέχονται την αντικομμουνιστική ψύχωση του ακροδεξιού-φασιστικού τόξου. Άλλωστε, εκφράστηκαν κάποιοι και με δηλώσεις τους δημόσια και αρκετοί άλλοι που μας το “ψιθύρισαν στ’ αφτί”, επειδή φυγομάχησαν, υιοθετώντας την κομματική τους πειθαρχία.
Αυτό συνέβαινε, συνέβη και θα ξανασυμβεί όσον αφορά το ΚΚΕ.
Διάβασα σε ορισμένες δημοσκοπήσεις ότι οι 6 στους 10 ψηφοφόρους του ΚΚΕ συμφώνησαν με την απόφαση της κυβέρνησης να απαγορεύσει τις εκδηλώσεις και την πορεία στην αμερικανική πρεσβεία και το 30% των ψηφοφόρων σας συμφωνεί με τη διαχείριση της πανδημίας που έκανε η κυβέρνηση. Αν ισχύουν αυτά τότε η γραμμή του κόμματος δεν περνάει στον κόσμο του. Αν δεν ισχύουν υπάρχει πρόβλημα με την εγκυρότητα των μετρήσεων.
Καλά, δεν είναι και τίποτε καινούργιο ο τρόπος που γίνονται δημοσκοπήσεις -δε λέω όλες- και πολλές τι ρόλο υπηρετούν. Άλλωστε, το τι απαντά ο κάθε άνθρωπος εξαρτάται και από το πώς του τίθεται το ερώτημα και πολλοί άλλοι ακόμα παράγοντες.
Σας λέω με σιγουριά ότι ούτε 1 στους 100 φίλους του ΚΚΕ δεν εξέφρασε αντίρρηση με τη συμμετοχή στις εκδηλώσεις του Πολυτεχνείου. Ακόμα κι εκείνοι που δεν έχουν άμεση επαφή με οργανωμένους κομμουνιστές, αλλά διαμορφώνουν άποψη από την τηλεόραση ή το διαδίκτυο με το όργιο της κυβερνητικής προπαγάνδας εκείνων των ημερών, ποτέ δεν μας είπαν αυτό που έλεγαν οι συγκεκριμένες δημοσκοπήσεις. Μόνο μας επεσήμαναν και συνέστησαν να προσέξουμε να τηρούμε τα μέτρα και είχαν ανησυχία μόνο για τη στάση των δυνάμεων καταστολής απέναντι κυρίως στα νέα παιδιά.
Όμως αυτές είναι απόψεις υγιείς, δημιουργικές. Τις είχαμε πάρει έτσι κι αλλιώς υπόψιν στη διοργάνωση των συμβολικών εκδηλώσεων.
Μάλιστα το εντελώς αντίθετο συνέβη και συμβαίνει τελικά απ’ αυτό που είπαν κάποιες μετρήσεις.
Μας έχουν πλησιάσει άνθρωποι με ένα μεγάλο χαμόγελο και ένα μεγάλο “μπράβο” κι “ευχαριστώ” προς το ΚΚΕ και όσους αντιστάθηκαν αγωνιστικά, πολύ πέρα από τον περίγυρο του Κόμματος. Άνθρωποι που ψήφιζαν ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ, ακόμα και ΝΔ.
Ιδιαίτερα προκάλεσε δυσαρέσκεια το γεγονός ότι η συμβολική διαδήλωση στις 17 Νοέμβρη χτυπήθηκε απρόκλητα από τη ΔΡΑΣΗ και τα ΜΑΤ, παρουσία σύσσωμης της ηγεσίας του ΚΚΕ και της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΚΚΕ και ενώ ακόμα γινόταν συζήτηση με ανώτερο αξιωματικό της αστυνομίας για την απελευθέρωση των άδικα συλληφθέντων.
Αυτό είχε να συμβεί με την παρουσία και όλης της ηγεσίας -και υπό διαφορετικές συνθήκες μάλιστα- από τις 19 Νοέμβρη του 1999 (πριν 21 χρόνια δηλαδή) κατά την επίσκεψη του Κλίντον στην Αθήνα. Ειρωνική σύμπτωση: Υπουργός Δημοσίας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη, ο ίδιος: ονόματι Μ. Χρυσοχοϊδης.
Η κυβέρνηση με νομοσχέδια κάνει πιο δύσκολη την προκήρυξη απεργίας και θέτει περιορισμούς στις πορείες και τις διαδηλώσεις. Το ΚΚΕ θα πειθαρχήσει;
Τέτοιου είδους νόμοι, λέει η ιστορική πείρα, αργά ή γρήγορα γίνονται κουρελόχαρτα. Τέτοιου είδους νόμοι είναι φτιαγμένοι μόνο από χέρια βρώμικα, βουτηγμένα στο αίμα των εργαζομένων, αφού εδώ και 150 χρόνια πλήρωσαν με το αίμα τους χιλιάδες εργάτες, συνδικαλιστές, αγωνιστές, στην Αμερική, την Ευρώπη, σε όλο τον κόσμο για να κατακτήσουν αυτές τις βασικές ελευθερίες και τα δικαιώματα, της συνδικαλιστικής τους οργάνωσης, της ελεύθερης συζήτησης και απόφασης, της προκήρυξης της απεργίας και τόσα άλλα.
Το ΚΚΕ στα 102 χρόνια ζωής και δράσης του, έχει αποδείξει πολλές φορές ότι πειθαρχεί με δογματική προσήλωση στην πάλη για το δίκιο και τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, του ελληνικού λαού, της ελληνικής νεολαίας.
Καταγγέλλετε ότι το κόμμα σας απουσιάζει από τα τηλεοπτικά δίκτυα και οι θέσεις του δεν προβάλλονται. Μπορεί να αλλάξει η κατάσταση και με ποιο τρόπο;
Δεν το καταγγέλλουμε μόνο εμείς, το επιβεβαιώνουν τα ίδια τα στοιχεία που έδωσε το ΕΣΡ στη δημοσιότητα, για την προβολή των κομμάτων, για τα έτη 2018-2019, δηλαδή τόσο επί κυβέρνησης ΝΔ, όσο και επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι σκοπιμότητα και επιλογή του συστήματος. Φοβούνται τον καθαρό και λαϊκό λόγο του ΚΚΕ. Φοβούνται τα μηνύματα ανάτασης που εκπέμπει μέσα στη μαυρίλα του εγκλεισμού, της πανδημίας, του περιορισμού δημοκρατικών λαϊκών ελευθεριών, της έλλειψης πολιτιστικής καλλιτεχνικής οξυγόνωσης, αφού δεν μπορούμε να δούμε και ένα θέατρο, μια συναυλία.
