Το πρόβλημα με τις εpωτικές σχέσεις είναι ότι συνήθως αποτελούνται από ζευγάρια ανθρώπων, οι οποίοι κινούνται σε παντελώς διαφορετικές κατευθύνσεις. Το πρόβλημα γεννιέται όταν ένας εκ των δύο ή και οι δύο υιοθετούν την αντίληψη ότι και οι δυο μαζί κοιτάζουν προς την ίδια εκείνη μία κατεύθυνση.
Τη ζημιά συμπληρώνει η τελική συνειδητοποίηση πως αυτή τους η πεποίθηση υπήρξε λανθασμένη. Δεν υπήρξε ουδέποτε κοινή πορεία. Ίσως μόνο μερικές τυχαίες συναντήσεις.
Εpωτεύεσαι. Λες τώρα βρήκα τον άνθρωπό μου, με καταλαβαίνει. Σου λείπει αγάπη, τη ζητάς. Φροντίζεις να την ανταποδώσεις. Συμπεραίνεις πως αν λείπει σε εσένα, λείπει και στον άνθρωπό σου.
Ψάχνεις να βρεις κενά να του τα καλύψεις. Αρχίζει το υποσυνείδητο να σημειώνει θυσίες. Πιάνεις όλα τα άκρα σου και τρέχεις να τα φτάσεις. Λίγα χιλιόμετρα για σένα, λίγα για τον έpωτά σου. Περιμένεις να κάνει το ίδιο και αυτός κι αυτή σου η προσμονή σε απογοητεύει.
Τώρα ζητάς να τα πάρεις όλα πίσω. Και τα χιλιόμετρα και την περίσσεια αγάπη. Θυσιάστηκες, λες. Στερήθηκες. Και θα ήταν χαλάλι μα δεν άξιζε. Αυτό είναι που σε χάλασε κι αυτό ήταν πάντοτε το πρόβλημά σου, πως εσύ τα χιλιόμετρα τα θεώρησες θυσίες.
Τα ζητιανεύεις με απελπιστική μανία, λες κι αν τα αφήσεις να περάσουν θα χάσεις κάτι από σένα. Εν τέλει τα ζητάς και χάνεις αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια, φαίνεται όμως πως αυτή δε σου κοστίζει τόσο.
Κάθεσαι και λυπάσαι που δε σε μεταχειρίστηκαν σωστά, που δεν έπιασαν τόπο οι θυσίες σου, που δε βρήκες σωστό άνθρωπο να αγαπήσεις. Ανούσια και τσάμπα θυματοποίηση.
Και στην τελική όμως, ποιον να αγαπήσεις που πάει κι όλο πέφτει το μάτι σου στα λάθη; Θες τα απλά μα αγαπάς τα δύσκολα. Τέτοιο σύμπλεγμα στη φύση μη σου τύχει.
Ζητάς να φτάσεις μακριά μα παραπέρα το βλέμμα δεν το απλώνεις. Έμαθες να αναζητάς και να ανακυκλώνεις έpωτες από το ίδιο οικοδομικό τετράγωνο. Ύστερα σου μένει παράπονο και άχτι που δε βλέπεις διαφορά.
Κι όμως υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που το ζητούν να γίνουν δικοί σου. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που στα χιλιόμετρα πάτησαν ακύρωση. Δε θα στα ζητήσουν πίσω, δε θα στα κρατήσουν. Είναι κάποιοι άνθρωποι που θα επιστράτευαν τον κόσμο ολόκληρο για να βρεθούν κοντά σου. Πέντε λεπτά έστω. Μερικές φορές αυτά είναι κάτι περισσότερο από αρκετά.
Αυτούς να αγαπήσεις λοιπόν, αφού ρωτάς. Αυτούς που δε μιλάνε για θυσίες, παρά μόνο για ανάγκη κι επιθυμία. Λαχτάρα να σε δουν, να σε κρατήσουν κι ύστερα κάτσε εσύ και παρακάλα για λίγη, δανεική προσοχή από κάποιους που στη δίνουν μετρημένη με το σταγονόμετρο, μην τύχει και τους λείψει. Αγάπα αυτούς που θα σου πουν πως κουράστηκαν για να σε συναντήσουν όμως το άξιζες.
Δεν τους βλέπεις και δεν τους παρατηρείς, γιατί δεν πιστεύεις εξ ορισμού στην ύπαρξή τους. Έπειτα, κάθε που τυχαίνει να τους δεις και να τους παρατηρήσεις, φέρεσαι αχάριστα κι από λάθος πάντα τους αφήνεις στην άκρη μέχρι να σου χρειαστούν. Δε θα σου φύγουν νομίζεις, γιατί τους έδεσες δίπλα σου καλά.
Έτσι δίνεις παράταση στο όνειρο. Αυτού, του ανιδιοτελούς πάρε-δώσε προσοχής κι αγάπης που το έχεις συνήθειο να ζητάς αριστερά και δεξιά. Άλλο πρόβλημα κι αυτό. Ζητάς το αντάλλαγμα, ενώ δε θα ‘πρεπε. Ή είναι δικό σου ή δεν είναι. Και σκέψου πως κάποιος, κάποτε θα στο έδινε χωρίς καν να το ζητήσεις.
Κάθεσαι λοιπόν και μπλέκεσαι με τα διαδικαστικά. Ποιος, πώς, πού και ποια. Σε αυτούς που σε περιμένουν κι ας τους στήνεις, σε αυτούς να πας. Σε αυτούς τους «δεν ήρθα να σε δω πολύ, μόνο για λίγο». Αυτούς που χτίζουν τον κόσμο τους γύρω από το ένα λεπτό κοντά σου. Εκείνους ν’ αγαπάς κι από αυτούς, τον έναν.
Αναστασία Θεοφανίδου
Τα σχόλια είναι κλειστά.